Ulica Braniborska we Wrocławiu

Początki rozwoju ulicy sięgają połowy XIX wieku, kiedy to powstały dwa kluczowe dworce kolejowe: w 1842 roku dworzec Świebodzki (Freiburger Bahnhof) oraz w 1844 roku Dolnośląsko-Marchijski (Niederschlesisch-Märkischer Eisenbahnhof). Te inwestycje spowodowały znaczny rozwój przemysłu ciężkiego w okolicach Szczepina, głównie dzięki nowej komunikacji kolejowej. Aby sprostać wymaganiom transportowym, wytyczono ulicę, która pierwotnie nosiła nazwę Berliner-Straße (tłumacząc na „ulicę Berlińską”), a obecnie jest znana jako Braniborska. Zadziwiające jest to, że charakter zabudowy ulicy przetrwał do teraz w niezmienionej formie, gdzie przeważają obiekty niemieszkalne, mimo zaprzestania eksploatacji dawnej trasy kolejowej.

Wzdłuż ulicy Braniborskiej, przynajmniej przy numerze 2/10, znajduje się istotny zabytek architektury. W latach 1869–1872 zbudowano tam budynki według projektu architekta Wilhelma Grapowa, w których mieścił się wcześniej Dworzec Miejski Kolei Prawego Brzegu Odry oraz Königlische Oberzoll Direktion – Dyrekcja Głównego Królewskiego Urzędu Celnego.

Co ciekawe, nazwa ulicy Braniborskiej jest pochodną słowiańskiej formy przymiotnika, który odnosi się do prowincji Brandenburgia. Ulica ma także interesującą historię w kontekście cmentarza, który znajdował się w granicach prostokąta otoczonego ulicami Braniborską, Trzemeską, Legnicką i Dobrej. Cmentarz, znany jako tzw. Wielki Cmentarz (Grosser Friedhof), funkcjonował od 1777 do 1867 roku, co było wynikiem edyktu króla Prus z 1775 roku, który zakazał pochówków wewnątrz murów miejskich. Kaplicę cmentarną zaprojektował Heinrich Gottlieb Dreyer. Cmentarz był miejscem pochówku znanych osobistości, co podkreślało szacunek dla ich osiągnięć oraz znaczenia w historii miasta. Po zlikwidowaniu cmentarza w 1957 roku, na jego miejscu wzniesione zostały bloki z wielkiej płyty, co przyniosło ze sobą kolejne zmiany w krajobrazie tej dzielnicy.