Linia kolejowa nr 349, znana również jako Towarowa Obwodnica Wrocławia, to istotna arteria transportowa o długości przekraczającej 21 kilometrów. Jest to zarówno jedno-, jak i dwutorowa linia, która została zelektryfikowana, co czyni ją pierwszorzędną linią kolejową o znaczeniu państwowym.
Linia ta łączy stację Święta Katarzyna ze stacją Wrocław Kuźniki. Koncepcja i realizacja tej trasy mają na celu wspieranie skutecznego transportu towarowego w regionie, obiegając jednocześnie centralne obszary aglomeracji.
Dzięki tej infrastrukturze Wrocław zyskuje na efektywności w transporcie kolejowym, co jest kluczowe dla rozwoju gospodarki oraz mobilności w regionie.
Przebieg
Towarowa Obwodnica Wrocławia stanowi istotne połączenie między stacją rozrządową Wrocław Brochów a stacją Wrocław Gądów. Ta trasa została zaprojektowana tak, aby omijać centrum Wrocławia zarówno od strony południowej, jak i zachodniej.
Cały odcinek został w pełni wybudowany na nasypie, co pozwoliło na zminimalizowanie zaburzeń związanych z otaczającym terenem. Wzdłuż linii powstało wiele wiaduktów, które nie tylko służą jako konstrukcje inżynieryjne, ale także jako symbol nowoczesnego podejścia do budowy infrastruktury kolejowej. Niektóre z tych obiektów przeszły znaczące przebudowy w okresie powojennym, co odzwierciedla zmieniające się potrzeby transportowe miasta.
Historia
Budowa Towarowej Obwodnicy Wrocławia rozpoczęła się w 1891 roku, a już pięć lat później, bo w 1896 roku, została uruchomiona. Cała linia liczyła 12,4 km i była w pełni dwutorowa. Oprócz głównego połączenia obejmującego trasę Brochów – Gądów wybudowano także stację zdawczo-odbiorczą Portu Popowice.
Nadmiar gruntu, który pozostał po budowie nasypu obwodnicy, wykorzystano do stworzenia sztucznych wzniesień, takich jak Mała Sobótka, Wzgórze Bendera oraz Skórnik. Wzniesienia te usytuowane są malowniczo wzdłuż całej linii kolejowej.
W roku 1927, obwodnica została wzbogacona o łącznicę o długości 6 km, która połączyła Muchobór z Muchoborem Wielkim (obecnie znaną jako linia kolejowa nr 751 oraz inne). Rozbudowano również system kolejowy o dodatkowe, bezkolizyjne łącznice z obwodnicy w kierunku Legnicy. Na odcinku Brochów – Stadion (przy ul. Oporowskiej) zwiększono liczbę torów, podnosząc tym samym efektywność przejazdów.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej, w wyniku zniszczeń, tory nr 3 i 4 zostały rozebrane w 1945 roku. Dopiero w latach 80. XX wieku rozpoczęto ich rekonstrukcję, jednak prace te zakończono na początku lat 90. XX wieku.
Powstanie Towarowej Obwodnicy Wrocławia otworzyło drogę do przebudowy linii prowadzącej przez centrum miasta w latach 1900-1905, kierując ją w stronę dworca Wrocław Główny. Zachodziły wtedy znaczące zmiany, takie jak budowa estakady kolejowej oraz wiaduktów, co doprowadziło do likwidacji pozostałych jednopoziomowych skrzyżowań kolei z ulicami. Całość tych działań, zarówno związanych z obwodnicą, jak i estakadą, miała na celu uporządkowanie wrocławskiego węzła kolejowego, eliminując kolizyjne skrzyżowania i tory prowadzące wzdłuż ulic w mieście.
Po więcej informacji zapraszamy do przeczytania osobnego artykułu: Obwodnica kolejowa Wrocławia.
Przypisy
- a b Id-12 (D29) Wykaz linii. plk-sa.pl, 08.09.2023 r. [dostęp 18.09.2023 r.]
- Wykaz maksymalnych prędkości. plk-sa.pl, 11.12.2022 r. [dostęp 18.09.2023 r.]
- Encyklopedia Wrocławia, Obwodnica kolejowa Wrocławia, s. 601
- Encyklopedia Wrocławia, Estakada kolejowa, s. 184
- Encyklopedia Wrocławia, Mosty, s. 559–560
Pozostałe obiekty w kategorii "Linie kolejowe":
Obwodnica kolejowa Wrocławia | Dolnośląskie Koleje AglomeracyjneOceń: Linia kolejowa nr 349