Kamienica przy pl. Solnym 14 we Wrocławiu


Kiedy myślimy o Wrocławiu, jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc jest Plac Solny 14. W samym sercu tego popularnego miejsca znajduje się kamienica z XVIII wieku, która nie tylko zachwyca swoim wyglądem, ale także kryje w sobie bogatą historię.

Owa kamienica, znana z racji swego położenia oraz architektonicznej wartości, stanowi ważny element wrocławskiego krajobrazu, przyciągając turystów oraz lokalnych mieszkańców. Dom był niegdyś siedzibą Komendantury, co nadaje mu dodatkowy wymiar kulturowy i historyczny.

Historia i architektura kamienicy

Kamienica przy pl. Solnym 14, stanowiąca istotny zabytek architektury, przechodziła przez liczne etapy przebudowy oraz modernizacji na przestrzeni wieków. Pierwsza murowana trzykondygnacyjna struktura powstała w XVI wieku, około 1550 roku. Z wcześniejszych zapisów, takich jak plan Weihnera z 1562 roku, wynika, że w miejscu tym znajdowały się dwie wąskie kamienice, które były pokryte dachami dwuspadowymi oraz ustawione kalenicowo.

Do dzisiaj zachowały się części piwniczne, które przechowały ślady tego epokowego budynku w części północnej. Jedno z pomieszczeń, usytuowane w północno-wschodnim narożniku, charakteryzuje się sklepieniem kolebkowym na pełnym łuku, co może świadczyć o tym, że w tym miejscu mogła istnieć pierwotnie kamienica szczytowa. Odmienne układy sklepienia w pomieszczeniach piwnicznych od strony zachodniej sygnalizują istnienie kamienicy kalenicowej.

W połowie XVI wieku obie kamienice przeszły przebudowę, łącząc się w jednolitą strukturę, prawdopodobnie dwutraktową. Na rycinie Carla Remsharta z początku XVIII wieku widoczny jest gotycko-renesansowy typ attyki. Druga oraz trzecia kondygnacja miały 7-osiową fasadę okienną, natomiast parter prezentował formę obronną, z małymi oknami strzelniczymi i przelotową bramą.

Od 1741 roku obiekt ten pełnił rolę rezydencji wojskowego komendanta miasta. W okolicach 1750 roku kamienica została całkowicie przebudowana, co nadało jej nowy kształt. Przekształciła się w trzykondygnacyjną, dwuskrzydłową budowlę, wyróżniającą się ośmioosiową elewacją frontową. W tym czasie dodano dwie osie środkowe, które przedłużono w dachu, a także wewnętrzny dziedziniec. Parter otrzymał boniowaną formę z dużymi oknami.

Nieco później, w 1830 roku, zmieniono formę tympanonu, co uwiecznia projekt autorstwa Carla Langhansa z 1817 roku, przedstawiający wspomnianą kamienicę, już z nowym tympanonem. Na rysunku widoczny jest też budynek Starej Giełdy, który pojawił się dopiero w 1824 roku.

Jeszcze większe zmiany miały miejsce około 1860 roku, kiedy to bracia Emanuela, Gustava oraz Josepha Friedländerów, będący właścicielami lokalnej firmy bankowo-handlowo-transportowej, połączyli oba budynki. Przebudowa miała na celu przystosowanie kamienic do celów handlowych. W 1870 roku zakończono prace nad nową elewacją neorenesansową, podniesiono budynek o jedną kondygnację i pokryto go płaskim dachem.

W tym okresie, tym bardziej, w części parterowej, zamieniono dawną bramę na trzy dużej wielkości okna sklepowe. Dodatkowo, w 1860 roku zrealizowano nowy budynek od strony ulicy Szajnochy. W podwórzu zachowały się szczególne elementy, takie jak wczesnobarokowy kartusz herbowy, a tylne skrzydło kamienicy prowadzi do ulicy Szajnochy 4, gdzie umieszczono osobne wejście w osi środkowej 8-osiowej elewacji.


Oceń: Kamienica przy pl. Solnym 14 we Wrocławiu

Średnia ocena:4.63 Liczba ocen:16