Piwnica Świdnicka we Wrocławiu

---

Historia

Powstanie Piwnicy Świdnickiej w Wrocławiu wiąże się z dolnośląskim miastem Świdnicą, z którego pierwotnie sprowadzano jęczmienne piwo. Zgodnie z przywilejem nadanym przez Henryka IV Probusa, piwa warzone poza miastem mogły być serwowane wyłącznie w piwnicach kontrolowanych przez radę miejską. W zachowanych dokumentach z 1332 roku można znaleźć wpisy dotyczące sprowadzania piwa świdnickiego. Wejście do piwnicy znajduje się od strony południowej, tuż przy Starym Ratuszu.

Piwnica była wielokrotnie rozbudowywana do końca XV wieku, a jej obecny kształt zaczęto wykształcać w tamtych czasach. Również w 1519 roku, stworzono tunel do przetaczania beczek, który łączył przedsionek piwnicy z nowym browarem zlokalizowanym naprzeciwko, przy kamienicy „Pod Złotym Dzbanem”.

W kronice z 1731 roku zapisano, że w piwnicy zakazane były między innymi: gra w karty, palenie tytoniu oraz używanie wulgaryzmów. Muzycy mieli możliwość występować tylko w wyznaczone dni tygodnia, czyli we wtorki i piątki, podczas gdy goście nie mieli prawa do samodzielnego muzykowania. Co ciekawe, goście musieli wpłacać kaucję przed otrzymaniem napojów, a w przypadku stłuczenia naczyń, zobowiązani byli do pokrycia szkody, co przypominano im przez trzykrotne uderzenie w tzw. „dzwonek bałwana”. W okolicy schodów prowadzących do piwnicy swe stałe miejsce miały sprzedawczynie solnych bułeczek oraz kiełbasek z musztardą, a piekarze korzystali z tego miejsca zupełnie za darmo.

Znana handlarka Amalie Renner stała się jednym z symboli piwnicy, która przez większość swojej historii pełniła rolę lokalu gastronomicznego. W 1904 roku nastąpiły poważne zmiany, w których to część pomieszczeń została przekształcona na zaplecze kuchenne, a również zainstalowano elektryczne oświetlenie. Kolejny duży remont miał miejsce w 1936 roku. Z danych sprzed drugiej wojny światowej wynika, że piwnica mogła pomieścić aż 700 gości, co obejmowało zespół składający się z 110 pracowników: 8 kucharzy oraz 45 kelnerów.

Mimo działań wojennych, obiekt nie został w znaczący sposób zniszczony, jednak jego wyposażenie jak wiele innych miejsc publicznych w Wrocławiu, ucierpiało w wyniku dewastacji i grabieży. Po wojnie przez 15 lat piwnica nie functionowała, a dopiero w 1960 roku po przekształceniach w części jej pomieszczeń, zaczęto organizować klub młodzieżowy, salę kinową, a także salę bilardową oraz różnorodne wystawy. Na przełomie XX wieku obiekt przeszedł gruntowną renowację oraz zyskał z powrotem swoje pierwotne funkcje. Ostateczne prace budowlane wymagały także usuwania skutków powodzi tysiąclecia z 1997 roku, która wdarła się do piwnicznych lokali Starego Ratusza, gdzie konieczne było osuszanie ścian oraz wymiana wszystkich instalacji. Po tych przebudowach powierzchnia piwnicy wzrosła do niemal 1700 m², z czego 900 m² to dziewięć sal konsumpcyjnych.

Warto zaznaczyć, że Piwnica Świdnicka bywa mylona przez turystów z browarem Spiż, który znajduje się w piwnicach Nowego Ratusza.

Niestety, restauracja zamknęła swoje podwoje 29 grudnia 2017 roku, jednak otworzyła się na nowo 2 lipca 2022 roku, kontynuując swoją bogatą tradycję i historię gastronomiczną Wrocławia.

---

Oceń: Piwnica Świdnicka we Wrocławiu

---