Nikolaus von Falkenhorst, znany również jako Mikołaj von Jastrzembski, urodził się 17 stycznia 1885 roku we Wrocławiu. Jego życie dobiegło końca 18 czerwca 1968 roku w Holzminden. Był on generałem pułkownikiem Wehrmachtu, a także kluczowym architektem planu operacji Weserübung, który dotyczył niemieckiej inwazji na Danię i Norwegię w 1940 roku.
W latach 1940–1944 pełnił funkcję Naczelnego Dowódcy Wehrmachtu w Norwegii, co czyni go jedną z ważniejszych postaci w kontekście działań wojennych z tamtego okresu. Jego działalność podczas II wojny światowej sprawiła, że został uznany za zbrodniarza wojennego.
Życiorys
Urodziny Nikolausa von Falkenhorsta miały miejsce 17 stycznia 1885 roku w Wrocławiu. Pochodził z rodziny o korzeniach w starej szlachcie śląskiej. W czerwcu 1911 roku podjął decyzję o zmianie nazwiska rodowego „Jastrzembski” na „Falkenhorst”, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza „sokole gniazdo”. Miał to na celu ułatwienie sobie kariery wojskowej.
Karierę wojskową rozpoczął 22 marca 1903 roku, kiedy to w stopniu chorążego (niem. Fähnrich) przydzielono go do 7 Pułku Grenadierów Króla Wilhelma I (2 Zachodniopruskiego) z siedzibą w Legnicy.
W 1921 roku Falkenhorst został przyjęty do Reichswehry, niemieckich sił zbrojnych. W październiku 1931 roku do lutego 1933 roku pełnił funkcję szefa sztabu 4 Dywizji w Stuttgarcie. W 1932 roku awansował na pułkownika. W latach 1933–1935 był attaché wojskowym w Czechosłowacji, Jugosławii i Rumunii, z bazą w Pradze.
1 lipca 1935 roku awansował na diagnozowanego generała majora i objął stanowisko szefa sztabu 3 Grupy Armii w Dreźnie. W październiku tego samego roku przyjął dowództwo 32 Dywizji Piechoty w Koszalinie, a w 1937 roku został generałem porucznikiem. W lipcu 1939 roku został mianowany dowódcą XXI Korpusu Armijnego.
W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku dowodził wymienionym korpusem, który przeprowadzał ofensywę z Prus Wschodnich w kierunku Grudziądza i Torunia, stawiając opór jednostkom Grupy Operacyjnej „Wschód”. Miał także zaszczyt dowodzić Armią „Norwegia”. W lipcu 1940 roku awansował na generała pułkownika, charakteryzując się dobrym traktowaniem norweskiej ludności cywilnej.
Z kolei 18 grudnia 1944 roku został zdymisjonowany z powodu sprzeciwu wobec polityki komisarza Josefa Terbovena. Po zakończeniu działań wojennych, Falkenhorst był oskarżany o zbrodnie wojenne, związane z wykonaniem rozkazu Führera nr 003830/42 oraz uwzględnianiem wykonania wyroków na brytyjskich i norweskich komandosach oraz członkach SOE w Norwegii.
W 2 sierpnia 1946 roku w Brunszwiku brytyjski trybunał skazał go na karę śmierci przez rozstrzelanie. Jednakże 4 listopada 1946 roku kara ta została mu zamieniona na 20 lat pozbawienia wolności. Ostatecznie 23 lipca 1953 roku został uwolniony z więzienia z powodu poważnego stanu zdrowia.
Ordery i odznaczenia
W historii militarnej wiele osób zdobyło uznanie dzięki swoim osiągnięciom i odznaczeniom, a Nikolaus von Falkenhorst z pewnością należy do tej grupy. Oto niektóre z jego wyróżnień, które potwierdzają jego zasługi:
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego, przyznany 30 kwietnia 1940 roku,
- Srebrny Krzyż Niemiecki, nadany 20 stycznia 1945 roku,
- Wojenny Krzyż Zasługi I klasy z mieczami,
- Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii.
Przypisy
- Konrad Ciechanowski, Armia „Pomorze” 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983 r., ISBN 83-11-06793-7, s. 96-97.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Gustav Anton von Wietersheim | Walter von Boltenstern | Mirosław Rozmus | Andrzej Matejuk | Zbigniew Smok | Otto Weiß | Tomasz Łysek | Stanisław Thiel | Friedrich von Mellenthin | Mariusz Węgłowski | Manfred von Richthofen | Jacek Kwiatkowski (oficer) | Lothar von Richthofen | Kazimierz Jaklewicz (generał) | Kazimierz Żniński | Max von Gallwitz | Hermann von Eichhorn | Erich Löwenhardt | Janusz Palus | Lech KonopkaOceń: Nikolaus von Falkenhorst