Alfred Vocke

Po ukończeniu akademii, Vocke przez kilka lat mieszkał i pracował we Wrocławiu do roku 1916, a następnie przeniósł się do Berlina, gdzie spędził kolejne lata swojej kariery, aż do 1923 roku. Jego następny krok to objęcie stanowiska profesora w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Kassel. W 1933 roku przyjął posadę profesora w Zjednoczonych Szkołach Państwowych Sztuk Wolnych oraz Stosowanych w Berlinie, jednakże w 1937 roku był zmuszony do odejścia z powodu żydowskiego pochodzenia swojej żony.

W swojej twórczości Vocke nie ograniczał się do jednego gatunku artystycznego. Jego dorobek obejmował zarówno monumentalne rzeźby jak i dekoracyjne detale architektoniczne, w tym plakiety oraz ozdobne reliefy. Mistrzowsko posługiwał się różnorodnymi materiałami i technikami – rzeźbił w drewnie, kamieniu, metalu oraz kości słoniowej, a także stosował ceramikę. Jako medalier, doskonale znany był z projektów monet, które były w obiegu aż do końca II wojny światowej, w tym dwu- i pięciomarkowych z widokiem poczdamskiego kościoła garnizonowego oraz dwu- i pięciomarkowych z podobizną Paula von Hindenburga.

W czasach, gdy mieszkał we Wrocławiu, Alfred Vocke współpracował z architektami nad projektami mającymi na celu wzbogacenie publicznych obiektów użyteczności, tworząc płaskorzeźby zdobiące ich elewacje. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego najważniejszych dzieł:

• 1911 – płaskorzeźba nad głównym wejściem do miejskiego szpitala-ochronki dla niemowląt przy ul. Hoene-Wrońskiego 13c,
• 1912 – płaskorzeźba nad głównym wejściem do łaźni miejskiej przy ul. Curie-Skłodowskiej 1,
• 1913 – płaskorzeźba nad głównym wejściem do Hali Stulecia,
• 1920 – płaskorzeźba nad głównym wejściem do kaplicy Cmentarza Osobowickiego,
• 1922 – rzeźba Madonna na osiołku, wykonana z brązu, umieszczona na skwerze przy ul. Słubickiej na osiedlu Szczepin w roku 1928,
• 1925 – portal z miniaturowymi rzeźbami przedstawicieli różnych zawodów, zdobiący główne wejście do siedziby spółdzielni „Vorwärts” przy ul. Kościuszki 133.