Kamienica przy pl. Solnym 13 we Wrocławiu

---

Historia i architektura kamienicy

Kamienica znajdująca się przy pl. Solnym 13, stanowi fascynujący przykład architektury oraz historii Wrocławia. Jej dzieje sięgają połowy XVI wieku, kiedy to powstała w miejscu wcześniejszej, szczytowej kamienicy.

Na początku XVII wieku budynek posiadał pięć kondygnacji i charakteryzował się barokową, czteroosiową fasadą. Zwieńczenie budynku zdobił dwukondygnacyjny szczyt w formie edykuły, w którym znajdował się trójkątny tympanon. Po bokach szczytu zainstalowano smukłe obeliski, co dodatkowo podkreślało monumentalny charakter budowli. W drugiej połowie XVIII wieku, wschodnia część kamienicy obejmowała przejazd oraz oficynę.

W 1725 roku kamienica przeszła w ręce Hansa Christiana von Goldbacha. Od 1789 roku do 1945 roku pełniła funkcję siedziby bankowo-handlowego przedsiębiorstwa „Eichborn & Co. Bankhaus”, które istnieje od 1728 roku. W 1795 roku nastąpiło połączenie kamienicy z sąsiadującym budynkiem przy ul. Karola Szajnochy 4, tworząc spójny kompleks bankowy.

Po 1826 roku, lecz przed 1832 rokiem, dawny budynek został rozebrany, a w jego miejsce wzniesiono nowy, klasycystyczny gmach. Był to trzykondygnacyjny, czteroosiowy obiekt, nakryty płaskim, mansardowym dachem, wyróżniający się mocno wysuniętym okapem. Oryginalna fasada budynku nosiła cechy sieciowego podziału, natomiast w lewej osi umieszczono monumentalny portal z masywnymi, przeszklonymi dębowymi drzwiami, prowadzącymi do sieni, skąd można było dostać się do bankowej sali operacyjnej. W oknach kamienicy oraz przed drzwiami zamontowano kraty, co dodatkowo zwiększało bezpieczeństwo obiektu.

Pod koniec XIX wieku, w roku 1900, kamienica przeszła znaczną przebudowę z inicjatywy Filippa Moriza Eichborna. Budynek zyskał jedną kondygnację, a nad wejściem, na poziomie pierwszego piętra, umieszczono trójboczny wykusz, ozdobiony nowymi, kutymi kratami. Na tych drzwiach znajdowała się data „1789” oraz napis „Eichborn & Co.”, zdobiony motywem gałęzi dębu z złoconymi żołędziami. Mistrz budowlany Oscar Hasse był odpowiedzialny za wykonanie tych prac.

W 1905 roku, w zachodniej części budynku, utworzono salę bankową, a całość nakryto blaszanym dachem. W parterze od strony ulicy Szajnochy zamontowano duże okna, co po raz kolejny podkreśliło nowoczesny charakter wnętrza. Projektem tych prac zajął się F. Henry, a ich realizację koordynował A Müller.

Po 1945 roku

Kamienica przy pl. Solnym 13 we Wrocławiu, po drugiej wojnie światowej, nie doznała znaczących zniszczeń, co pozwoliło na jej szybki remont.

W latach 1945–1957 w tej właśnie siedzibie funkcjonowało Wydawnictwo Ossolineum, które przeniosło się ze Lwowa.

W 1989 roku, zgodnie z wizją architekta K. Klumińskiej, elewacja budynku przeszła renowację, przywracając jej dawny blask.

Natomiast w latach 1990–1991 wnętrza kamienicy zostały dostosowane do potrzeb Wrocławskiej Izby Rzemieślniczej, co znacznie wpłynęło na jej użytkowanie.

---

Oceń: Kamienica przy pl. Solnym 13 we Wrocławiu

---