Ulica Łaciarska we Wrocławiu

Pierwotna nazwa tej ulicy brzmiała Altbussergasse i odnosiła się do rzemieślników zajmujących się naprawą obuwia, nazywanych także Altbesserer lub Altbüßer. Nazwa ta dotyczyła północnego odcinka ulicy, rozciągającego się pomiędzy dzisiejszą ulicą Wita Stwosza a placem Nankiera. W kierunku południowym jej przedłużenie nazywane było niejednokrotnie „z tyłu [kościoła] św. Marii Magdaleny”, a później zmieniało nazwy na Pfnorrgasse durchauß, Ensiedlergasse oraz Hintere Brustgasse.

Na końcu ulicy znajdowała się furta Pfnorra (Pfnorr Pforte), która stanowiła część wewnętrznej linii umocnień, a za nią przebiegała kładka przez Czarną Oławę. Z zachowanych dokumentów z początku XV wieku wynika, że w tamtych czasach łaciarscy rzemieślnicy zajmowali marginalne miejsce wśród mieszkańców tej ulicy. Mieszkały tam głównie kotlarze, nożownicy, ślusarze oraz blacharze, reprezentujący różne zawody związane z obróbką metali, w sumie 42 rzemieślników. Wśród mieszkańców znajdowało się także 14 stolarzy oraz cieśli, a także 14 rzemieślników zajmujących się przetwarzaniem skór, głównie kuśnierzy.

Niestety, w wyniku oblężenia Festung Breslau wiosną 1945 roku, część ulicy Łaciarskiej oraz zabudowy Starego Miasta została zniszczona. Próby odbudowy przeprowadzono w latach 60. XX wieku, co skutkowało
przerwaniem ciągłości ulicy na odcinku około 110 metrów pomiędzyKotlarską a Wita Stwosza. W rezultacie ul. Łaciarska obecnie składa się z dwóch odrębnych odcinków: północnego, który mierzy około 180 metrów od placu Nankiera do Kotlarskiej, oraz południowego, rozciągającego się od Wita Stwosza do trasy W-Z, który ma długość około 310 metrów.