Ulica Legnicka we Wrocławiu

---

Historia

Historia ulicy Legnickiej we Wrocławiu sięga czasów, gdy trakt ten pełnił funkcję fragmentu szosy berlińskiej, znanej jako Berliner Chaussee. Prowadził on z Wrocławia do Berlina, a już w 1443 roku istniała wzmianka o obecności pojedynczych domów oraz ogrodów wzdłuż tej drogi. W roku 1774, na odcinku pomiędzy Bramą Mikołajską a znajdującym się w rejonie placem Strzegomskim, ulokowano aż 76 domów oraz Gospodę Pod Złotym Mieczem, istniejącą przy obecnej ulicy Sokolniczej. W okolicach Legnickiej nr 42-48 na Szczepinie można było znaleźć cmentarz wraz z kościołem pogrzebowym, zbudowanym w 1777 roku.

Po zdobyciu Wrocławia przez wojska napoleońskie w 1807 roku i zniszczeniach, jakie miały miejsce, późniejsze działania doprowadziły do odbudowy traktu berlińskiego. W miarę upływu czasu zaczęły się pojawiać większe domy, a wkrótce także okazalsze kamienice. W XIX wieku, ulica zyskała na znaczeniu, a po odbudowie po zniszczeniach francuskich, zaczęto ją uznawać za jedną z najpiękniejszych arterii miasta. Dynamiczny rozwój wrocławskiego węzła kolejowego, który na pewno wpłynął na architekturę ulicy, przeciął oś ulicy z liniami železniczymi prowadzącymi do Poznania (Posener Eisenbahn) oraz Oleśnicy (Rechtsoderufer-Eisenbahn). Kolej wybudowała w sąsiedztwie ulicy stację Breslau Nikolaitor, znaną obecnie jako Wrocław Mikołajów.

Na przełomie XIX i XX wieku, w pobliżu infrastruktury kolejowej, zgodnie z projektem Osthoffa i Rimplera, powstała miejska rzeźnia oraz targ bydła. Ówczesny obiekt przetrwał II wojnę światową oraz oblężenie Festung Breslau, co pozwoliło na jego późniejszą odbudowę. W latach 20. i 30. XX wieku plan urbanistyczny dla tej kluczowej arterii przewidywał szeroką dwujezdniową ulicę z wydzielonym torowiskiem tramwajowym i nowymi osiedlami dla mieszkańców, między innymi w Popowicach, które rozciągały się dalej przy Frankfurterstraße oraz Manfred-von-Richthofen-Platz (obecnie plac Wiślany).

Jednakże, wojna niemal całkowicie zniszczyła zabudowę ulicy Legnickiej. Oprócz kilku budynków oraz obiektów przy rzeźni i zajezdni tramwajowej, jedynymi nadającymi się do odbudowy były pozostałości po betonowym schronie z 1942 roku, zaprojektowanym przez Richarda Konwiarza. Po zakończeniu działań wojennych spolszczono niemiecką nazwę miasta Liegnitz na „Lignica”, co również miało odzwierciedlenie w nowej nazwie ulicy, prowadzącej w tym kierunku jako Lignicką.

Po wojnie zrealizowane plany komunikacyjne nawiązywały do poprzednich, ale ulica została zaprojektowana na szerszą, a zabudowę przewidziano teraz z większym przestrzeniem. W latach 70. XX wieku powstały na Legnickiej osiedla wybudowane w technologii wielkopłytowej, a także Dolnośląskiego Centrum Medyczne Dolmed S.A., które powstało w 1977 roku według projektu architektów Anny i Jerzego Tarnawskich. Z tego powodu budynek ten otrzymał tytuł Domu Roku 1977 w kategorii „Najlepszy obiekt użyteczności publicznej”. Po remoncie, pod wiaduktami kolejowymi zyskały przestrzeń umożliwiającą swobodne przejazdy dla trzech pasów jezdni w obie strony oraz dwutorowej linii tramwajowej.

Stan obecny

Ulica Legnicka to kluczowy korytarz transportowy, który łączy zachodnią część Wrocławia z centrum miasta oraz obwodnicą śródmiejską. Na całej długości ulicy znajduje się wydzielone torowisko, po którym kursuje sześć linii tramwajowych, co znacząco ułatwia komunikację.

Trasa ul. Legnickiej została zbudowana w standardzie dwujezdniowym, z trzema pasami ruchu w każdą stronę. Dla zwiększenia bezpieczeństwa i wygody kierowców, na istotnych skrzyżowaniach wprowadzono możliwość skrętu w lewo oraz w prawo. Co więcej, sygnalizacja świetlna jest skonfigurowana w sposób, który umożliwia realizację tzw. „zielonej fali”, co przyczyniło się do usprawnienia ruchu drogowego.

---

Oceń: Ulica Legnicka we Wrocławiu

---