Ulica Ofiar Oświęcimskich we Wrocławiu

---

Historia

Początki ulicy Ofiar Oświęcimskich sięgają czasów średniowiecznych, kiedy to dzieliła się ona na trzy odrębne odcinki, każdą z unikalną nazwą. Pierwszy odcinek łączył współczesną ulicę Eugeniusza Gepperta i plac Solny z ulicą Świdnicką, a jego pierwotna nazwa, Junkerska, (lub Pańska) pojawiła się po raz pierwszy w dokumentach w 1418 roku, mimo że prawdopodobnie istniała wcześniej. Ulica usytuowana była za południową pierzeją Rynku, co sprawiało, że północna strona obejmowała oficyny posesji przyrynkowych, a południowa związana była z murami obronnymi.

Drugi odcinek rozciągał się od ulicy Świdnickiej do ulicy Łaciarskiej, gdzie mieszkały zamożne rodziny obywatelskie, co potwierdzają dokumenty z XIV wieku. Posesje położone po stronie południowej również zyskały nowe oblicze, w miarę jak mury obronne traciły na znaczeniu.

Ostatnim odcinkiem była Zaułek Seidenbeutel, który łączył oficyny z tzw. Przedbramkiem Oławskim. W 1522 roku powstał tam budynek, który odciął uliczkę od furty przy skrzyżowaniu Pfnorrgasse i współczesnej Łaciarskiej. W 1908 roku rozpoczęły się zmiany w zabudowie rejonu, w tym wytyczenie ulicy między domem handlowym a biurowcem zrealizowanym dla Junkernstraße-Baugesellschaft mbH w 1912 roku. Do dziś zachowały się fragmenty tego zaułka widoczne od strony Trasy W-Z, w tym tyły posesji przy ulicy Oławskiej.

Od 1824 roku ulica funkcjonowała jako spójna całość. Wśród monumentalnych budynków pod numerami 27-29 znajdował się zajazd „Pod Złotą Gęsią”, który przestał istnieć po zniszczeniach wojennych w 1945 roku. Mieścił on Polaków, takich jak Fryderyk Chopin, Juliusz Słowacki, Edward Dembowski, Wincenty Pol, czy Kornel Ujejski. Cukiernia Periniego przy numerze 1 była znanym miejscem spotkań, szczególnie Juliusza Słowackiego i jego matki.

Na początku XIX wieku, w budynku pod numerem 3, Antoni Woykowski z Julią Woykowską otworzyli „Tygodnik Literacki”. Pod numerem 30-31 funkcjonował antykwariat Zygmunta Schlettera z wydanym przez niego działem polskim dzieł wielu autorów w latach 1834-1855. Kamienica Heinricha von Rybischa powstała w latach 1526-1531, przeszła przebudowy w XVIII wieku, a jej obecny wygląd wynika z rekonstrukcji w latach 1956-1958 oraz 1997. W XVIII wieku budynek był własnością Tekli Flemingowej, późniejszej żony księcia Wiśniowieckiego.

W 1851 roku na terenie ulicy zlokalizowano piwiarnię firmy Conrada Kisslinga pod numerem 15/17, kontynuując działalność po wcześniejszych, m.in. w Rynku 1 i kamienicy nr 19, przeniesionej do kolejnej piwiarni przy ulicy Stanisława Leszczyńskiego.

Budynek handlowy Paula Schottländera przy zbiegu ulicy Świdnickiej i Ofiar Oświęcimskich, zrealizowany w 1897 roku według projektu Karla Grossera, był świadkiem zniszczeń wojennych, a po remoncie nadal pełnił funkcje handlowe. W 1997 roku przeszedł modernizację według projektu T. Lacha z pracowni Studio Ar-5.

W latach 1909-1911 zostały wzniesione obiekty na skrzyżowaniu Ofiar Oświęcimskich, Łaciarskiej oraz Kazimierza Wielkiego, zaprojektowane przez Alvina Wedemanna dla spółki Junkernstraße-Baugesellschaft mbH. Po wojnie kompleks ten stał się siedzibą Narodowego Banku Polskiego. W 1912 roku powstał biurowiec Hansa Poelziga, pierwotnie z parterem zaprojektowanym na sklepy, w tym pierwszy w Wrocławiu punkt Elektrolux.

Po wojnie budynek przeszedł rozbudowę, a dodatkowe funkcje zamieszkiwały różne instytucje, w tym teatr i kluby studenckie. W 1945 roku wojenne zniszczenia dotknęły wiele obiektów miejskich, jednak po usunięciu gruzów, zorganizowano na placu Młodzieżowym wystawy oraz wydarzenia publiczne.

W latach 50. XX wieku, architekci zaprojektowali Plac Młodzieżowy, lecz jego realizacja wstrzymała biegu ulicy Ofiar Oświęcimskich. Nowa Trasa W-Z, wybudowana w latach 70., miała wpływ na przekształcenia w tej części miasta, w tym na ulokowanie tuneli pod placem Dominikańskim.

Rozbudowa parkingu wielostanowiskowego rozpoczęła się w 1996 roku, przekształcając obszar ulicy w nowoczesne centrum. Projekt, którego autorem był profesor Stefan Müller, zyskał uznanie, a wykonawcą była firma Mostostal Warszawa. Nieustannie rozwijająca się ulica Ofiar Oświęcimskich jest świadkiem bogatej historii Wrocławia oraz zmian urbanistycznych zachodzących na jej terenie.

Nazwy

Historia ulicy we Wrocławiu jest bogata i złożona, przechodziła przez wiele zmian w swoich nazwach. Na przestrzeni wieków, nosiła różnorodne tytuły, co świadczy o jej znaczeniu i kontekście społecznym. W początkowych okresach można wyróżnić kilka kluczowych nazw:

• Junkerngasse (Junkerska, Pańska), odcinek od placu Solnego (ulicy Eugeniusza Gepperta) do ulicy Świdnickiej, notowana od XIV wieku, potwierdzona od 1418 roku,
• Pfnorrgasse, odcinek od ulicy Świdnickiej do ulicy Łaciarskiej, również pojawiająca się w XIV wieku,
• Zaułek Seidenbeutel, biegnący od ulicy Łaciarskiej w stronę furty w murach, prowadzący do tzw. Przedbramia Oławskiego,
• Junkernstrasse,
• odcinek od placu Solnego (ulicy Eugeniusza Gepperta) do ulicy Szewskiej, używana od XV wieku,
• jako całość, czasami dzielona na Małą i Wielką Junkerską, od XVII wieku,
• jako całość od 1824 roku aż do 1945 roku,
• Ofiar Oświęcimskich, nazwa wprowadzona od 1945 roku.

Warto odnotować, że pierwotna nazwa Junkernstrasse (Junkerska, Pańska) wywodziła się od junkrów, czyli dawnych przedstawicieli pruskiej szlachty, którzy często pełnili służbę w wojsku. Większość z nich opowiadała się za antypolskimi poglądami, co znacząco wpłynęło na decyzję o niezachowaniu tej historycznej nazwy po 1945 roku. Współczesną nazwę ulicy nadano na mocy decyzji Zarządu Miejskiego, ogłoszonej 21 września 1945 roku oraz 19 października 1945 roku w okólnikach nr 60 i 76.

W 2008 roku po raz pierwszy pojawiła się propozycja zmiany obecnej nazwy ulicy, argumentując, że może ona utrwalać błędy historyczne. Władze Oświęcimia również wniosły o zmianę nazwy. Temat przekształcił się w dyskusję na nowo w 2018 roku, kiedy to zaproponowano podział ulicy na ulicę Pańską i Płócienniczą. Jednakże w kwietniu 2018 roku projekt ten został wycofany z porządku obrad rady miejskiej, co oznacza, że obecna nazwa pozostała niezmieniona.

Układ drogowy

Ulica Ofiar Oświęcimskich to gminna droga numer 105040D, której długość wynosi 486 metrów. Jej klasyfikacja to droga dojazdowa, zwłaszcza w odcinku wschodnim, który charakteryzuje się znacznym ruchem pieszym. Ruch samochodowy jest dozwolony jedynie do momentu stworzenia podziemnych parkingów w odcinku zachodnim. Obszar na którym się znajduje, zajmuje łącznie 4136 metrów kwadratowych i rozciąga się od ulicy Eugeniusza Gepperta oraz placu Solnego do ulicy Kazimierza Wielkiego. Zauważyć jednak należy, że bieg ulicy jest przerwany na odcinku od ulicy Świdnickiej do ulicy Szewskiej.

Na przerwanym odcinku istnieje przejście, które prowadzi pod budynkiem usytuowanym przy ulicy Świdnickiej 6. Następnie kontynuuje się wewnętrzną drogą, jednak trzeba podkreślić, że nie jest to teren publiczny.

W kontekście układu drogowego, ulica Ofiar Oświęcimskich powiązana jest z wieloma innymi ulicami oraz miejscami, co może zainteresować zarówno mieszkańców, jak i turystów. Oto lista ulic powiązanych:

• skrzyżowanie: plac Solny,
• skrzyżowanie: ulica Eugeniusza Gepperta,
• deptak: Zaułek Grotowskiego,
• skrzyżowanie (deptak): ulica Świdnicka,
• przerwany bieg ulicy: przejście pod budynkiem ul. Świdnicka 6, droga wewnętrzna,
• skrzyżowanie: ulica Szewska,
• skrzyżowanie: ulica Łaciarska,
• skrzyżowanie: ulica Kazimierza Wielkiego (Trasa W-Z).

Warto zauważyć, że istnieje potrzeba rewitalizacji obszaru dawnego placu Młodzieżowego, co mogłoby wiązać się z otworzeniem ulicy Ofiar Oświęcimskich na tym odcinku. Realizacja tego projektu mogłaby polegać na ukształtowaniu przykrytego pasażu, który byłby dostępny dla pieszych i strefą usługową.

Zabudowa i zagospodarowanie

Wprowadzenie

Na zachodniej części ulicy Ofiar Oświęcimskich w Wrocławiu zlokalizowana jest zabudowa, która charakteryzuje się niskimi oraz średniowysokimi strukturami, układającymi się w ciągłą pierzeję. Pojawiające się przerwy w zabudowie są efektem zniszczeń, jakie miały miejsce w trakcie wojny, a szczególnie podczas oblężenia Wrocławia w 1945 roku.

W północnej pierzei tego odcinka można znaleźć dwa fragmenty bez zabudowy w rejonie Zaułku Jerzego Grotowskiego, natomiast w południowej pierzei także istnieją dwie luk rowane wokół wolnostojącego budynku ZETO. Teren znajdujący się na zachód ulicy jest złożony w zasadniczej mierze z miejsc przeznaczonych na usługi oraz mieszkania.

Planuje się budowę podziemnych miejsc parkingowych w dostępnych dziedzińcach oraz uzupełnienie brakującej zabudowy w pierzei północnej, jak również podjęcie działań rekonstrukcyjnych w pierzei południowej, w tym także modernizacji lub rozbiórki budynku ZETO.

Rewitalizacja dotychczasowego obszaru placu Młodzieżowego przewiduje otwarcie ulicy Ofiar Oświęcimskich przez stworzenie przykrytego pasażu usługowego, dedykowanego pieszym. Pas ten miałby być dostosowany z dojściami od przejść pod budynkami, a projekt obejmowałby również rekonstrukcję pierzei zabudowy ulicy Szewskiej od strony zachodniej, z pięknym przejściem bramowym podobnym do znajdującego się przy ulicy Świdnickiej oraz ukształtowaniem dwóch zamkniętych zielonych dziedzińców.

Wschodni odcinek ulicy posiada przeważającą funkcję służąca usługom oraz parkingom. Tylko w małym stopniu, w końcowej części ulicy przy Oławskiej, dopuszcza się mieszkania w sąsiedztwie usług.

Obiekty historyczne

Wzdłuż ulicy usytuowane są liczne obiekty o wartości historycznej, które są zarówno wpisane do rejestru zabytków, jak i te, które są chronione w ramach gminnej ewidencji i lokalnego planu zagospodarowania. W poniższym zestawieniu znajduje się podstawowa charakterystyka architektoniczna niektórych z tych obiektów.

Kamienica Heinricha von Rybischa

Kamienica zbudowana dla Heinricha Rybischa w latach 1526-1531, funkcjonująca pod adresem Ofiar Oświęcimskich 1, przeszła gruntowną restaurację, która wydobyła na światło dzienne jej bogato zdobioną fasadę oraz portal.

Więcej informacji znajdziesz w artykule: Pałac Rybischów we Wrocławiu.

Dom Handlowy

Usytuowany w miejscu, gdzie ulica Świdnicka spotyka się z Ofiar Oświęcimskich, dom handlowy charakteryzuje się kwadratowym planem z dziedzińcem oraz czterema kondygnacjami, które wzniesiono w konstrukcji szkieletowej. Elewacja, pokryta czerwonym piaskowcem, ozdobiona została subtelną secesyjną dekoracją. Nowoczesny dziedziniec z przeszkloną konstrukcją oraz panoramiczną windą jest osobliwym akcentem tego miejsca.

Siedziba NBP

Na adresie Ofiar Oświęcimskich 41-43 znajduje się biurowiec, który pierwotnie powstał dla Junkernstrasse-Bau GmbH, obecnie pełni rolę siedziby Narodowego Banku Polskiego oraz wrocławskiej Mennicy Polskiej. Biurowiec określany jest jako neorenesansowy, w nowoczesnym designie.

Biurowiec Hansa Poelziga

Budynek Hansa Poelziga powstał również dla Junkernstrasse-Bau GmbH i był przykładem nowatorskich rozwiązań architektonicznych. Zastosowano w nim innowacyjną konstrukcję żelbetową, co umożliwiło dużą elastyczność układu wnętrz, a jednocześnie zapewniało brak stałych podziałów. Interesującym rozwiązaniem jest najazd wyższych pięter, które wysunięte nad chodnik, tworzyły większą powierzchnię dalej od zarysu zabudowy. Elewacja urzeka swoją horyzontalną formą, co wyznacza nowe standardy w budowie obiektów handlowych lat 20. XX wieku. Wspaniale wyrażone cechy funkcjonalistyczne i konstruktywistyczne, pozbawione zbędnych detali, nadają budowli charakterystyczny wygląd.

Obiekty współczesne

Plac Młodzieżowy

Obiekty z lat 50. XX wieku, związane z ulicą Ofiar Oświęcimskich, powstały w miejscu historycznego Placu Młodzieżowego, którego realizacja wstrzymała bieg ulicy. Specjalny zespół budynków mieszkalnych z lokalami usługowymi w zabudowie ciągłej został zaprojektowany w prostokątnym układzie i charakteryzuje się reprezentacyjnym przedpole, które stylowo nawiązuje do staromiejskiej architektury. Jest to przykład przemian prowadzących w kierunku modernizacji socrealizmu.

Więcej szczegółów można znaleźć w artykule: Zespół zabudowy mieszkalno-usługowej przy ulicy Świdnickiej we Wrocławiu.

Budynek ZETO

W południowej części zachodniego odcinka ulicy, pomiędzy numerami 5 a 15, znajduje się obiekt ZETO, który wykazuje wielkie kontrowersje ze względu na styl i formę. Trzykondygnacyjna budowla wykonana w żelbetowej konstrukcji, posiada kwadratowy układ, ale niespełniająca harmonii ze staromiejskim otoczeniem. Wskazuje się wiele negatywnych cech, jak na przykład brak linii zabudowy czy zły stan techniczny, co obecnie skutkuje postulatami o jego rozbiórkę. Budynek został wprawdzie wprowadzony do gminnej ewidencji zabytków, co jednak nie zmienia krytycznych głosów na temat jego formy, z którą związane są ciekawe cechy architektoniczne, takie jak:

… gładkie ściany rytmizowane są liniami pasmowych okien w aluminiowej ślusarce, które zlicowane są z pasami muru dekorowanego czarno-białą, terakotową mozaiką. Elewacja frontowa akcentowana jest lekko skośnym daszkiem opartym na ściance ozdobionej charakterystycznym detalem złożonym z dwudziestu pięciu okrągłych elementów w formach przypominających ówczesne izolatory ceramiczne.

Innym ciekawym rozwiązaniem budynku jest:

… Interesująco przedstawia się elewacja tylna (od strony ulicy Kazimierza Wielkiego) – dostrzec można otwarty powyżej pierwszego piętra dziedziniec, nad którym „przelatuje” pas mozaikowej dekoracji, łączący rozdzielone ściany. Ciekawym i typowo modernistycznym rozwiązaniem są przeszklone narożniki i pojawiająca się wszędzie, wspominana już wcześniej, monochromatyczna mozaika. Widać tu wyraźne zapożyczenia z op-artu – abstrakcyjnego kierunku w grafice, modzie, sztuce użytkowej i malarstwie – który królował w latach 50. i 60. zeszłego wieku i który stanowił świetne tło dla maszyn elektronicznych.

Za Agatą Gabiś, w „Leksykonie Architektury Wrocławia”, można przeczytać:

… budynek ZETO na tle wrocławskiej architektury lat 60. jest „realizacją wyjątkową pod względem funkcji, jak i formy”.

W razie podjęcia ewentualnej renowacji, powinno się zwrócić szczególną uwagę na zachowanie pierwotnych walorów budynku.

Szewska Centrum

W kwartale ulic: Szewskiej, Ofiar Oświęcimskich, Łaciarskiej i Kazimierza Wielkiego położony jest budynek Szewska Centrum, będący wielopoziomowym parkingiem. Dysponuje on 6 kondygnacjami nadziemnymi i 1 podziemną, mogącymi pomieścić 350-380 pojazdów, a jednocześnie oferującym przestrzeń na 6050 m² użytecznej, w tym 4500 m² na usługi oraz 1500 m² biurowe. Część podziemna zawiera strefę rozrywkową, a także część handlowo-usługową. Architektura budynku jest postmodernistyczna i budzi pewne kontrowersje, gdyż można zauważyć w niej elementy brutalizmu. Cechą wyróżniającą są osłonięte, czarne ściany oraz wyrazisty, przeszklony „rozszarpany” wieżowiec, silnie akcentujący skrzyżowanie ulic Szewskiej i Kazimierza Wielkiego. Autorzy projektu zaznaczają, że budynek stanowi odpowiedź na wyzwania związane z zaniedbaną tkanką staromiejską oraz potrzeby jej uporządkowania, co również widać w nawiązaniach do istniejących obiektów, jak biurowiec Poelziga czy dom handlowy Kameleon.

Biurowiec Oniro

Położony na północnej stronie wschodniego odcinka ulicy, pomiędzy ulicą Szewską a Łaciarką, biurowiec Oniro, znany również jako Barbados, proponuje standard klasy A. Z siedmioma kondygnacjami nadziemnymi, dysponuje 6200 m² użytkowej powierzchni, w tym 4720 m² biurowej oraz 2400 m² handlowo-usługowej, a jego ostatnia kondygnacja oferuje 12 apartamentów o powierzchni około 50 m².

Położenie i demografia

Ulica Ofiar Oświęcimskich leży w rejonie, który znajduje się na wysokości bezwzględnej pomiędzy 118 a 120 m n.p.m. Północna strona zachodniego odcinka klasyfikuje się do statystycznego rejonu nr 933120, w którym gęstość zaludnienia wynosiła 8151 osób na km², z 498 osobami wykazanymi jako zameldowane. Z kolei południowa strona zachodniego odcinka oraz cała wschodnia część ulicy przypadają do obszaru statystycznego nr 933130, gdzie gęstość zaludnienia wynosiła 7452 osoby na km² z 592 osobami zameldowanymi (dane na dzień 31.12.2018 r.).

Ochrona i zabytki

Obszar, na którym leży ulica Ofiar Oświęcimskich, jest objęty ochroną w ramach zespołu urbanistycznego Starego Miasta, datującego się na wieki XIII–XIX, który został wpisany do rejestru zabytków pod numerami: 196 z dnia 15.02.1962 oraz A/1580/212 z dnia 12.05.1967 r. Kolejną formą ochrony tego obszaru jest utworzenie historycznego centrum miasta, które obejmuje nieco szerszy teren niż wymieniony zespół urbanistyczny i jest uznawane za pomnik historii. Władze miasta przyjęły tę lokalizację jako cenny element, wymagający szczególnej ochrony, włączając ją do Parku Kulturowego „Stare Miasto”. Ten park ma na celu ochranianie krajobrazu kulturowego oraz jego uporządkowanie i właściwe kształtowanie, co jest kluczowe dla zachowania historycznego charakteru najstarszej części Wrocławia.

Wzdłuż ulicy oraz w jej najbliższym otoczeniu zlokalizowane są liczne zabytki, które przyciągają uwagę zarówno mieszkańców, jak i turystów. Poniżej znajdują się szczegóły dotyczące znajdujących się tam obiektów:

Obiekt, lokalizacja	Data powstania, nr rejestru	Zdjęcie
Zamknięcie zachodniej osi widokowej
Budynek „Starej Giełdy”, aktualnie biurowiec plac Solny 16 (ulica Karola Szajnochy 2)	1825 r. (projekt Carl Ferdinand Langhans), po 1945 r., początek XXI wieku (lata 1822-1824) 26 z dnia 28.11.1947 r. oraz A/3097/124 z dnia 15.02.1962 r.	_
Odcinek zachodni, strona północna
Kamienica (Haus von Ruffer), obecnie siedziba banku plac Solny 17	koniec XIX wieku (na miejscu wcześniejszej), lata 1956–1957 (rekonstrukcja) gez, mpzp	_
Kamienica ulica Ofiar Oświęcimskich 8	koniec XVIII wieku, lata 1956–1958 (odbudowa) gez, mpzp	_
Kamienica ulica Ofiar Oświęcimskich 10	koniec XVIII wieku, lata 1956–1958 (odbudowa) gez, mpzp	_
Kamienica z usługowym przyziemiem (w tym ok. 1904 pijalnia kakao), obecnie biurowiec ulica Ofiar Oświęcimskich 12	Relikty XIII wieku, początek XIX, XX wieku gez, mpzp	_
Kamienica z Winiarnią „Schäfer-Hansen”, obecnie budynek mieszkalny ulica Ofiar Oświęcimskich 14	II połowa XVIII wieku, około 1910 r., lata 1956–1958 (rekonstrukcja) gez, mpzp	_
Kamienica, obecnie budynek mieszkalny z usługowym parterem ulica Ofiar Oświęcimskich 18	około 1870-1880 r. gez, mpzp	_
Kamienica mieszkalno-usługowa (od 1876 r. – salon obuwniczy Alexandra Mohra), obecnie budynek mieszkalno-handlowy ulica Świdnicka 5	około 1870 r., 1945 r. (zniszczona), lata 1956–1960 (odbudowa) gez, mpzp	_
Odcinek zachodni, strona południowa
Kamienica Heinricha von Rybischa, obecnie budynek mieszkalny ulica Ofiar Oświęcimskich 1	lata 1526-1531, XVIII wiek (przebudowy), 1945 r. (zniszczony), lata 1956–1958 i 1962–1963 (rekonstrukcja i odbudowy), 1997 r. XVI (?) A/5251/126 z dnia 15.02.1962 r.	_
Kamienica z Kawiarnią „Brunies”, obecnie biurowo-usługowy ulica Ofiar Oświęcimskich 3	XVII wiek, po 1764 r. (przebudowa), lata 1956–1958 (odbudowa) gez, mpzp	_
Budynek biurowy, aktualnie Regionalna Izba Obrachunkowa ulica Ofiar Oświęcimskich 5	XVIII / XIX wiek, około 1910 r. gez, mpzp	_
Budynek biurowy – Zakład Elektronicznej Techniki Obliczeniowej ZETO ulica Ofiar Oświęcimskich 7-13	lata 1966-1969 (projekt A., J. Tarnawscy) gez, mpzp	_
Kamienica z Piwiarnią Conrada Kisslinga (około 1881 r.), obecnie budynek usługowy (m.in. klub BOHEMA) ulica Ofiar Oświęcimskich 15	około 1880 r., około 1895 r. (XV–XIX wiek) A/2319/575/Wm z dnia 13.08.1997 r.	_
Kamienica, obecnie budynek biurowo-usługowy ulica Ofiar Oświęcimskich 17	około 1870 r. gez, mpzp	_
Dom rodziny Fränckel (siedziba fundacji), później kamienica z winiarnią win reńskich, obecnie budynek biurowo-usługowy (m.in. szkoła językowa International House) ulica Ofiar Oświęcimskich 19	lata 1869–1870 (projekt A. Grau), po 2000 r. (lata 1869–1870, XX wiek) A/2264/501/Wm z dnia 20.12.1992 r.	_
Gminna Ewidencja Zabytków Oficyna kamienicy czynszowej, obecnie budynek biurowo-usługowy ulica Ofiar Oświęcimskich 19a	lata 1860-1870, po 2000 r. (lata 1869–1870, XX wiek) A/2264/501/Wm z dnia 20.12.1992 r.
Kamienica, obecnie budynek mieszkalny z usługowym parterem ulica Ofiar Oświęcimskich 21	około 1880 r. gez, mpzp	_
Dom handlowy Schottländera (od 1927 – Singera) z dziedzińcem wewnętrznym, obecnie dom handlowy „H&M” ulica Świdnicka 7	lata 1896-1897 (projekt K. Grosser), 1927 r. (przebudowa) A/1469/540/Wm z dnia 25.08.1994 r.	_
Odcinek wschodni, strona północna
Kamienica, po 1945 – Dom Kupca, obecnie biurowiec ulica Szewska 5	1780 r. 180/282 z dnia 30.12.1970 r.	_
Dom handlowy i biurowiec firmy Junkernstrasse-Bau GmbH, obecnie biurowiec BZ WBK S.A. (m.in. Obszar Logistyki i Zarządzania Nieruchomościami) ulica Ofiar Oświęcimskich 38-40	lata 1911-1913 (projekt Hans Poelzig) A/2715/215 z dnia 26.11.1982 r.	_
Kamienica ulica Ofiar Oświęcimskich 42	około 1900 r. gez, mpzp	_
Kamienica, obecnie budynek usługowy ulica Ofiar Oświęcimskich 44	około 1860 r. gez, mpzp
Kamienica, obecnie budynek mieszkalny z usługowym parterem ulica Ofiar Oświęcimskich 46	około 1870 r., lata 70. XX wieku gez, mpzp
Odcinek wschodni, strona południowa
Biurowiec Junkernstrasse-Bau GmbH, obecnie siedziba Narodowego Banku Polskiego, Mennica Polska ulica Ofiar Oświęcimskich 41-43	1910 r. (projekt Alvin Wedemann) A/2636/416/Wm z dnia 26.11.1982 r.	_

---

Oceń: Ulica Ofiar Oświęcimskich we Wrocławiu

---