Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu

---

Historia

W roku 1732, biskup Philipp Ludwig von Sinzendorf podjął decyzję o powstaniu letniej rezydencji umiejscowionej poza murami Wrocławia. W 1744 roku, Fryderyk II powołał Philippa Gottharda von Schaffgotscha na koadiutora, co oznaczało, że stał się on następcą Sinzendorfa. Budowlą, która została zrealizowana w latach 1732–1737, zajął się projektant Christoph Hackner. Początkowo była to niewielka struktura z czterema pokojami oraz salą balową, a całość otaczał park.

W okresie od 1751 do 1795 roku pałac pozostawał w stanie nieużywania przez biskupów, co wpłynęło na jego losy. W 1880 roku został nabyty przez kupca Egmonta Websky’ego, który zlecił jego przebudowę w neobarokowym stylu, realizowaną według projektu firmy Brost&Grosser. Ta nowa forma budynku dotrwała do współczesnych czasów, zachowując swoje pierwotne elementy architektoniczne.

Od 1905 roku pałac pełnił rolę muzeum sztuki, a w 1907 roku ulokowano w nim Urząd Stanu Cywilnego. Niestety, w wyniku zniszczeń oblężenia Wrocławia w 1945 roku, budowla ucierpiała. Niemniej jednak, przeszła ona odbudowę w latach 1960–1963, a odtąd stała się siedzibą Domu Aktora. W 2004 roku, po kolejnej modernizacji, pałac uzyskał nową funkcję jako Muzeum Etnograficzne, ostatecznie przekształcając się w przestrzeń kultury, która trwa do dzisiaj.

Opis

Fasada budynku jest imponującym przykładem architektury, w której można dostrzec dwie kolumny podtrzymujące taras usytuowany na piętrze. Te kolumny stanowią ważny element stylistyczny, a ich umiejscowienie dodało lekkości całej konstrukcji.

Powyżej tarasu znajduje się lukarna, która jest zwieńczona trójkątnym frontonem, co sprawia, że całość nabiera harmonijnej proporcji i elegancji. Struktura ta wzbogaca wizualną estetykę budowli.

Na fasadzie, poniżej wspomnianej lukarny, umieszczony jest kartusz z herbem, który dodaje historycznego i kulturowego kontekstu dla obiektu, podkreślając jego znaczenie oraz związek z lokalną tradycją.

---

Oceń: Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu

---