Kamienica Pod Złotym Dzbanem we Wrocławiu

---

Historia kamienicy i jej architektura

W XIII wieku na terenie posesji oznaczonej numerami 22 i 23, o szerokości wynoszącej od 20 do 22 łokci (zgodnie z rejestrem 20,5 łokci), znajdował się jeden budynek. Posiadał on wejście w bocznej ścianie oraz przestrzeń, nazywaną miedziuch, oddzielającą go od kamienicy numer 21. Przestrzeń ta, prawdopodobnie pełniąca funkcje przejazdu, została zagospodarowana między drugą połową XIV wieku a drugą tercją XV wieku. Wówczas wzniesiono nową kamienicę, która połączono ze starszą częścią budynku pochodzącego z XIII wieku. Zabudowania na tyłach były dołączone do głównego budynku jeszcze przed 1384 rokiem.

W 1519 roku w oficynie kamienicy, usytuowanej przy ulicy Junkierskiej, znajdował się browar, w którym warzono piwo pod nazwą „Biały Baran”. Z tego browaru, począwszy od 1519 roku, istniał podziemny tunel, łączący go z kamienicą frontową i następnie z przedsionkiem Piwnicy Świdnickiej. Tunel ten, świadczący o dawnych czasach, przetrwał do dnia dzisiejszego i jest wykorzystywany jako pomieszczenie magazynowe. Warto zaznaczyć, że w 1902 roku kamienica przeszła przebudowę według projektu architekta A. Beiera, przekształcając ją w dom handlowy Klausnera.

Właściciele i postacie związane z kamienicą

W latach 1420–1436 posesja miała w swoim składzie kupca oraz rajcę, znanego jako Nicolaus Konrad. Dodatkowo, w latach 1425–1427 był on również właścicielem kamienicy nr 38, znajdującej się przy wschodniej pierzei Rynku. Natomiast w 1439 roku Konrad, napotykając trudności finansowe, stracił swoje dobra w wyniku zaciągniętych długów. Prawa do kamienicy przeszły na dwie rodziny: dzieci Baltazara Ungeratena, mianowicie Hieronima, Antona i Matthiasa, a także Joachima i Hester Smed (Smith). Joachim był współwłaścicielem kamienicy 29 w latach 1446–1450.

W 1443 roku kamienica weszła w posiadanie grupy spadkobierców Petera Janusch, a także wdowy po nim, Agnes. Zaledwie dwa lata później, jedynym właścicielem stał się Alexius Mühlheim, zamożny kupiec, który utrzymywał kontakty handlowe z regionem południowych Niemiec. Po jego śmierci w 1449 roku, prawa do majątku przypadły jego żonie oraz dzieciom: Hansowi, Hedwig oraz Katharinie. W 1461 roku nowym nabywcą kamienicy został Philipp Dax (Dachs), kupiec, który na przełomie lata 1459 i 1460 reprezentował wrocławskich kupców na delegacji do Pragi. Po jego zgonie w 1468 roku, kamienica przeszła na własność jego żony Margareth (do roku 1491) oraz ich potomstwa, Sebastiana i Anny. W 1494 roku Sebastian zdecydował się sprzedać swoje udziały siostrze, która wraz z mężem Hansem Rindfleisem, wcześniej zamieszkiwała w kamienicy nr 4 przy wrocławskim Rynku.

Po 1945

Kamienica Pod Złotym Dzbanem przeszła znaczną degradację w wyniku wydarzeń z 1945 roku. W latach 50. XX wieku została odbudowana, a architekci Zbigniew Malinowski oraz Marcin Bukowski postanowili nawiązać do jej wyglądu z około 1800 roku.

Budynek składa się z czterech kondygnacji, a jego elewacja o czterech osiach została ozdobiona dachem z czterema facjatami. Parter charakteryzuje się boniowaną elewacją, która została pokryta piaskowcem, dodającym mu elegancji.

Warto zauważyć, że okna na drugim piętrze zostały wzbogacone o trójkątne nadokienniki, podpierane na stylowych konsolach, co dodaje całości architektonicznego uroku.

---

Oceń: Kamienica Pod Złotym Dzbanem we Wrocławiu

---