Ulica Borowska we Wrocławiu

Ulice i place

Ulica Borowska to interesująca część Wrocławia, która znajduje się w południowej części miasta. Ta ulica ma bogatą historię, związana z trasą, która niegdyś łączyła Wrocław z miejscowością Borów, leżącą w powiecie strzelińskim.

Nazwa ulicy jest odbiciem jej przeszłości i ma zarówno polskie, jak i niemieckie korzenie, co jest szczególnie widoczne w kontekście historycznym, gdyż do 1945 roku nosiła ona nazwę Bohrauerstraße.

Historia

Do połowy XIX wieku wiejska droga do wsi Borów, wzmiankowanej już w roku 1202, zaczynała się w okolicach miejskiej rogatki znanej jako wiadukt kolejowy. Droga biegła na południe wzdłuż Pól Stawowych. W miarę jak rozwijały się linie kolejowe wzdłuż południowej granicy miasta, znaczenie Przedmieścia Świdnickiego zaczęło rosnąć. Od około 1856 roku droga do Borowa zyskała charakter miejski. W 1808 roku włączono północną część tej drogi do granic miasta w czasie porządkowania przedmieść, a resztę przyłączono w latach 1868 oraz 1897, kiedy do Wrocławia włączono wieś Lehmgruben (dzisiejsze Glinianki), Neudorf (dzisiejszy Powstańców Śląskich) i Kleinburg (teraz Borek). Ostateczne włączenie wschodnich terenów Oltaschin (Ołtaszyn) miało miejsce po roku 1912, gdzie ograniczała je ulica Borowska oraz obwodnica kolejowa.

Na przełomie XIX i XX wieku w północnej części ulicy zaczęły powstawać kamienice czynszowe. Niestety, niemal wszystkie z nich zniszczono w 1945 roku podczas bombardowań Festung Breslau. W 1876 roku zbudowano przy ul. Borowskiej, na skrzyżowaniu z ul. Dyrekcyjną, kościół pod wezwaniem Zbawiciela według projektu Hansa Zimmermanna. Wokół kościoła stworzono skwer, który w 1895 roku był umiejscowiony w miejscu dawnych Pól Stawowych; obecnie znajduje się tam galeria handlowa.

Pozostałe obiekty, które oparły się zniszczeniem w 1945 roku to: kamienica przy ul. Borowskiej nr 1-3 (po wojnie siedziba Dolnośląskiej Federacji Sportu), sąsiednia siedziba Deutsche Hohseefischerei „Nordsee” (później Centrali Rybnej) przy Borowskiej nr 2 oraz gimnazjum przy ul. Ślężnej 2-24, które pochodzą z 1882 roku (po wojnie stało się szkołą podstawową nr 59 i 77, obecnie gimnazjum nr 17). Częściowo odbudowano również szpital Bethesda, teraz znany jako szpital Ginekologiczno-Położniczy przy ul. Dyrekcyjnej 5-7.

Wiele innych budynków, jak kamienice czy obiekty użyteczności publicznej, m.in. Hotel Central przy Borowskiej 5 oraz hala sportowa Weimanna Weimanns Special-Sporthaus przy Borowskiej 13, zostały zniszczone do tego stopnia, że niemożliwe było ich odbudowanie. Na południowym końcu ulicy, działania wojenne nie spustoszyły budynków; w latach dwudziestych XX wieku powstały tam czterokondygnacyjne domy wielorodzinne, które przetrwały do dziś.

W okresie powojennym przez dziesięciolecia północna część ulicy była zdominowana przez ruiny (gdzie w niektórych miejscach powstały ogródki działkowe), co trwało do lat 70. XX wieku. Wówczas rozpoczęto budowę osiedla Huby na wschód od Borowskiej. W lat 70. zapoczątkowano również budowę osiedla Południe na zachód od ulicy oraz na osiedlu Gaj w kolejnych dwóch dekadach. Proces odgruzowywania i odbudowy miasta stworzył zapotrzebowanie na miejsca na gruz: wybrano kwartały ulic przy Wielkiej w pasie między Borowską a Ślężną. Gruz zbierany w tym obszarze utworzył wzgórze, które zapoczątkowane zostało w latach 80. XX wieku jako Wzgórze Gomułki, a później przemianowane na Wzgórze Andersa. Na początku XXI wieku część północna wzgórza została spłaszczona i wykorzystana do budowy aquaparku – Wrocławskiego Parku Wodnego.

Obecny bieg ulicy Borowskiej zaczyna się przy węźle na zbiegu ulic Ślężnej, Nasypowej, Stawowej i Peronowej (pod wiaduktem kolejowym przy Wrocław Główny) na północy i kończy pod wiaduktem Towarowej Obwodnicy Wrocławia (w pobliżu ul. Kukuczki) na południu. Całkowita długość ulicy wynosi około 3,1 km, a północna część ulicy przynależy do osiedli Glinianki i Huby, podczas gdy południowa (od Al. Armii Krajowej) do osiedla Gaj.

W maju 1982 roku miejskie władze Wrocławia pozwoliły na budowę kościoła pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu przy ul. Borowskiej. Kamień węgielny poświęcił w 1983 roku papież Jan Paweł II. Budowa trwała przez 11 lat i zakończyła się w 1994 roku. W początkach XXI wieku przy ulicy Borowskiej nr 213 powstał duży kompleks medyczny z inwestycją o wartości 840 milionów złotych, który z czasem przekształcił się w nowoczesny Akademicki Szpital Kliniczny im. Jana Mikulicza-Radeckiego, przyjmujący pacjentów już w 2007 roku, z oficjalnym otwarciem w styczniu 2008 roku, choć nadal trwa jego rozbudowa.

Ważniejsze obiekty

Wzdłuż ulicy Borowskiej we Wrocławiu można znaleźć kilka kluczowych punktów, które są istotne zarówno dla mieszkańców, jak i odwiedzających to miasto. Wśród nich wyróżnia się:

Przypisy

  1. Pacjenci wrocławskich szpitali powinni być gotowi na zmiany, Gazeta Wrocławska, 26.02.2009 r.
  2. Mimo kłopotów finansowych, Akademicki Szpital Kliniczny we Wrocławiu przenosi się do nowej siedziby, Gazeta Wrocławska, 11.08.2007 r.
  3. W Encyklopedii Wrocławia (mapa w haśle „Rozwój terytorialny”) podano, że nastąpiło to w 1904; przeczy jednak temu zarówno mapa M. Grügera z 1911 roku, jak i urzędowa mapa Städtisches Vermessungamt z czerwca 1912.
  4. Do początków XX wieku fragment ulicy Borowskiej na południe od Al. Armii Krajowej stanowił granicę pomiędzy dzielnicą Kleinburg a wsią Oltaschin; późniejsze zmiany administracyjne przesunęły granice tych osiedli.
  5. Straciwszy swą ciągłość, ulica uległa skróceniu; zachowany jej wschodni odcinek pozostaje pod swoją nazwą, a zachodni odcinek przemianowano na ul. Przestrzenną.
  6. Teich Äcker – od nich wywodzi swą nazwę droga łącząca je z miastem: ul. Stawowa (Teichstraße).
  7. Przestał istnieć w wyniku bombardowań w 1945 roku.
  8. Precyzyjne ustalenie współczesnej granicy między tymi osiedlami, które ulegała korektom przez ostatnie sto lat; więcej na ten temat w artykule Glinianki.
  9. Wykaz NKA dla lokalizacji Ab. Służb Alarmowych 112. uke.gov.pl. [dostęp 27.12.2014 r.]

Oceń: Ulica Borowska we Wrocławiu

★★★★★
Średnia ocena:4.72 Liczba ocen:7