Ulica Piaskowa we Wrocławiu


Ulica Piaskowa to wyjątkowy fragment historycznego Wrocławia, w którym stykają się różne elementy historyczne i kulturowe. To jedna z kluczowych arterii średniowiecznego miasta, która nie tylko prowadziła od placu Nowy Targ na północ, ale również stanowiła część tzw. „szlaku bursztynowego”. Była to droga, która prowadziła do Bramy Piaskowej, znanej także jako „Brama Najświętszej Marii Panny”, oraz mostu Piaskowego. Tuż za mostem, trakt ten kierował się w stronę ulicy św. Jadwigi, w stronę Wyspy Piasek i dalej w kierunku Wyspy Młyńskiej oraz mostów Młyńskich. Na tym odcinku możliwe było kontynuowanie podróży w stronę Milicza, Trzebnicy, Psiego Pola, czy też Oleśnicy.

Ulicą Piaskową przebiegała także istotna droga z miasta na Ostrów Tumski, gdzie znajduje się wspaniała katedra św. Jana. Warto zauważyć, że wczesne średniowiecze nie obdarzyło tej ulicy zbyt szczęśliwą nazwą; była ona często określana po prostu jako „droga do katedry”, a niekiedy „droga do bramy Panny Marii”. Z czasem, w XVIII wieku, nadano jej nazwę Grosse Malergasse, co oznacza „Wielki Zaułek Malarski”. Nieco później ulica zmieniła nazwę na Sandgasse, a następnie na Sandstraße, co w tłumaczeniu oznacza „ulica Piaskowa”.

Murowane zabudowania tej ulicy datowane są na XIII wiek; pierwsze wzmianki o siedzibie biskupów lubuskich pochodzą z 1346 roku. W 1511 roku rada miejska wykupiła tę posiadłość, przekształcając ją w spichlerz oraz Arsenał Piaskowy. Warto także wspomnieć o księciu Fryderyku I legnickim, który mieszkał przy ul. Piaskowej pod koniec XV wieku, a później posiadłość tę objął książę ziębicko-oleśnicki Karol I Podiebradowicz. W miejscu, gdzie dzisiaj znajduje się ul. Piaskowa 1, przy skrzyżowaniu z Purkyniego, od 1621 roku funkcjonowała mennica królewska.

Podczas II wojny światowej, w 1945 roku, ulica Piaskowa uległa dramatycznym zniszczeniom. W okolicy odbywało się oblężenie Festung Breslau, a w piwnicach Biblioteki Uniwersyteckiej na Piasku mieściła się ostatnia kwatera dowództwa obrony twierdzy, przeniesiona tam w kwietniu z wzgórza Liebicha, obecnie znanego jako Wzgórza Partyzantów. W wyniku ostrzałów artyleryjskich uległa zniszczeniu cała zabudowa ulicy Piaskowej, z wyjątkiem budynku numer 11, który był siedzibą targowisk miejskich oraz żelbetowej Hali Targowej z 1908 roku.

Po wojnie, patronem ulicy został Piotr Włost, palatyn Bolesława Krzywoustego, jednak w 1951 roku rada miejska postanowiła przywrócić jej historyczną nazwę. Wzdłuż ulicy Piaskowej do 1963 roku powstały nowe budynki osiedla Nowy Targ, a na koniec lat 60. XX wieku planowano znaczne poszerzenie ulicy, by przekształcić ją w międzymiastową arterię przelotową. Późniejsze plany nie zostały jednak zrealizowane. Obecnie, ulica Piaskowa posiada wydzieloną dwutorową linię tramwajową oraz dwupasmową, jednokierunkową jezdnię przebiegającą z północy na południe. W 2019 roku zakończono tam również budowę ścieżki rowerowej.

Przypisy

  1. Street View, ul.Piaskowa/pl.Nankiera, czerwiec 2017.
  2. von Ahlfen i Niehoff 2008, s. 64, 127, 144.
  3. von Ahlfen i Niehoff 2008, s. 122.
  4. Encyklopedia Wrocławia 2000, Brama Piaskowa, s. 88.
  5. Encyklopedia Wrocławia 2000, Piaskowa, s. 628.
  6. Encyklopedia Wrocławia 2000, Mennice, s. 496–497.
  7. Encyklopedia Wrocławia 2000, Piast. Browary Dolnośląskie „Piast” SA, s. 628.
  8. Antkowiak 1970, s. 183.
  9. Antkowiak 1970, s. 184.
  10. Antkowiak 1970, s. 183–184.
  11. Widok wrocławskiej Hali Targowej i pobliskich budynków w latach 40. XX w.

Oceń: Ulica Piaskowa we Wrocławiu

Średnia ocena:4.62 Liczba ocen:8