Ulica Piastowska we Wrocławiu

Plany regulacji z lat 1896 i 1905 zakładały, że ulica ta stanie się ważną arterią komunikacyjną, łączącą Kaiserstraße (obecnie główną oś placu Grunwaldzkiego) z wieś Wilhelmsruhe, która została włączona do granic miasta w 1928 roku jako osiedle. Wilhelmsruhe dzisiaj nosi nazwę Zacisze. W planach przewidywano również budowę mostu dla północnego odcinka ulicy, jednak ta inwestycja nigdy nie została zrealizowana, a przebieg ulicy obejmował również Starą Odrę.

W przestrzeni ulicy zaplanowano dwa skwery. Mniejszy z nich znajduje się przy skrzyżowaniu z ulicą Sienkiewicza, a większy, znany obecnie jako skwer Obrońców Westerplatte, usytuowany jest przy skrzyżowaniu z Nowowiejską. Pierwsza część ulicy, prowadząca do Michaelisstraße (dzisiejszej ulicy Nowowiejskiej), została wytyczona w 1900 roku, a już w 1912 doszło do przedłużenia ulicy do Danzigerstraße, która obecnie kojarzy się z ul. Gdańską.

Zabudowa ulicy była realizowana etapowo aż do lat 30. XX wieku. Południowy odcinek ulicy został zniszczony w 1945 roku podczas budowy lotniska na osi placu Grunwaldzkiego. Mimo to, większość budynków w środkowym odcinku przetrwała te wydarzenia, a ich secesyjny styl z lat 1901–1905 (np. numery 23 i 25) oraz modernistyczne bloki z lat 1926–1928, zaprojektowane przez T. Effenbergera i L. Moshamera, zachowały się do dzisiaj.

Po wojnie, południowa część ulicy Piastowskiej pozostała przez długi czas niezabudowana. Tylko w 1965 roku wzniesiono dom studencki „Dwudziestolatka” (Piastowska 1–13), a nowe centrum handlowo-rozrywkowe Pasaż Grunwaldzki pojawiło się w 2007 roku po zachodniej stronie ulicy. Obecnie pod nr 37, w budynku przy skrzyżowaniu z ul. Sienkiewicza, znajduje się lokal gastronomiczny, który przed wojną gościł restaurację „Złota Kolumna”, często odwiedzaną przez niemieckiego pisarza Paula Kellera.