Plac Muzealny we Wrocławiu

---

Historia

Na obszarze, który obecnie zajmuje plac muzealny, niegdyś znajdowała się ujeżdżalnia oraz magazyny pułku kirasjerów. Wschodnia część tej przestrzeni, datująca się od 1857 roku (a niektóre źródła podają nawet 1855 r.), była domem dla Willi Eichborna. W 1866 roku teren został zakupiony przez magistrat miasta. Następnie, w 1873 roku, rozpoczęto proces wytyczania placu oraz przyległych ulic, a tereny te rozparcelowano, nadając im nowy kształt. Sam plac przyjął formę kwadratową.

W latach 1875–1880, zgodnie z zamysłami planistów, powstała tu siedziba Śląskiego Muzeum Sztuk Pięknych (Museum der Bildende Kunste, Schlesisches Museum der Bildenen Kuenste). Budynek zaprojektowany przez Otto Ratheya zdobył uznanie w ogłoszonym konkursie. Jego monumentalna forma nawiązuje do elementów klasycyzmu, co czyni go ważnym punktem architektonicznym Wrocławia. W 1901 roku przed gmachem odsłonięto pomnik cesarza Fryderyka III, który dodatkowo podkreślił rangę tego miejsca.

Zabudowa wokół tego placu była tworzona w latach 1875-1880 przez wielu znaczących architektów, takich jak Friedrich Barchewitz, Karl Schmidt czy M. Schlesinger. W pobliskim rejonie ulokowano również gmach Urzędu Telegraficznego, zaprojektowany przez J. Promitza. Dalszy rozwój architektoniczny nastąpił w latach 1908-1912, kiedy to powstał budynek zaprojektowany przez Richarda Mohra, który przeznaczony był na siedzibę loży masońskiej „Hermann zur Bestündigkeit”. Obok wzniesiono kamienice czynszowe, także według projektów Mohra, w miejscu, gdzie wcześniej stała Willa Eichborna, rozebrana w 1907 roku.

Podczas II wojny światowej, Wrocław, ogłoszony twierdzą, był oblężony przez Armię Czerwoną w 1945 roku, co spowodowało ogromne zniszczenia konstrukcji w okolicy placu. Z zachowanych budynków przetrwały jedynie kamienice z wschodniej pierzei oraz obiekt byłej loży masońskiej, który został zaadoptowany jako klub policyjny. W około roku 1960 rozebrano resztki budynku muzeum, a na jego miejscu powstał nowy obiekt szkolny. Szkoła podstawowa znajduje się w tej lokalizacji od 1969 roku.

W otoczeniu placu zrealizowano także osiedle o funkcjach mieszkalnych i usługowych, które zaprojektowano pod koniec lat 50. XX wieku, a zrealizowano w latach 50. oraz 60. XX wieku (osiedle mieszkaniowe Plac PKWN).

Ulice

W obrębie placu muzea występują różnorodne ulice, które odgrywają istotną rolę w kreowaniu przestrzeni miejskiej. Do placu przypisane są liczne ulice, które mają swoje charakterystyki i długości.

Wśród nich wyróżnia się:

• odcinek biegnący od ulicy Tadeusza Kościuszki do Placu Legionów, który mierzy 116 m,
• ulica Świebodzka o długości 226 m,
• a także sięgacz o długości 85 m, który posiada status drogi wewnętrznej.

Plac Muzealny łączy się z takimi ulicami jak: Muzealna, Tadeusza Kościuszki, Świebodzka oraz plac Legionów, który do lat 1965/1970 nosił nazwę ulicy Krótkiej.

Nazwy

Nazwa placu Muzealnego we Wrocławiu pochodzi od historycznego muzeum, które niegdyś mieściło się w tym miejscu. Było to Museum der Bildende Kunste (Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych, Schlesisches Museum der Bildenen Kuenste). Mimo że po drugiej wojnie światowej rozebrano budynek tego muzeum oraz nie stworzono nowego obiektu, sama nazwa placu przetrwała do dziś i jest uznawana za ważny element lokalnego dziedzictwa kulturowego.

Obecnie plac znany jest pod dwiema nazwami, które odzwierciedlają jego historyczne znaczenie:

• Museumsplatz,
• Plac Muzealny.

---

Oceń: Plac Muzealny we Wrocławiu

---