Helen Ollendorff-Curth

---

Życiorys

Helen Ollendorff-Curth przyszła na świat 28 lutego 1899 roku we Wrocławiu, w zamożnej rodzinie żydowskiej. W młodym wieku straciła ojca, a jej wychowaniem zajmowała się matka, Paula Ollendorff. Była ona aktywną działaczką na rzecz społeczności żydowskiej oraz obrończynią praw kobiet.

Od zawsze marzyła o karierze lekarskiej, dlatego rozpoczęła studia na uniwersytetach we Wrocławiu, Fryburgu i Monachium. W 1923 roku uzyskała dyplom oraz tytuł doktora. Jej praca doktorska obejmowała wprowadzenie próby Ollendorff, w której udowodniła, że zmiany związane z kilem w drugim stadium są wyjątkowo wrażliwe na dotyk. Za tę cenną pracę przyznano jej wyróżnienie oraz nagrodę finansową, jednak ze względu na ogromną inflację mogła zakupić jedynie jedną gruszkę.

W 1924 roku osiedliła się w Berlinie, gdzie rozpoczęła pracę akademicką pod przewodnictwem profesora Abrahama Buschke. W tym czasie opisała zespół, który w późniejszych latach nazwano zespołem Buschkego-Ollendorff. Na berlińskim uniwersytecie poznała rudolfa wilhelma Curtha, z którym połączyła się węzłem małżeńskim 31 grudnia 1927 roku, a świadkami ich ślubu byli profesor Buschke oraz jego małżonka. Młoda para spędziła miesiąc miodowy w Paryżu, gdzie odbyli staż u znanej chirurżki plastycznej, Susanne Nöel.

W kolejnych latach Helen napotykała na trudności związane z możliwościami zawodowymi, które były ograniczone z powodu braku ofert pracy dla kobiet. Pomimo że była żydówką, a jej małżonek pochodził z luterańskiej rodziny rybackiej, to właśnie to on znał jidysz i pełnił rolę tłumacza dla swojej żony.

W obliczu rosnącego antysemityzmu w Niemczech, w 1931 roku zdecydowała się na emigrację do Stanów Zjednoczonych. Osiadła z mężem w Nowym Jorku i rozpoczęła długotrwałą współpracę z Columbia University. Wybór tego miejsca był podyktowany bliskimi relacjami Buschke z J. Gardnera Hopkinsem, kierownikiem dermatologii w tej uczelni. W Ameryce zmieniła swoje imię Helene na Helen.

Początkowo pracowała w ośrodku badającym zatrzymane prostytutki pod kątem chorób wenerycznych, a następnie w firmie farmaceutycznej Carter Products (Wallace Labs) w New Brunswick. Z biegiem czasu otworzyła z mężem praktykę przy 84. ulicy, jednocześnie kontynuując prace naukowe na Columbia University. W ramach swoich badań zajmowała się rogowaceniem ciemnym, a jej publikacje na ten temat zyskały uznanie w środowisku medycznym. Niejednokrotnie zapisy dotyczące kryteriów diagnozy paraneoplastycznych rogowacień ciemnych są nazywane kryteriami Curth.

W późniejszym okresie jej badania obejmowały również zaburzenia keratynizacji. W 1954 roku nawiązała współpracę z Madge Macklin, co zaowocowało opisaniem bardzo rzadkiego typu genodermatozowej rybiej łuski jeżastej, znanej jako ichthyosis Curth-Macklin. W 1965 roku prowadziła gościnne wykłady na uniwersytecie w Heidelbergu. Pracowała kontynuując swoje badania aż do ukończenia 70. roku życia, kiedy razem z mężem przeszła na emeryturę. Na emeryturze poświęciła chwilę na tłumaczenie niemieckich podręczników na język angielski.

W ostatnich latach życia zaczęła zmagać się z chorobą Alzheimera. Odeszła 17 czerwca 1982 roku, a jej mózg został przekazany Uniwersytetowi Columbia w celu prowadzenia badań nad tą chorobą. Z małżeństwa z Rudolfem Wilhelmem Curthem mieli córkę, Elisabeth, która przyszła na świat w 1929 roku.

---

Oceń: Helen Ollendorff-Curth

---