Ulica Gajowicka we Wrocławiu

Ten trakt, już na początku XIX wieku, po likwidacji fortyfikacji Wrocławia, zaczął przekształcać się w przestrzeń miejską z budynkami czynszowymi. Trasa niegdyś kończyła się przy dawnym cmentarzu w Gajowicach, zastąpionym dziś przez park gen. Langiewicza.

Po włączeniu wioski Gabitz do Wrocławia w 1868 roku, trakt zachował swój wiejski charakter, dopiero po 1871 roku uzyskał nazwę Gabitzstraße. Wdrażane projekty, jak nowy Kościół Chrystusa w 1898 roku, przyczyniły się do przyspieszenia urbanizacji tej okolicy. Do 1905 roku ulica była już znacznie rozszerzona aż do Racławickiej, a od 1908 roku została zasilana linią tramwajową prowadzącą przez Szczęśliwą.

Pierwsza połowa XX wieku stała się świadkiem intensywnych inwestycji budowlanych, w wyniku czego powstały liczne obiekty, jak kościół św. Karola Boromeusza w latach 1911-1913. Również powstała willa przy Gajowickiej 199, zaprojektowana przez Schlesingera, czy wojskowy sztab w budynku projektowanym przez Salvisberga.

Znaczna część Gajowickiej była zniszczona w okresie Festung Breslau w 1945 roku, co zmusiło do przeniesienia dowództwa obrony twierdzy. Rekonstrukcje rozpoczęte w latach 50. i kontynuowane do lat 70., obejmowały budowę bloków w rejonie al. Hallera i osiedla Gajowice, głównie w technologii wielkiej płyty. W 1969 roku segment ulicy między Lubuską a Zaporoską został zlikwidowany dla nowego osiedla.

Ulica Gajowicka dziś łączy ul. Zaporoską na północy z Racławicką na południu, mierząc około 1,9 km. Mimo długotrwałego nieużycia linii tramwajowej, pojawiają się plany jej przywrócenia do 2024 roku.

Na koniec warto podkreślić, że Gajowicka przebiega przez osiedle Gajowice i nie powinna być mylona z ulicą Gajową, czy też osiedlem Gaj lub Tarnogaj. Obecnie, daleko na wschód, Wzgórze Gajowe pozostaje osobną jednostką geograficzną.