Plac Solny we Wrocławiu

Pierwotne wezwanie do powstania placu związane jest z lokacją miasta po najeździe mongolskim, a historycznie znany był pod różnymi nazwami: Polnischer Markt, Salzring oraz Salzplatz. W 1827 roku plac ozdobił pomnik feldmarszałka Blüchera, co skutkowało przemianowaniem go na Blücherplatz. Po zakończeniu II wojny światowej, historyczna nazwa została przywrócona, a cokół pomnika rozebrano.

Północno-wschodnia część placu styka się z narożnikiem Rynku, podczas gdy z południowo-wschodniego i północno-zachodniego boku wychodzą po dwie kluczowe ulice: Gepperta oraz Ofiar Oświęcimskich na południowym wschodzie, a Ruską i Kiełbaśniczą na północno-zachodnim. Południowo-zachodni narożnik jest zakończony, prowadząc do placu Bohaterów Getta oraz ulicy Psie Budy.

W przeciwieństwie do zabudowanego Rynku, przestrzeń placu pozostaje niezabudowana. Dominującą strukturą na południowej pierzei jest klasycystyczny gmach Starej Giełdy, zaprojektowany przez Carla Ferdinanda Langhansa w 1822 roku, otoczony trzema historyzującymi kamienicami. Na stronie wschodniej zlokalizowany jest dawny dom towarowy z początku XX wieku. Na ścianie północnej wyróżnia się narożny z Rynkiem wieżowiec z lat 1930–1932, zaprojektowany przez Heinricha Rumpa, a także budynek apteki Pod Murzynem, który po przebudowie w 1928 roku przyjął formę modernistyczną i dziś mieści redakcję lokalną „Gazety Wyborczej”. Dodatkowo na tej samej ścianie znajdują się barokowy Dom Oppenheimów z XVIII wieku oraz historyzująca kamienica, która zafascynuje architekturą, stanowiąc swobodne odzwierciedlenie dawnych stylów.

Plac Solny od lat jest miejscem obrotu kwiatami, a w końcu XX wieku do jego architektury zostało dodane wyróżniające się ogniskowe akcent architektoniczny, znane jako Mała Iglica. Ten falisty obelisk, który zwęża się ku górze, przypomina płomień i odwołuje się do historii z 1453 roku, kiedy to pod wpływem kazań Jana Kapistrana mieszczanie palili bogate wyposażenie. Projekt obelisku zrealizował Adam Wyspiański w 1996 roku.

Co więcej, pod częścią Placu Solnego znajduje się schron, który jest w stanie pomieścić 300 osób. Z powierzchnią sięgającą około 1000 m², obiekt był dobrze przygotowany, z toaletami, kanalizacją oraz dwoma wyjściami, z których jednym jest obecna damska toaleta. Twórcą tego podziemnego schronu był Richard Konwiarz.

Nad wejściem do redakcji „Gazety Wyborczej” wznosi się rzeźba autorstwa Stanisława Wysockiego, przedstawiająca wrocławskiego grafika Eugeniusza Geta Stankiewicza w niezwykle interesującej formie artystycznej.