Peter Monau

Pochodzenie Petera Monaua wiązało się z szlacheckim rówem śląskim, który już w XIV wieku posiadał znaczące majętności w rejonach powiatów oleśnickiego oraz świdnickiego. Jego rodzicami byli Stanisław Monau, który zmarł na początku 1557 roku, i Comorra, córka Petera Rhinfleischa z Rosławic. Miał także starszego brata Jakuba, który przyszedł na świat 6 grudnia 1546 roku. Po tragicznej śmierci ojca, Peter oraz jego brat kontynuowali naukę we Wrocławiu, uczęszczając do szkoły przy kościele św. Elżbiety.

Rozpoczął on kształcenie na poziomie niższym, zdobywając wiedzę w zakresie trivium, który obejmował retorykę, dialektykę oraz gramatykę, a następnie zajął się wyższym kształceniem - quadrivium, które obejmowało arytmetykę, astronomię, geometrię oraz muzykę. Młody Monau rozpoczął studia na Uniwersytecie w Wittemberdze, gdzie najpierw zgłębiać sztuki wyzwolone, a później wybrał medycynę jako swój główny kierunek.

Po stracie matki w 1572 roku, powrócił do Wrocławia, co wiązało się z koniecznością uporządkowania spadku. Następnie, w 1573 roku, Monau kontynuował swoje studia na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie spotkał swoich krewnych, w tym brata i kuzynów, a także przyjaźnił się z Nicolaus Rhedingerem. Użyczyli oni nie tylko wsparcia, ale także głębokiej wiedzy, co umożliwiło Monauowi znaczny rozwój. Jego nauczyciele, w tym Thomas Erastus oraz David Pareus, wpłynęli na jego przyszły dorobek akademicki.

Warto zaznaczyć, że Peter Monau spędził również dwa lata, od jesieni 1575 roku, studiując na Uniwersytecie w Padwie, a następnie immatrykulował się na Uniwersytecie w Bazylei 1 listopada 1577 roku. Tam podjął się przeprowadzenia swojej dysertacji doktorskiej, której obrona odbyła się 12 stycznia 1578 roku. Na liście rozpraw doktorskich uczelni znalazła się również jego praca - De dentium affectibus (O chorobach zębów), wydana w 1578 roku, będąca pierwszą europejską publikacją o charakterze stomatologicznym.

Po uzyskaniu dyplomu, Peter Monau osiedlił się we Wrocławiu, gdzie odniósł sukces jako lekarz. W 1580 roku został powołany do Pragi i objął stanowisko lekarza przybocznego cesarza Rudolfa II, co otworzyło mu możliwość poznania wielu znaczących postaci renesansowej nauki. Życie Monaua zakończyło się przedwcześnie w 1588 roku, ale jego dziedzictwo jako znakomitego lekarza, filozofa i filologa, które łączyło naukę z pobożnością, pozostaje nieprzemijające. Po śmierci, jego pamięci oddano hołd w wielu formach, a jego przyjaciel Nicolaus Rhedinger oraz inni znani ludzie, w tym Teodor Beza, pozostawili po sobie epitafia ku jego czci.