Zespół mieszkalno-usługowy przy pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu


Na placu Grunwaldzkim we Wrocławiu znajduje się interesujący zespół budynków, który przyciąga uwagę zarówno mieszkańców, jak i turystów. Zespół budynków mieszkalno-usługowych, usytuowany przy pl. Grunwaldzkim 4-20 oraz ul. Marii Curie-Skłodowskiej 15, składa się z sześciu budynków mieszkalnych oraz trzech pawilonów handlowo-usługowych. Ich projekt powstał w latach 1967–1970, a odpowiedzialna za niego była architekt Jadwiga Grabowska-Hawrylak.

Budowa tego charakterystycznego kompleksu rozpoczęła się w 1970 roku i trwała do 1973 roku, a następnie budynki mieszkalne oddano do użytku w latach 1976–1978. Mimo upływu lat, architektura tych obiektów wciąż wzbudza wiele emocji i opinii. Wrocławianie często określają ten zespół jako Wrocławski Manhattan, Bunkrowce lub Sedesowce, co świadczy o jego głębokim osadzeniu w lokalnej kulturze oraz społecznej wyobraźni.

Historia

Kompleks budynków składa się z szóstki wieżowców o imponującej wysokości 55 metrów, które mają po 16 pięter. Dodatkowo w skład inwestycji wchodzą pawilony handlowe, które zostały zaprojektowane w formie unoszącej się nad ziemią na żelazobetonowych słupach, znanych jako pilotis. Projekt zakładał wykończenie wieżowców białym betonem oraz zastosowanie egzotycznego drewna przy balkonach, z roślinnością pnącą w wygodnych wnękach elewacji oraz trawiastymi dachami pawilonów. Architektka miała na celu stworzenie klimatu, który nawiązywałby do śródziemnomorskiego stylu.

Zespół budynków został umiejscowiony na betonowej platformie, z dodatkowym wzmocnieniem terenu poprzez zastosowanie 240 palów. W trakcie realizacji projektu postanowiono go okroić, co skutkowało obniżeniem kosztów budowy poprzez wykorzystanie materiałów o niższej jakości. Modyfikacje te były możliwe dzięki przejęciu projektu przez spółdzielnię mieszkaniową z rąk miejskich. W pierwotnym planie przewidziano wyposażenie klatek schodowych w okna, jednak nie wcielono tego pomysłu w życie, co sprawiło, że klatki pozostały ciemne, z uwagi na dążenie inwestora do stworzenia większej ilości małych lokali.

Aby poczynić oszczędności, elewacje budynków pozostały niewykończone. Przed remontem ich wygląd był przygnębiający: widoczny beton, wystające żelazne pręty oraz plamy farby pozostałe po budowie, nie dodawały atrakcyjności. Architektka, Jadwiga Grabowska-Hawrylak, podjęła działania, aby stworzyć tarasy widokowe oraz świetlice z łazienkami na dachach wszystkich bloków. Z perspektywy architektki, „tarasy przeznaczone do zazielenienia z pomieszczeniami sanitarnymi i natryskami” na dachach miały na celu kompensację braku terenów rekreacyjnych w osiedlu. Balkony zostały pokryte cegłą klinkierową, a do budowy bloków zastosowano prefabrykaty betonowe o nietypowej, opływowej formie architektonicznej.

W decyzji architektki postanowiono nie stosować w odniesieniu do stolarki okiennej typowej wówczas białej farby olejnej, lecz wybrano ciemny odcień, który lepiej współgrał z rzeźbą elewacji. Mimo że projekt zakładał wykonanie budynków z oryginalnego białego betonu, ostatecznie wykorzystano znacznie tańszy, szary beton. Po niemal pół wieku, w 2015 roku, w ramach remontu, wrócono do pierwotnego zamysłu architekta, otynkowując wszystkie bloki na biało. Tylko jeden z budynków po remoncie został wyposażony w oryginalne okrągłe okna z bezszprosowymi szybami, które zastąpiły dotychczasowe ostre i nieestetyczne betonowe otwory, w których gromadziła się wilgoć oraz brud.

W 1973 roku Janusz Kondratiuk zrealizował tutaj telewizyjny film Pies, który ukazał osiedle w trakcie jego budowy. Rok później, w 1974, wyprodukowano film Karuzela. Kompleks na pl. Grunwaldzkim znajduje się w rejestrze zabytków województwa dolnośląskiego, co podkreśla jego znaczenie historyczne i architektoniczne w regionie.


Oceń: Zespół mieszkalno-usługowy przy pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu

Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:24