Dawny budynek Kamery Cesarskiej we Wrocławiu

---

Historia

Na działce nr 4 rozpoczęto budowę pierwszych murowanych obiektów w późnym średniowieczu. W XVI wieku, w miejscu, gdzie uliczka Nankiera krzyżuje się z ulicą Łaciarską, znajdowały się dwie charakterystyczne kamienice szczytowe. W 1701 roku obydwa budynki zostały nabyte przez Urząd Kamery Cesarskiej, po czym nastąpiła ich przebudowa oraz połączenie. Urząd Kamery Cesarskiej powstał w 1558 roku, początkowo mając swoją siedzibę w zamku cesarskim we Wrocławiu, a następnie przeniósł się do przedwojennego pałacu Piastów Opolskich przy ulicy Biskupa Nankiera 1. Rok później, w 1702, urząd osiedlił się w nowym, połączonym budynku.

Powstały w ten sposób trójskrzydłowy, trzykondygnacyjny obiekt, wybudowany wokół wewnętrznego dziedzińca, został przykryty dachem w stylu mansardowym. W tej formie budynek istniał przez następne trzy dekady, do momentu, gdy fasadzie nadano bardziej barokowy charakter. W roku 1802, w wyniku przeniesienia Urzędu Kamery Królewsko-Pruskiej do pałacu Hatzfeldtów, historyczny budynek przeszedł w ręce właścicieli prywatnych. Pomiędzy 1809 a 1836 rokiem, jego nowym właścicielem został hrabia Leopold von Schaffgotsch.

Opis architektoniczny

Obecnie budowla to czteroskrzydłowy, czterokondygnacyjny obiekt, zaprojektowany w stylu pałacu miejskiego, który charakteryzuje się układem jednostronnym oraz dwustronnym. W zachodniej części budynku mieści się klatka schodowa, obszerna i elegancka, pełniąca funkcję komunikacyjną pomiędzy piętrami. Wnętrza na niższych kondygnacjach zachowały sklepienia kolebkowe urozmaicone lunetami oraz sklepienia żaglaste, które dodają architekturze lekkości.

Od strony pl. Biskupa Nankiera widoczna jest sześcioosiowa elewacja, która jest ozdobiona boniowanymi narożnymi lizenami. W drugiej osi, od zachodu, znajduje się imponujący piaskowcowy portal wejściowy; podobny, choć pełniący tylko rolę ramy dla wysokiego okna parterowego, usytuowany jest w osi czwartej. Na naczółkach tych portali umieszczono rzeźby cesarskich orłów, co ma odniesienie do historycznej funkcji obiektu.

Okna na wszystkich poziomach są otoczone bogato zdobionymi oprawami, które na drugiej kondygnacji wzbogacone są naczółkami. Taki sam styl dekoracji został zastosowany na jedenastoosiowej fasadzie od ulicy Łaciarskiej. W osiemnastym wieku, na wysokości dachu, pojawiły się dwuosiowe lukarny w formie aediculi, które zakończone były trójkątnymi tympanonami, a także były ujęte w wolutowe spływy. Po obu stronach tych lukarn umiejscowione były mniejsze lukarny, co dodatkowo wzbogacało wygląd budynku.

W latach 1901–1902 obiekt przeszedł gruntowną przebudowę. Wówczas podniesiono go o jedną kondygnację, eliminując dach mansardowy, a w podwojonej osi środkowej dodano balkony na drugim i trzecim piętrze, co nadało całości nowoczesnego wyglądu z lukarną na szczycie.

Na przełomie XIX wieku budynek został rozszerzony o skrzydło południowe, które powstało w wyniku połączenia z sąsiednią kamienicą przy ul. Łaciarskiej 35. Prace te przeprowadzono z zachowaniem ciągłości dekoracji fasadowej, co świadczy o dbałości o estetykę architektoniczną budynku. W tym samym okresie, w podwojonej osi środkowej, umieszczono dodatkowe balkony na drugim i trzecim piętrze.

Po 1945 roku

W okresie 1972 a 1974 dokonano kompleksowej modernizacji budynku, podczas której utrzymano czwartą kondygnację, która została przykryta dachem mansardowym. W ramach tej przebudowy zrezygnowano z frontowych balkonów, które nie były już obecne w nowej odsłonie budynku.

Ostatnie prace renowacyjne miały miejsce w 2009 roku, co podkreśla ciągłość dbałości o ten zabytek we Wrocławiu.

---

Oceń: Dawny budynek Kamery Cesarskiej we Wrocławiu

---