Kamienica Pod Siedmioma Elektorami we Wrocławiu

---

Historia kamienicy i jej architektura

Budynek usytuowany na działce nr 8 jest jednym z najstarszych obiektów, obok kamienicy nr 52, 17 oraz 24, znajdujących się na wrocławskim Rynku. W oparciu o przeprowadzone analizy, datowanie powstania tej budowli przypisuje się okresowi sprzed 1241 roku.

Z tego wczesnego etapu historiozofii zachowały się do dnia dzisiejszego fundamenty, w których mury piwniczne osiągają wysokość do stropu nad pierwszym piętrem. Zostały one zbudowane przy użyciu cegieł w charakterystycznym wątku wendyjskim. Plan architektoniczny piwnicy oraz parteru był zgodny z układem pomieszczeń na wyższych kondygnacjach, z tą jednak różnicą, że mniejsze pomieszczenia na piętrach nie były rozdzielone ściankami.

W XV wieku przeprowadzono rozbudowę, która obejmowała dodanie tylnego traktu oraz południowej oficyny. W części parterowej od strony południowej zachowały się sklepienia, których datacja sięga przynajmniej początku XVI wieku. Na północno-zachodnim narożniku umieszczono schody, które w końcowych latach XV wieku oraz na początku XVI wieku zostały poddane dalszym modernizacjom, polegającym na dodaniu nowo powstałego tylnego traktu o długości około 10 metrów.

Tylną sień połączono z pomieszczeniem południowym za pomocą portalu z dwuramiennym nadprożem, którego powstanie datuje się na około 1500 rok. Wnętrze to przykryte zostało drewnianym stropem, którego belki przybrały formę gotyckich żeber pokrytych malowidłami przedstawiającymi motywy roślinne w odcieniach różu. Przeniesienie schodów do południowo-zachodniego narożnika odbyło się w kontekście graniczącej z nową oficyną ściany, a nad jednym z okien z tego okresu umieszczono datę „1505”.

Po 1672 roku, jako efekt modernizacji, zrealizowano nowy portal oraz obramowania okien, na których szczycie, w rozciągającym się gzymsie tympanonu, zainstalowano rzeźbę cesarskiego orła z insygniami władzy. Fasada obiektu wzbogaciła się o bogatą dekorację malarską, przedstawiającą elektorów Rzeszy oraz cesarza Leopolda I, a w niszach na trzecim piętrze umieszczono ich antyczne popiersia.

W tylnej części kamienicy, w sieni, zmodyfikowano strop, pokrywając go bogatą sztukaterią, a schody poddano barokowej przebudowie. Frontowa oś budynku zyskała kolumnowy portal, którego otwór zamyka się łękiem koszowym. Około 1730 roku zrealizowano stolarkę oraz bogata kratę nadświetla portalu, a w latach czterdziestych XVIII wieku, prawdopodobnie tymczasowo, na elewacji nad portalem pojawił się wykusz.

Odnowienia polichromii fasady oraz dekoracji malarskiej miały miejsce w latach 1783 (pod kierunkiem Adalberta Longinusa Höckera), 1865 (pod okiem Ferdinanda Wagnera z Augsburga), a także w 1989, 1991, 1995 oraz w roku 1998, pod kierunkiem Jana Żelbromskiego.

Wśród wielu właścicieli budynku można wymienić w XVII wieku spadkobierców Kiliana Uthamanna, potem Benjamin Hell von Hellenfeld oraz hrabiów von Hochberg: Hans Heinrich II, Conrad Ernst Maximilian oraz Heinrich Carl.

---

Oceń: Kamienica Pod Siedmioma Elektorami we Wrocławiu

---