Mosty Młyńskie

Konstrukcja mostów opiera się na stalowych parabolicznych łukach kratownic systemu Schwedlera, które zastąpiły poprzednie, drewniane struktury w 1885 roku. Po przeprowadzonym w 1956 roku remoncie, Most Młyński Północny uzyskał szerokość pomostu wynoszącą 12,89 m, podczas gdy Most Południowy osiągnął 12,80 m. Oba mosty oferują dwukierunkowy ruch samochodowy oraz pieszy, z oddzielonymi chodnikami wspartymi na kratownicy nośnej. Maksymalne obciążenie mostów ustalone zostało na 10 ton, co wpływa na ich trwałość i bezpieczeństwo.

Odra Północna dostarczająca wody w okolicy Mostów Młyńskich, dopływa z rejonu Mostu Tumskiego, gdzie rozgałęzia się na cyplu Wyspy Młyńskiej. Po minięciu mostów, jej południowa odnoga kieruje się do systemu rynien roboczych młyna Maria i młyna Feniks, natomiast północna odnogą prowadzi w stronę Wyspy Bielarskiej i Mostu św. Klary, zbudowanego na miejsce nieistniejących młynów.

Na przestrzeni wieków, układ śródmiejskiego węzła wodnego ulegał wielu zmianom. Przykładem jest Ostrów Tumski, który niegdyś był wyspą, aż do początków XIX wieku, gdy na rozkaz Napoleona zasypano odnogę rzeki oddzielającą go od prawego brzegu Odry. Dawniej, w okolicach dzisiejszego pl. Bema, istniała wyspa św. Klary, a także most Fortuna, który kiedyś znajdował się dalej na północ. Interesującym aspektem jest, że dwunastowieczny poprzednik Mostów Młyńskich, nosił nazwę Pons ad molam de corpore Jesu Christi, a jego ślad prowadził od Bramy Piaskowej poprzez Most Piaskowy, Przedtumski i Fortuna, aż w stronę Ołbina oraz kościoła św. Michała Archanioła.

W wyniku II wojny światowej, Mosty Młyńskie uległy uszkodzeniu, które zostały tymczasowo naprawione przy pomocy drewnianych belek. W 1956 roku miały miejsce większe prace remontowe, podczas których wzmocniono dźwigary i odbudowano stalowe pomosty. Kolejna modernizacja miała miejsce w 1990 roku, kiedy to zrekonstruowano żeliwne barierki oraz odnowiono kamienne ozdoby. Natomiast w 1997 roku, podczas powodzi tysiąclecia, mosty znalazły się w poważnym niebezpieczeństwie, a zespół ratowników walczył, aby zapobiec katastrofalnym skutkom. W tych trudnych chwilach, niezbędne okazały się interwencje taternickie, a ich wysiłki były na tyle skuteczne, że nie doszło do zniszczenia mostów, co uratowało nie tylko te obiekty, ale także cenne historyczne dzielnice Wrocławia.

Na pamiątkę tamtych dramatycznych wydarzeń, wmurowano w balustradę południowego mostu kamienną tablicę z odpowiednią inskrypcją, przypominającą o odwadze i determinacji ratowników w obliczu żywiołu.