Dawna Łaźnia Miejska we Wrocławiu

W odpowiedzi na wzrost populacji oraz konieczność poprawy warunków socjalnych, w 1912 roku władze Wrocławia podjęły decyzję o budowie nowego budynku użyteczności publicznej. Nowa łaźnia miała być odpowiedzią na potrzeby mieszkańców, którzy nie dysponowali łazienkami w swoich domach. Dodatkowo, w planach było umieszczenie w tym samym obiekcie domu opieki dla samotnych matek oraz urzędu podatkowego. To interesujące zestawienie różnych instytucji w jednym budynku było już wcześniej praktykowane, co pokazał przykład obiektu wybudowanego w 1908 roku na ulicy Suchej.

Realizację projektu nowej łaźni powierzono architektowi Maxowi Bergowi, który uwzględnił specyfikę działki z trójkątnym planem. W efekcie powstał złożony, dwuskrzydłowy kompleks na planie litery „V” z zaokrąglonym narożnikiem. Połączeniem obu skrzydeł jest eliptyczna klatka schodowa ze spiralnymi schodami, co dodaje budynkowi oryginalności.

Jak wiele innych realizacji Berga w Wrocławiu z początku XX wieku, budynek łaźni został wyposażony w nowoczesne jak na tamte czasy rozwiązania techniczne, takie jak konstrukcja żelbetowa oraz prefabrykaty. Jego szkieletowa konstrukcja z żelbetu wypełniona jest cegłami, a klatka schodowa zbudowana z gotowych elementów żelbetowych.

Styl architektoniczny Berga cechuje się uproszczoną bryłą, której forma podporządkowana jest funkcji wnętrza. Ornamentyka budynku jest ograniczona do minimum, a elewacja wyróżnia się wyraźnymi podziałami wertykalnymi. Otwory okienne w środkowych kondygnacjach grupują się w trójki, oddzielone lizenami. Geometryczne ornamenty na elewacji są inspiracją wrocławskich artystów z ludowej sztuki śląskiej.

Ciekawym detalem jest także portal drzwi wejściowych, stworzony przez rzeźbiarza Alfreda Vocke, który przedstawia kobietę z dzieckiem, kąpiących się ludzi oraz poborcę podatków. To symboliczne przedstawienie trzech kluczowych funkcji tego budynku publicznego, które miały na celu zaspokojenie różnych potrzeb mieszkańców.

Warto również zauważyć starannie zaplanowane oświetlenie klatki schodowej; pięć okien na każdej kondygnacji oraz przemyślany układ wnętrz pozwalał na przyszłe zmiany funkcji przestrzeni poprzez przestawianie ścianek działowych. Obiekt ten był w dobrym stanie i przetrwał wojnę, a po 1945 roku do końca lat 80 nadal spełniał rolę łaźni miejskiej. Dopiero po zamknięciu zakładów kąpielowych wnętrza zostały przekształcone na biura, a na parterze zaadoptowano restaurację.