Ulica gen. Romualda Traugutta we Wrocławiu

Odcinek zachodni, ciągnący się od murów miejskich do ulicy gen. Kazimierza Pułaskiego, pełnił istotną rolę jako główna droga osady tkaczy walońskich. W okolicy tej ulokowane były kościoły św. Maurycego oraz św. Łazarza, z których pierwsze z nich funkcjonowało od XIII wieku, oraz szpital dla trędowatych. Natomiast wschodni odcinek od ul. gen. Kazimierza Pułaskiego do ulicy Krakowskiej został zabudowany do końca XVIII wieku, obejmując m.in. klasztor Bonifratrów (1714–1734) oraz Biały Folwark z pałacem biskupim (1735 r.) w rejonie pl. Zgody, a także młyn przy ul. Żabia Ścieżka.

W początkowym okresie istnienia, ulica nosiła różne nazwy. Chaotyczne nazewnictwo zauważalne było w księdze podatkowej już w 1403 roku, gdzie nazywano ją „Walońską”, a kolejno w nawiązaniu do Bramy Krupniczej – odcinek przy fortyfikacjach miejskich zyskał miano „Krupniczej”. Zmiany w przebiegu tej drogi były spowodowane rozbudową fortyfikacji miejskich, co miało miejsce na przestrzeni wieków od XVI do XVIII. W rezultacie zachodni fragment zyskał nazwę Wallgasse („Wałowa”), natomiast wschodni – Weingasse („Winna”). Po zburzeniu fortyfikacji i włączeniu Przedmieścia Oławskiego do Wrocławia w 1808 roku, obie drogi połączono, nadając im w 1824 roku oficjalnie nazwę Klosterstraße (ul. Klasztorna), nawiązującą do klasztoru Bonifratrów.

Wraz z tym procesem, rozpoczęły się przekształcenia w zabudowie. Powstawały kamienice czynszowe, w tym najstarsza o numerze 73, powstała według projektu z 1866 roku. Działały tutaj również zakłady przemysłowe, m.in. drukarnie perkalu pod nr 66, odlewnie żelaza oraz fabryki maszyn. W szczególności, pod numerami 72–74 powstała przędzalnia bawełny Augusta Carla Mildego w 1809 roku, a także zakład oczyszczania miasta, a pod numerami 102–104 – wytwórnia wódek Carla Schirdewana.

W oficynach znajdujących się na podwórkach ulokowane były małe zakłady, w tym fabryka majonezu pod nr 45, fabryka konserw Manna pod nr 43 oraz zakład transportowy pod nr 97. W 1852 roku, w miejscu istniejącej gospody „Pod Austriackim Cesarzem”, zbudowano ewangelicki szpital „Bethanien”. Kompleks składający się z 10 budynków oraz głównego gmachu, który powstał w latach 1913–1916 według projektu Theodora Grunerta i firmy budowlanej Simon & Halfpaap, został zamknięty w 2015 roku i od tego czasu stoi pusty, ponieważ cały jego sprzęt przeniesiono do nowoczesnego kompleksu szpitalnego.

Po zakończeniu II wojny światowej i upadku Festung Breslau, ulica została tymczasowo nazwana Klasztorną, jednak już 5 listopada 1945 roku przyjęła nazwisko Romualda Traugutta, dyktatora podczas powstania styczniowego. Wojenne zniszczenia, które spustoszyły rejon od ulicy Podwale do ul. gen. Kazimierza Pułaskiego, spowodowały, że w ich miejsce częściowo powstała nowa zabudowa, w tym budynek biurowy ZREMB. Kilka lat po wojnie zburzono wiele budynków w rejonie pl. gen. Walerego Wróblewskiego, a w latach 90. uzupełniono luki w zabudowie między ul. gen. Ignacego Prądzyńskiego a ul. Krakowską. Powódź z 1997 roku doprowadziła do wyburzenia kolejnych kamienic w końcowej części ulicy, co wiązało się z gruntownym remontem drogi przeprowadzonym w latach 1998–1999.