Mosty Trzebnickie

W końcu XIX wieku zainicjowano budowę kanału miejskiego wzdłuż nurtu Starej Odry, co wywołało potrzebę stworzenia nowej przeprawy mostowej. Most ten miał prowadzić do drewnianego mostu Różaneckiego, znanego także jako Rosenthaler Brücke, usytuowanego nad Odrą. W latach 1892–1897 wzniesiono nowy jednoprzęsłowy stalowy most, który jednak wkrótce ukazał swoje niedostatki: przestrzeń pomiędzy lustrem wody a mostem okazała się niewystarczająca dla potrzeb żeglugowych. W związku z tym, w latach 1904–1905 most ten został zastąpiony nową, wyższą konstrukcją stalową, o nitowanej konstrukcji kratowej wspartej na przyczółkach z betonu licowanego granitem. Obecnie znany jako most Trzebnicki Południowy, ma przęsło o długości 24,7 metra.

W drugiej dekadzie XX wieku, podczas kompleksowej modernizacji wrocławskiego systemu wodnego oraz budowy kanałów Żeglugowego i Powodziowego z Bartoszowic do Różanki, zaszła konieczność wymiany mostu Różaneckiego. W 1916 roku został on zastąpiony nowym stalowym mostem o konstrukcji łukowej, wyposażonym w poprzecznice blachownicowe. Nowoczesna konstrukcja wsparła most na betonowych przyczółkach, a całkowita długość nowego mostu Północnego wynosi 218,5 metra, składając się z czterech przęseł o smukłej rozpiętości 51 metrów każde. Szerokość mostu wynosi 14,52 metra, a chodniki umiejscowione są na zewnątrz łuków.

Po zakończeniu II wojny światowej mosty zyskały nazwę Trzebnickich. W latach osiemdziesiątych przeszły kapitalny remont, a następna konserwacja miała miejsce na początku XXI wieku. W wyniku powodzi tysiąclecia, na wysepce pomiędzy kanałem Żeglugowym a rzeką, na której stoi również filar rozdzielający trzecie i czwarte przęsło, ustanowiono stalowy krzyż dziękczynny. Na nim zaznaczono farbą maksymalny poziom wody, jaki osiągnęła rzeka podczas kulminacji fali powodziowej, która miała miejsce w dniach 12–13 lipca 1997 roku.