Ulica Kardynała Stefana Wyszyńskiego we Wrocławiu

Ulice i place

Ulica Kardynała Stefana Wyszyńskiego, znana jako jedna z kluczowych arterii Wrocławia, ma długość około 1,9 km. Ta ważna trasa łączy most Pokoju z mostami Warszawskimi znajdującymi się na peryferyjnych Karłowicach. Początek tej ulicy znajduje się na wschodnim skraju dzielnicy Starego Miasta, precyzyjniej mówiąc, w rejonie nazywanym Nowym Miastem.

Warto zaznaczyć, że pierwszy odcinek ulicy był wytyczony w XIX wieku, na obszarze, który wcześniej zajmowały miejskie fortyfikacje, zlikwidowane po 1808 roku. Ulica ta, pierwotnie pełniąca funkcję krótkiego łącznika między ulicami Hlonda, Benedyktyńską a Sienkiewicza, w przeszłości znana była jako Adalbertstraße (ul. Wojciecha), w okolicy cmentarza św. Wojciecha, który powstał w latach 30. XIX wieku, a jego teren w 1933 roku został włączony do Ogrodu Botanicznego.

Około 1874 roku, w wyniku dynamicznego rozwoju, nastąpiło wydłużenie ulicy w kierunku Starego Miasta do nowo budowanego mostu Lessingbrücke, obecnie znanego jako most Pokoju. W latach 90. XIX wieku, w ramach kolejnych planów urbanistycznych, zaplanowano arterię przecinającą Ołbin oraz całe Przedmieście Piaskowe, prowadzącą na północ, biegnącą w kierunku mostów Warszawskich. W realizacji najpierw zbudowano odcinek od ulicy Nowowiejskiej do zbiegu z Matthiasstraße, który w 1901 roku nazwano Neue Adalbertstraße (Nowa Ulica Wojciecha).

W 1904 roku w rejonie skrzyżowania Lehmdamm (obecnie ul. Prusa) z Bockstraße (ul. Rozbrat) powstał gmach Królewskiej Szkoły Rzemiosł Budowlanych oraz Wyższej Szkoły Budowy Maszyn, która dzisiaj mieści się na Politechnice Wrocławskiej. W wyniku tej budowy zdecydowano się na rezygnację z przedłużenia Rozbrat na północ, co było ujęte w planie Brunna z 1891 roku.

Etapowe wytyczanie ulicy między 1808 a 1936 rokiem zaowocowało utrzymaniem jej przebiegu do dnia dzisiejszego. Kamienice wzdłuż południowej części Adalbertstraße, które przetrwały do końca II wojny światowej, doznały znacznych zniszczeń w 1945 roku, a po wojnie zostały częściowo zastąpione budownictwem plombowym oraz wielkopłytowym. W 1945 roku ulicy nadano nazwę Świętego Wojciecha, a w 1948 roku, na cześć Józefa Wieczorka, a w 1992 roku patronem ulicy został kardynał Stefan Wyszyński.

Kiedy spojrzymy na przedwojenne budownictwo przy ulicy, dostrzegamy, że ocalało jedynie na północ od ulicy Benedyktyńskiej. Najstarszą kamienicą był budynek mieszkalny przy Wyszyńskiego nr 35, zaprojektowany w 1863 roku. Niestety, również i ta kamienica, razem z trzema innymi (nr 37, 39, 41), zostały zburzone w 2005 roku w związku z poszerzeniem ulicy Wyszyńskiego i przebudową skrzyżowania z ulicą Sienkiewicza.

Na odcinku od Mostu Pokoju do ul. Sienkiewicza biegnie dwutorowa linia tramwajowa, z odgałęzieniem w ul. Szczytnicką, co świadczy o znaczeniu komunikacyjnym tej arterii w strukturze Wrocławia.

Przypisy

  1. W kilku miejscach ulica została tylko poszerzona.
  2. Nazwę Waschteich Park tłumaczyć można jako „park ze stawami do prania”.
  3. Na planie Oscara Brunna z roku 1891 widać, że pierwotnie miała ona biec od ulicy Sienkiewicza na przedłużeniu wytyczonej wcześniej osi dzisiejszej ulicy Rozbrat, biegnącej w przybliżeniu równolegle do Wyszyńskiego, około sto metrów na wschód od niej.
  4. Istnieją przypuszczenia, że nazwa ulicy wywodzi się od patrona cmentarza, przy którym przebiegała; inna teoria wspomina o admirale pruskim księciu Heinrichu Wilhelmie Adalbercie odznaczonym w wojnie prusko-austriackiej z Danią w 1864.

Oceń: Ulica Kardynała Stefana Wyszyńskiego we Wrocławiu

★★★★★
Średnia ocena:4.98 Liczba ocen:14