Kościół św. Jakuba i św. Krzysztofa we Wrocławiu

Jego pierwsze wzmianki pochodzą z roku 1206, co czyni go jednym z najstarszych kościołów w regionie. Pomimo iż w 1442 roku obiekt został zniszczony w trakcie wojen husyckich, niebawem rozpoczęto budowę nowej świątyni. Warto zaznaczyć, że dzisiejsze prezbiterium zachowało się do 1892 roku, a pozostałości mury nawy można odnaleźć do dziś.

W XV wieku kościół został wzbogacony o nowe elementy w wyposażeniu, w tym cenne gotyckie tabernakulum oraz chrzcielnicę. Podczas wizytacji w 1666 roku potwierdzono, że wówczas świątynia dysponowała trzema ołtarzami. Na niezachowanym portalu informującym o odbudowie w 1697 roku, podano, że opat wznowił prace nad wieżą. Z czasem, w 1706 roku, pod rządami opata Krzysztofa Langera, świątynia została powiększona, co pozwoliło na wzbogacenie jej wyglądu.

W roku 1759 obiekt uległ całkowitemu zniszczeniu wskutek pożaru, natomiast w 1779 roku był ponownie uszkodzony podczas burzy. Po serii kataklizmów, w 1892 roku prezbiterium z XV wieku zawaliło się, co przyczyniło się do podjęcia decyzji o rozbudowie świątyni o nową halę, zaprojektowaną przez Josepha Ebersa, co miało miejsce w roku 1893.

Nowa budowla została skonstruowana w stylu neogotyckim, charakteryzując się szerszą nawą oraz ośmiokątnym prezbiterium. Podczas II wojny światowej, w lutym 1945 roku, kościół został wysadzony przez wojska niemieckie. Dopiero w latach 1947–1950 przystąpiono do odgruzowania ruin, a odbudowa miała miejsce w latach 1958-1959.

Obecny kształt kościoła jest prostokątny, a wnętrze charakteryzuje się jedną nawą i dwoma przęsłami. Zachowane są kolebkowe sklepienia pozorne, a prezbiterium ma formę kwadratu z nakryciem sklepieniem krzyżowym. W latach 1967-1987, pod kierownictwem księdza Mariana Stanety, miały miejsce istotne prace renowacyjne, w tym położenie nowej posadzki oraz zmiana wystroju wnętrza, a nowy ołtarz został poświęcony w 1981 roku.

W 1996 roku kościół zyskał nową dachówkę, a w 1997 roku wnętrze przeszło renowację malarską. Do cennych elementów wyposażenia zaliczają się XV-wieczne: figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, kamienne sakramentarium oraz chrzcielnica, które świadczą o bogatej tradycji tego miejsca.