Ulica św. Katarzyny we Wrocławiu

Ulica została nazwana na cześć patronki dominikańskiego klasztoru i kościoła, który został ufundowany w 1294 roku. Swój historyczny charakter i nazwę zawdzięcza zarówno polskiemu, jak i niemieckiemu dziedzictwu — w XVII wieku znana była ona jako Katharinengasse, a później Katharinenstraße. Początkowo ulica ta miała długość równą jednemu kwartałowi zabudowy, który rozciągał się od współczesnej ulicy Wita Stwosza do placu Nowy Targ.

W 1824 roku do ulicy dołączono Zaułek Kapturowy (Kugelzipfel), a w 1889 roku Zaułek przy Moście Zielonego Drzewa (An der Grünenbaumbrücke), co znacznie poszerzyło jej zasięg, umożliwiając połączenie z ul. Oławską. W 1890 roku infrastruktura ulicy została dodatkowo poszerzona.

Niestety, zniszczenia wojenne z 1945 roku niemal całkowicie usunęły zabudowę ulicy, pozostawiając jedynie ruiny. Odbudowa nastąpiła w latach 70. XX wieku, kiedy to przywrócono dawny klasztor oraz kościół św. Katarzyny, obok którego zrekonstruowano kościół św. Wojciecha i znajdujący się obok kościółek pomocniczy św. Józefa. Wcześniej, bo w latach 50. XX wieku, odbudowano budynek, w którym przez wiele lat funkcjonował Zakład Fizjologii Eksperymentalnej Uniwersytetu Wrocławskiego, założony przez prof. J.E. Purkyniego.

W przyszłych latach budynek ten zmieniał swoje przeznaczenie, a na przykład pod koniec XX wieku mieścił oddział Banku Śląskiego. Fragmenty ulicy, które włączono w XIX wieku, znalazły się po wojnach w obrębie dużego placu Feliksa Dzierżyńskiego (dziś znanego jako plac Dominikański).

Obecnie ulica św. Katarzyny ma długość około 160 metrów i prowadzi od skrzyżowania ulicy Wita Stwosza z placem Dominikańskim na południu, do skrzyżowania ulicy Purkyniego z placem Nowy Targ na północy, gdzie dalej przedłuża się jako ul. Piaskowa. Jezdnia ulicy jest obecnie jednokierunkowa, a równolegle do niej biegną tory tramwajowe o dwukierunkowym ruchu.