Willa przy alei Akacjowej 10 we Wrocławiu to zabytkowy budynek, który odgrywa ważną rolę w architektonicznym krajobrazie miasta. Położona w malowniczej lokalizacji, stanowi siedzibę British International School of Wroclaw (BISC), współdzieląc przestrzeń wraz z willą przy posesji nr 12.
Warto zwrócić uwagę, że budynek ten został wpisany do Gminnej Ewidencji Zabytków pod numerem XLIV/1072/13, co podkreśla jego historyczne znaczenie i unikalny charakter w kontekście architektury Wrocławia.
Historia
Historia terenu, na którym znajduje się posesja nr 10, sięga drugiej połowy XIX wieku. Wówczas obszar ten był częścią wsi Borek, która dzisiaj stanowi jedną z dzielnic Wrocławia. Po zakupie 100 mórg ziemi przez berlińską firmę H. Quistrop & Co. z przeznaczeniem na budowę ekskluzywnego osiedla, w 1871 roku, zaczęto tworzyć nowy plan urbanistyczny. W 1872 roku przygotowano projekt parcelacji, a wytyczone ulice nazwano na cześć różnych gatunków drzew.
Parcela nr 10 została zlokalizowana na narożnej działce, znajdującej się nieopodal nieistniejącego obecnie ronda Arndta, przy skrzyżowaniu ulic Lipowej i Akacjowej. Wschodnia część posesji była otoczona ogrodem, który od 1903 roku rozciągał się na dwie dodatkowe działki aż do ulicy Sudeckiej. W latach dwudziestych XX wieku, część południowa działki została sprzedana, a na jej miejscu powstał modernistyczny budynek mieszkalny, który jest obecnie zachowany i był własnością Maxa Güntera, znanego właściciela firmy budowlanej.
Budowę willi na parceli nr 10 zlecił Hans Bennecke, doktor prawa, który od 1890 roku był profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Wrocławskim. Projekt architektoniczny willi został stworzony przez Oscara Schürtzmanna, który był również autorem projektu elewacji znanej wrocławskiej kamienicy zwanej Kamienica Pod Złotym Pelikanem. Realizacja planu odbyła się w 1890 roku.
Wymiary willi i jej architekturę uporządkował w 1903 roku nowy właściciel, doktor prawa Ernst Wichelhaus. Natomiast w 1920 roku nieruchomość została nabyta przez radcę rządowego i kolekcjonera sztuki, Gustava von Ratha. Od 1936 roku w willi funkcjonowała prywatna szkoła średnia z internatem, znana jako Private Deutsche Oberschule. W tej placówce przyjmowano jedynie uczniów aryjskich, będących członkami organizacji nazistowskiej. Uczniowie uczyli się w małych klasach, co miało na celu zwiększenie efektywności procesu nauczania.
Warto zauważyć, że budynek przetrwał II wojnę światową bez większych uszkodzeń. Od stycznia 2009 roku willa oraz sąsiednia posiadłość nr 12 stały się siedzibą British International School of Wroclaw, co potwierdza jej znaczenie w edukacji międzynarodowej regionu.
Architektura
„Budynek zaprojektowano w kształcie prostokąta, co stanowiło jego podstawową formę. W części parterowej, od frontu, ulokowano przestronny salon oraz pokój przeznaczony dla pani domu; w ogrodzie z kolei umieszczono pokój pana domu i jadalnię. Oddzielała je klatka schodowa z dwubiegowymi schodami. Na piętrze mieściły się sypialnia oraz łazienka, natomiast na poddaszu znajdowały się pokoje służby. W suterenie umieszczono kuchnię i pomieszczenia gospodarcze.
W roku 1892 do głównego wejścia do willi dobudowano sień, która została powiększona w 1897 roku. Projektantem i osobą odpowiedzialną za wykonanie tych prac był mistrz murarstwa Carl Pohl. W tym samym czasie, taras położony w północno-wschodnim narożniku budynku przeszedł zabudowę, co pozwoliło na utworzenie dodatkowego pokoju muzycznego dla pani domu oraz powiększenie łazienki na piętrze. W 1903 roku dobudowano kolejny pion pomieszczeń od strony południowo-wschodniej.
Autorem projektu tych prac był wrocławski architekt Felix Henry, znany z różnych realizacji, w tym projektu synagogi w Opolu powstałej w latach 1893-1897. Realizacja projektu przypadła mistrzowi ciesielstwa Albertowi Kesselowi. Dzięki tym zmianom w sutenerze zyskano pomieszczenie służbowe, na parterze natomiast pokój bilardowy z półokrągłą oranżerią, a na piętrze dodatkowy pokój gościnny.
Ostatnia znacząca przebudowa budynku miała miejsce w 1920 roku, kiedy nowy właściciel, Gustav von Rath, zlecił modernizację łazienki na I piętrze. Projektantem i wykonawcą tych prac była firma braci Richarda i Paula Ehrllichów.
W wyniku licznych przebudów, pierwotnie prosta forma budynku, pokryta płaskim dachem, zyskała ryzality oraz bogatszą formę, wzbogaconą pięciobocznym wykuszem frontowym i narożnym trójbocznym od strony ogrodu. Wykusze zostały zaopatrzone w balkony, a w części wschodniej powstała weranda otoczona tralkową balustradą, zdobioną kwiatami. Z kolei w części południowej umieszczono oszkloną oranżerię.
Elewacja budynku została zrealizowana z czerwonej cegły; boniowana część sutereny, wykusze oraz pas belkowania z attyką ozdobioną wazonami wykonane były w tynku. Okna budynku otoczone były kamiennymi opaskami i połączone w ich górnych oraz dolnych krawędziach tynkowanymi pasami.
Pozostałe obiekty w kategorii "Wille i dwory":
Rezydencja przewodniczącego Śląskiego Sejmu Krajowego | Dom Akademicki „Ołówek” we Wrocławiu | Dom jednorodzinny przy ul. Zielonego Dębu 19 we Wrocławiu | Dwór szachulcowy we Wrocławiu | Villa Colonia we Wrocławiu | Willa doktora Kriebla we Wrocławiu | Willa Haasego we Wrocławiu | Willa Moritza Cohna we Wrocławiu | Willa Rheinbabena we Wrocławiu | Dom własny Adolfa Radinga | Willa Lewina we Wrocławiu | Dom własny Paula Ehrlicha we WrocławiuOceń: Willa przy alei Akacjowej 10 we Wrocławiu