Kamienica przy pl. Solnym 17 we Wrocławiu

---

Historia i architektura kamienicy

Kamienica wzniesiona w 1700 roku to przykład architektury barokowej, która zastąpiła wcześniejszy, średniowieczny budynek. Była to konstrukcja dwupiętrowa z siedmioosiową fasadą. Gzymsy międzykondygnacyjne dzieliły poszczególne kondygnacje na wyraźne sekcje. W osi, pod gzymsem koronującym, znajdowała się dwuosiowa facjata w formie aediculi, którą kończył trójkątny tympanon, otoczony eleganckimi wolutami. Po obu stronach, małe lukarny zbierały uwagę swoim trójkątnym zwieńczeniem. Budynek wieńczył dach mansardowy, co dodawało mu uroku. Rysunek Wernera z 1736 roku doskonale przedstawia tę barokową kamienicę.

W drugiej połowie XIX wieku przeprowadzono prace przebudowujące. Zachowały się dokumenty, w tym projekt przebudowy fasady na cztery kondygnacje z 1867 roku, którego autorem był Herren von Ruffer. Na litografii Roberta Geisslera, datowanej na lata 1866–1875, kamienica ukazano w podobnym stylu do zaprojektowanego.

Kolejna przebudowa miała miejsce w latach 1890–1896, pod czułym okiem mistrza murarskiego, Adolfa Kassnera. W trakcie tych prac fasada zyskała charakter eklektyczny, z przewagą detali w stylu neobarokowym. Szczególną uwagę poświęcono narożnikowi budynku; od strony placu Solnego, na trzeciej i czwartej kondygnacji umieszczono wykusz, a narożnik ozdobiono boniowaniem, co nadawało mu wygląd przypominający obelisk. Gzyms wieńczący był wygięty łukowo, a powyżej umieszczono kopułę z rzeźbionymi postaciami i wazonami.

Do czwartej kondygnacji budynek był pokryty pozornym boniowaniem. W północnej osi zewnętrznej znajdował się wykusz, analogiczny do tego w części południowej. Ozdobny trójkątny tympanon z wieńczącym wazonem zwieńczał jednoosiowy szczyt z oknem łukowym, które podtrzymywały kolumienki. Na parterze, w dolnych partiach budynku, umieszczono duże okna wystawowe, co nadawało przestronności. Dodatkowo, kalenicowy dach zdobiły piękne szczyty i lukarny, a na jego powierzchni umieszczono napis reklamowy złożony z pojedynczych liter.

W 1720 roku kamienica była własnością Thomasa Räbela. Z kolei 22 czerwca 1808 roku, w tym miejscu otwarto pierwszą we Wrocławiu restaurację, której właścicielem został Heinrich Bunke. Od 1895 do 1944 roku, w budynku oprócz sklepów na parterze działała restauracja oraz piwiarnia o nazwie Münchener Löwenbräu Alberta Schäffera. Po przebudowie, w 1896 roku, zmieniono jej nazwę na Münchener-Augustiner Bräu. Była to filia bawarskiego browaru, który działa od 1328 roku. Na przełomie 1910 roku, piwiarnię przejął Johann Freiwald.

Po 1945 roku

W 1945 roku, w wyniku intensywnych działań wojennych, kamienica przy pl. Solnym 17 we Wrocławiu doznała znacznych zniszczeń. Po wojnie przystąpiono do jej odbudowy, która miała na celu przywrócenie dawnego blasku budowli. Zastosowano wzór barokowej architektury, przy czym podjęto decyzję o podniesieniu obiektu o jedną kondygnację, co nadało mu nowy, ciekawy wygląd.

Od lat 60. XX wieku aż do XXI wieku, kamienica stała się siedzibą Powszechnej Kasy Oszczędności. Po upływie tego okresu, do roku 2010, znajdowała się tam również filia PKO BP, co podkreśla jej znaczenie jako miejsca o dużym znaczeniu finansowym w regionie.

---

Oceń: Kamienica przy pl. Solnym 17 we Wrocławiu

---