Willa Rheinbabena we Wrocławiu


Willa Rheinbabena to imponujący obiekt architektoniczny, ulokowany przy ulicy Alei Lipowej 6 we Wrocławiu. Ten wielorodzinny budynek, z charakterystycznym stylem, zachwyca swoją estetyką oraz historycznym znaczeniem.

Dzięki swojej wartości kulturowej, willa została wpisana do Gminnej Ewidencji Zabytków pod numerem 4187, co podkreśla jej istotną rolę w zachowywaniu lokalnego dziedzictwa architektonicznego.

Historia posesji i kamienicy

Willa, o której mowa, została zbudowana na zlecenie niemieckiego polityka Hansa von Rheinbabena (1849–1933), pełniącego funkcję radcy w Oberlandesgerichtsrat, czyli Wyższym Sądzie Krajowym. Jest on również ojcem bardziej znanego polityka niemieckiego, Wernera von Rheinbabena. Już w 1900 roku nieruchomość przeszła w ręce żydowskiego radcy oraz prawnika Alberta Siegmunda Simonsona (1854–1942). Po zawarciu małżeństwa z Gertrud Simonson z domu Mende, zmienił on wyznanie na luteranizm.

W tym samym roku, na zlecenie Simonsona, przeprowadzono rozbudowę willi. Powstała wtedy dobudówka, która dodawała nowe sypialnie do górnego mieszkania od strony północnej. Projekt tej rozbudowy wykonał mistrz murarstwa Friedrich Zimmer.

Kolejne zmiany miały miejsce w 1911 roku, kiedy to na poddaszu zaprojektowano oraz urządzono jeszcze jedno mieszkanie. Prace te były nadzorowane przez niemiecką firmę projektową Simon & Halfpaap, która wcześniej zajmowała się m.in. projektami Domu Handlowego „Podwale”, bankowej kamienicy nr 33 w Rynku oraz Hotelu Savoy przy pl. Tadeusza Kościuszki 19.

W latach 1919-1920 doszło do kolejnych modernizacji willi, tym razem zleconych przez nowego właściciela, Moritza Matthiasa. Przebudowa ta skutkowała wyodrębnieniem małych mieszkań zarówno na strychu, jak i w piwnicy, a także w wydzielonej części, która została dobudowana w roku 1900.

Opis architektoniczny

Budynek, zaprojektowany w 1896 roku, znajduje się na przestronnej działce, usytuowanej przy nowo wytyczonej ulicy Linden Allee, znanej dzisiaj jako aleja Lipowa. Jego konstrukcja opiera się na dwóch nakładających się prostokątnych bryłach, które są względem siebie w nieznacznym przesunięciu. Zachodnia granica działki zajmuje główny budynek, zaś część wschodnia została przeznaczona na piękny ogród.

Projekt zakładał stworzenie dwupiętrowego budynku dla dwóch rodzin, z jednym mieszkaniem na każdej kondygnacji. Parterowe mieszkanie początkowo zajmowało imponującą powierzchnię 350 m², składając się z ośmiu pokoi, które rozmieszczono wokół centralnego westybulu. W południowo-wschodnim narożniku zaprojektowano reprezentacyjny salon, a w części frontowej znalazły się także dwa mniejsze pokoje prywatne, w tym sypialnia.

Kuchnia, obsługująca parter, została umiejscowiona w zachodniej części budynku, pomiędzy schodami prowadzącymi do części gospodarczej i głównymi schodami wejściowymi. W północno-wschodnim narożniku znajdowała się jadalnia, która była połączona z kuchnią za pomocą kredensu. W suterenie zaaranżowane zostały pomieszczenia dla służby, składy, pralnia oraz magiel, natomiast na poddaszu przewidziano dodatkowe pokoje mieszkalne.

Elewacja budynku została zaprojektowana z zachowaniem symetrii, wzbogacona o ryzality i wykusy. W ryzalicie frontowym zainstalowane zostały dwukondygnacyjne loggie kolumnowe, a pomiędzy kondygnacjami umieszczono dekoracyjne gzymsy. Nad oknami drugiej kondygnacji elewacji frontowej umieszczono płyciny z ornamentami sztukatorskimi o klasycznych motywach; w bocznych elewacjach te miejsca zajmują otwory okienne poddasza.

Poziom gzymsu wieńczącego ozdobiony został attyką z wazonami, a w osi środkowej umieszczono datę budowy oraz herb pierwszych właścicieli. Na elewacji wschodniej, na wysokości drugiej kondygnacji, między dwukondygnacyjnym wykuszem, znajdują się dwa sgraffita, które przedstawiają gryfy, otoczone akcentami dekoracyjnymi roślinnymi oraz datą budowy willi.

Po 1945 roku

Po zakończeniu drugiej wojny światowej, willa Rheinbabena zdołała przetrwać zniszczenia związane z konfliktem zbrojnym w 1945 roku. Po wojnie, obiekt stał się miejscem zamieszkania dla wielu rodzin, w tym znanej wrocławskiej malarki Teresy Buczyńskiej, która mieszkała tam od 1974 roku.

Zachowały się również elementy pamiętające czasy przedwojenne, takie jak oryginalna stolarka oraz dekoracje sztukatorskie na suficie, które nadają budynkowi unikalny charakter.

W 2012 roku dokonano rewitalizacji elewacji willi, co przyczyniło się do jej dalszego zachowania i upiększenia.

Przypisy

  1. a b c d e f g h Tomaszewicz 2019 ↓, s. 360.
  2. a b c d e f g h Eysymott 2011 ↓, s. 558.
  3. Harasimowicz (red.) 1998 ↓, s. 107.
  4. Harasimowicz (red.) 1998 ↓, s. 105.
  5. Gminna Ewidencja Zabytków Miasta Wrocławia plik XLS
  6. Wywiad z malarką

Oceń: Willa Rheinbabena we Wrocławiu

Średnia ocena:4.97 Liczba ocen:23