Kamienice przy ulicy Kazimierza Wielkiego 47-51 we Wrocławiu

---

Historia posesji i kamienic

Kamienica, której historia jest ściśle związana z południowo-zachodnią częścią Wrocławia, znajduje się w miejscu, które po raz pierwszy zostało włączone do miejskiej struktury w 1342 roku. Miejsce to znane jest z wielkiego pożaru, który wtedy dotknął miasto. W wyniku odbudowy, na tym terenie wzniesiono imponujące mury obronne uzupełnione basztami oraz barbakanem, a także wytyczono ulicę Carlstrasse, dla uczczenia cesarza Karola IV.

W XV wieku obszar ten, znany jako Kwartał Słodowników, był pięknie usytuowany pomiędzy ulicą Wierzbową a ulicą Grodzką, czyli wzdłuż wewnętrznego i zewnętrznego obwodu murów miejskich, w sąsiedztwie Czarnej Oławy, która pełniła rolę fosy. Nazwa tego kwartału nawiązuje do zawodu słodowników, którzy zamieszkiwali te tereny.

Po wyznaczeniu linii fortyfikacyjnych w latach 1329-1348, parcelę zagospodarowano, kładąc podwaliny dla zabudowy przy wschodniej stronie ówczesnej ulicy Vnder den melczern. W XVI wieku, obszar między ulicami św. Doroty (Dorothengasse) oraz Krupniczą (Graupegasse) nosił nazwę Hummerei. Z kolei w drugiej ćwierci XV wieku Kwartał Słodowników został podzielony, a przestrzeń między ulicami św. Mikołaja a Świdnicką została przyłączona do Kwartału Kupców.

W pierwszej połowie XIX wieku, zmiana charakteru tej części miasta na rzemieślniczo-handlowy była skutkiem napływu ludności żydowskiego pochodzenia, co miało znaczący wpływ na rozwój lokalnej społeczności. Pożar Wrocławia w 1708 roku stał się impulsem do wzniesienia kamienic na posesjach 47-51, które pierwotnie służyły jako miejsca zajezdne dla szlachty. W XIX wieku nastąpiły duże zmiany w wyglądzie tych budynków, w których to dobudowywano tylnie oficyny oraz wydłużano działki w kierunku południowym.

Architektura

Kamienica nr 47

W roku 1862 kamienica nr 47 przeszła znaczącą przebudowę, podczas której usunięto m.in. barokowy szczyt. Z okresu barokowego zachowało się zaledwie kilka elementów, w tym sklepienia kolebkowe z lunetami znajdujące się w parterowej części budynku. Jest to obiekt czterokondygnacyjny, pięcioosiowy, z płaskim dachem. Na parterze znajdują się lokalne pomieszczenia handlowe. W najbardziej wysuniętej wschodniej osi umiejscowiona jest brama, która prowadzi do sieni, a z niej do wewnętrznej klatki schodowej. Wszystkie okna są obramowane wąskimi opaskami, co podkreśla ich elegancję. Nad oknami drugiego piętra znajdują się trójkątne naczółki, które wsparte są na konsolkach. Między nimi umieszczono płyciny zdobione kwiatowymi motywami. Nad oknami trzeciej kondygnacji widać gzymsy odcinkowe, także wspierane przez konsolki, a pomiędzy nimi zlokalizowane są płyciny, podobnie jak na pierwszym piętrze.

Kamienica nr 49

W połowie XIX wieku dokonano istotnych zmian w kamienicy nr 49, usuwając sklepienia parteru, a w 1889 roku podwyższono budynek o jedną kondygnację, co związane było z usunięciem szczytu. Po 1945 roku kamienica przeszła kolejną przebudowę, która zreorganizowała jej wewnętrzny układ. Obiekt ten jest czterokondygnacyjny, pięcioosiowy, z dachem mansardowym, który ukrywa użytkowe poddasze. Część parterowa cechuje się boniowaniem. Wszystkie okna otoczone są wąskimi opaskami, które nadają konstrukcji harmonijny wygląd. Nad oknami pierwszego piętra umiejscowione są trójkątne naczółki wspierane na konsolkach, natomiast naczółki okien drugiego piętra mają formę łukową, również opartą na konsolach. Okienne opaski przechodzą przez gzyms międzykondygnacyjny, co kończy się eleganckim, ozdobnym elementem w postaci konsoli. Całkowita kompozycja elewacji kończy się gzymsem koronującym, na którym znajduje się fronton z tympanonem, wypełnionym rzeźbionymi kwiatowymi ozdobami.

Kamienica nr 51

Kamienica nr 51 to czterokondygnacyjny, czteooosiowy budynek z płaskim dachem. Część parterowa wyróżnia się boniowaniem oraz otworem wejściowym w kształcie łuku. Wszystkie okna otoczone są wąskimi opaskami, co nadaje całości elegancji. Nad oknami drugiej kondygnacji umieszczone są trójkątne naczółki wsparte na konsolkach, a nad oknami trzeciej kondygnacji znajdują się gzymsy odcinkowe, które również wspierają konsolki. Całą kompozycję wieńczy gzyms koronujący, tworząc zwieńczenie, które wpasowuje się w całość architektoniczną. W pasie między dwoma architrawami zainstalowane są płyciny, które przeplatają się z małymi otworami okiennymi, dekorowanymi motywami roślinnymi. Nad tym pasem widnieje wyraźne zwieńczenie, wspierane modylionami, co dodaje budowli przepychu i charakteru.

---

Oceń: Kamienice przy ulicy Kazimierza Wielkiego 47-51 we Wrocławiu

---