Plac św. Macieja we Wrocławiu

---

Historia

Obszar, na którym znajduje się ten znany plac, usytuowany jest na prawym brzegu rzeki Odry, w okolicy Odry Głównej. W przeszłości był to teren bagienny, niestrzeżony, znany jako Pole Maciejowe (Matthiasfeld), oddzielający dobra miejskie od majątków klasztornych należących do norbertanów. Historia tego miejsca sięga 1253 roku, kiedy to bracia, książę Henryk III i Władysław, wraz ze swoją matką, księżną Anną, przekazali znajdujący się tu dwór ołbiński (wcześniej należący do cystersów) szpitalowi św. Macieja, znanemu jako St. Matthias-hospital.

W XIV wieku teren Ołbina był już podzielony na trzy części. Współczesny plac Świętego Macieja stanowił wtedy enklawę podlegającą klasztorowi Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą. Dla tej części używano nazwy Pole Maciejowe (Matthiasfeld), obejmującą teren w przybliżeniu zamknięty pomiędzy współczesnymi ulicami: Rydygiera, Ołbińską, Jedności Narodowej, Placem Stanisława Staszica oraz Powstańców Wielkopolskich. Przez wiele lat, aż do XVIII wieku, zabudowa koncentrowała się głównie na peryferiach obecnego placu.

W 1869 roku powstała Spółka Komandytowa Pola Maciejowego, która miała ambitne plany budowy rozsądnych osiedli mieszkaniowych. Pomimo tych zamierzeń, nie udało się żadnych inwestycji zrealizować, a dopiero w 1873 roku przystąpiono do podziału działek, co otworzyło drogę ku zagospodarowaniu tej przestrzeni. Projekt placu z 1873 roku, opracowany przez O. Bauera i G. von Drabiziusa, nawiązywał do stylu angielskiego aranżacji skwerowej. Zakładał prostokątną formę z ściętymi południowymi narożami, wkomponowaną z zielenią i fontanną.

Od 1874 do 1885 roku systematycznie realizowano założenia projektowe, dotyczące zarówno samego placu, jak i budynków go otaczających. Architektura kamienic, w przeważającej części o trzech lub czterech kondygnacjach, przyjęła stylistykę klasycystyczną oraz neorenesansową, zdobioną wieżyczkami oraz wykuszami w narożach.

W wyniku działań wojennych podczas oblężenia Wrocławia w 1945 roku, znaczna część zabudowy w tej okolicy uległa zniszczeniu. W latach 60. i 70. XX wieku, na obszarze zachodnim placu, powstała zabudowa mieszkaniowa z wielkiej płyty, która w znaczący sposób odbiegała od historycznej harmonii otoczenia. Również na północ od placu zbudowano kompleks szkolny, który niekorespondował z architekturą danego miejsca.

Nazwy placu

W historii tego miejsca można zauważyć, że plac św. Macieja był znany pod różnymi nazwami. Poniżej przedstawiamy pełną listę zmian, jakie zachodziły przez lata:

• Matthias Platz,
• Lignicki,
• Legnicki,
• Fryderyka Engelsa,
• Świętego Macieja.

Ulice

Plac św. Macieja we Wrocławiu jest otoczony ulicami, które łącznie mają długość około 463 m. Ta jezdnia rozciąga się od ulicy Bolesława Chrobrego do ulicy Paulińskiej. Z placu odchodzą różne ulice, które mają swoje znaczenie dla lokalnej komunikacji.

• Bolesława Chrobrego,
• Henryka Brodatego,
• Henryka Pobożnego,
• Henryka Probusa,
• Paulińska,
• Trzebnicka,
• Władysława Łokietka.

Zabudowa i zagospodarowanie

Serce tego miejsca stanowi skwer, który jest otoczony ulicami. W 2013 roku zasadzono na nim magnolię, aby uczcić pamięć Anny German, znanej postaci związanej z Wrocławiem, która mieszkała przy ul. Trzebnickiej 5.

Na tym obszarze znajduje się również miejski szalet, co ułatwia codzienne korzystanie z przestrzeni. W otoczeniu placu znajdują się kamienice, które tworzą jego charakterystyczny klimat, a ich wypełnienie uzupełnia zabudowa powojenna.

Ponadto, za północną jezdnią, usytuowany jest kompleks szkolny, który świadczy o funkcjonalności tej przestrzeni w życiu miejskim.

---

Oceń: Plac św. Macieja we Wrocławiu

---