Pałac arcybiskupi we Wrocławiu

---

Historia

Rezydencja biskupów wrocławskich ma długą i fascynującą historię, zaczynającą się od pierwszego budynku zlokalizowanego na Ostrowie Tumskim w XIII wieku. Z biegiem lat, w okresie XIV, XV, XVI i XVII wieku, kompleks ten był systematycznie rozbudowywany. Do połowy XVIII wieku, w jego obrębie istniała wieża mieszkalna, która służyła jako siedziba prepozyta kapituły katedralnej.

Obecnie znana rezydencja, nazywana Prepozytówką (Dom Prepozyta Kapituły Katedralnej), została zbudowana jako pałac sufraganów. Po tragicznym pożarze, który zniszczył część budowli, odbudowę zakończono w latach 1766-1769, nadając jej styl barokowy, zgodnie z projektem H. G. Kruga. Dodatkowo, Karl Gottfried Geissler zajął się zaprojektowaniem bramy wjazdowej oraz nowych oficyn.

W 1792 roku pałac przeszedł kolejną przebudowę, tym razem w stylu klasycystycznym, według planów Carla Gottharda Langhansa. Przez długi okres, od XVII wieku do 1810 roku, realną siedzibą biskupów wrocławskich stał się pałac biskupi w Nysie, podczas gdy wrocławski kompleks ponownie stał się rezydencją biskupów dopiero po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku.

W XIX wieku pałac jeszcze raz przeszedł przebudowę. Niestety, w trakcie oblężenia Festung Breslau w 1945 roku jedynie oficyny uległy zniszczeniu, jednakże zostały one później odbudowane, w obniżonej wersji, o jedną kondygnację.

Warto zaznaczyć, że w tej rezydencji ukryto 80 milionów złotych wypłaconych z konta NSZZ „Solidarność” tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego w 1981 roku. To również tutaj, po nałożeniu stanu wojennego, szukał schronienia Władysław Frasyniuk.

W roku 1962 obiekt został wpisany do rejestru zabytków. Z kolei w 1994 roku uznano za zabytek barokowy pięknie zrekonstruowany ogród, który znajduje się z tyłu pałacu, wzdłuż Odry.

---

Oceń: Pałac arcybiskupi we Wrocławiu

---