Kazimierz Żniński

---

Życiorys

Kazimierz Żniński przyszedł na świat w rodzinie dziennikarskiej, jego ojcem był Ignacy, który później stał się jednym z członków poznańskiej Rady Ludowej, a matka to Maria z Umerów. Jego braci, Mieczysław i Bogdan, również związani byli z działalnością powstańczą w Wielkopolsce, a ich losy splatały się podczas walki o niepodległość.

Okres nauki spędził w gimnazjum w Bochum, a następnie w Grudziądzu. W 1916 roku, jako młody mężczyzna, wstąpił do armii pruskiej i brał udział w walkach na froncie francuskim. W wrześniu 1918 roku przybył do Poznania, gdzie zaangażował się w działania Polskiej Organizacji Wojskowej. Służył w 1. Kompanii 1. Baonu Artylerii Ciężkiej na Jeżycach. Wziął aktywny udział w akcji zdobywania broni oraz amunicji, która miała miejsce wokół Fortu VIIa.

27 grudnia, już po wybuchu powstania wielkopolskiego, uczestniczył w walkach w śródmieściu, gdzie między innymi opanowywał gmach Rejencji przy ul. Gołębiej. Jego męstwo objawiło się także podczas bitwy o Ławicę oraz w akcji zdobycia portu lotniczego.

Po zakończeniu działań powstańczych ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Następnie służył kolejno w jednostkach takich jak: 8. Dyon Artylerii Ciężkiej, 1. Pułk Artylerii Lekkiej oraz 14 Pułk Artylerii Lekkiej, również w Poznaniu. W latach 1933-1937 pełnił funkcję oficera ordynansowego dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, co cieszyło się dużym poważaniem.

Na stopień kapitana został awansowany z dniem 1 stycznia 1936 roku, zajmując 7. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Po tym okresie jednak, pełnił służbę w 7 Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej w Poznaniu jako dowódca 3. baterii. Jego umiejętności dowódcze ujawniły się w kampanii wrześniowej, gdzie kierował baterią artylerii przeciwlotniczej motorową typ A nr 25 przy 25 Dywizji Piechoty, przechodząc szlak bojowy od Kalisza do Warszawy.

Po wzięciu do niewoli przez Niemców, spędził czas w obozach, aż do momentu uwolnienia przez Brytyjczyków. Po wojnie zaangażował się w służbę w 10 Pułku Dragonów pod dowództwem generała Stanisława Maczka, biorąc udział w ostatnich walkach w 1945 roku. Następnie wykładał w Kompanii Szkolnej w La Courtine, a w 1948 roku powrócił do Polski, gdzie otrzymał awans na podpułkownika.

W latach 1949-1969 pracował w wydawnictwie reklamowym Opery Poznańskiej. Angażował się również w życie społeczne jako prezes Ligi Obrony Kraju w Poznaniu oraz członek Krajowej Komisji Weteranów Powstania Wielkopolskiego. Jego zaangażowanie w ruch spółdzielczy również zasługuje na uwagę. Żniński był żonaty z Anną z Piotrowskich (1899–1993), a ich rodzina wzbogaciła się o dwie córki: Krystynę (ur. 1924) oraz Elżbietę (ur. 1927).

Zmarł w Poznaniu, a jego ostateczny spoczynek znajduje się na Cmentarzu Junikowskim (pole 28 kwatera 2-9-331).

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Żniński zdobył liczne odznaczenia i ordery w uznaniu za swoją wyjątkową służbę oraz zaangażowanie w sprawy patriotyczne. Oto lista wybranych odznaczeń, które otrzymał:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Medal Niepodległości, przyznany 20 lipca 1932,
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy, nadany 4 grudnia 1958,
• Srebrny Krzyż Zasługi, otrzymany 22 grudnia 1933,
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”,
• War Medal 1939–1945, przyznany przez Wielką Brytanię.

---

Oceń: Kazimierz Żniński

---