Bieńkowice to interesujące osiedle znajdujące się we Wrocławiu, które dawniej wchodziło w skład dzielnicy Krzyki. Położone jest na wschodnim skraju miasta, co sprawia, że jest to miejsce o unikalnym charakterze.
Do 1 stycznia 1951 roku Bieńkowice funkcjonowały jako samodzielna wieś, oddalona od Wrocławia, jednak zmiany administracyjne wpłynęły na ich status.
Osiedle sąsiaduje z takimi miejscowościami jak Iwiny, Zacharzyce oraz Radwanice, a także z nowoczesnym osiedlem Brochów, co tworzy ciekawą mozaikę lokalnych społeczności.
Nazwa
Bieńkowice to jedna z najstarszych wsi leżących w okolicach Wrocławia. Ich historia sięga aż do 1282 roku, kiedy to pojawił się pierwszy znany łaciński zapis na ich temat. Nazwa tej miejscowości ma swoje korzenie w słowiańskiej tradycji, będąc patronimiczną formą wywodzącą się od imienia Bieniek, które jest derywatem od Benedykt. To imię, przypuszczalnie, wskazuje na protoplastę rodziny oraz założyciela wsi. Typowa końcówka „ice” lub jej starsza wersja „icze” często występują w słowiańskich nazwach patronimicznych, które powstały z imion patronów rodu.
W 1896 roku, polska nazwa Bieńkowice oraz jej zgermanizowana forma Bienkwitz zostały wymienione przez śląskiego pisarza Konstanty Damrot w jego książce dotyczącej nazewnictwa miejscowego na Śląsku. W tym samym opracowaniu Damrot wspomniał także o staropolskiej formie nazwy Bienkowycze.
W wyniku politycznych zmian, po dojściu do władzy narodowych socjalistów w Niemczech, w roku 1936 miejscowość została przemianowana na Ruhlinden. Ta nowa nazwa występowała aż do 1945 roku, kiedy to zmieniono ją na Lindenruh. Po zakończeniu II wojny światowej, polskie władze przywróciły pierwotną nazwę – Bieńkowice.
Historia
W XIV wieku na terenie dzisiejszych Bieńkowic istniał folwark, dwór oraz obiekty obronne, które stanowiły własność jednego z wrocławskich mieszczan. Historyczne dokumenty wskazują, że na początku XV wieku te budowle prawdopodobnie uległy zniszczeniu.
Interesującym aspektem jest fakt, że mieszkańcy Bieńkowic posługiwali się językiem polskim jeszcze w XIX wieku, mimo długotrwałego wyłączenia Śląska z obszaru Polski. Około połowy XVIII wieku wieś była zamieszkana niemal wyłącznie przez Polaków, co świadczy o jej narodowej przynależności.
Pod koniec XVIII wieku, kiedy Wojkowski był właścicielem miejscowości, pojawiły się w Bieńkowicach ponownie folwark oraz dwór. Ponadto obecność wiatraka zaznaczała użytkowanie terenu, chociaż w chwili obecnej ta konstrukcja nie istnieje. Ludność wsi w tym czasie obejmowała 20 zagród, w których żyło 131 mieszkańców, w tym: kowal, chałupnik, rybak, sześciu wolnych zagrodników oraz tyluż omłockowych.
Wydarzenia z 16 lutego 1945 roku przyniosły istotną zmianę w historii Bieńkowic, gdy wieś została zajęta przez Armię Czerwoną.
Pozostałe obiekty w kategorii "Osiedla":
Biskupin-Sępolno-Dąbie-Bartoszowice | Widawa (Wrocław) | Grabiszynek | Jagodno (Wrocław) | Karłowice-Różanka | Klecina | Kozanów | Maślice | Mokra (Wrocław) | Muchobór Wielki | Zespół budynków mieszkalno-usługowych przy ulicy Górnickiego we Wrocławiu | Osiedle mieszkaniowe Tarnogaj we Wrocławiu | Osiedle mieszkaniowe „Huby” | Księże Małe | Rędzin | Partynice | Dzielnica mieszkaniowa Plac PKWN we Wrocławiu | Strachowice (Wrocław) | Krzyki (osiedle) | SzczepinOceń: Bieńkowice (Wrocław)