Kamienica przy ulicy Podwale 62 we Wrocławiu

---

Historia posesji i kamienicy

Pierwsze zabudowania w rejonie, który dziś obejmuje przestrzeń pomiędzy ulicą Dworcową a ulicą Kołłątaja, zaczęły się pojawiać w latach czterdziestych XIX wieku. Warto zaznaczyć, że przed rokiem 1843 teren ten został rozparcelowany, a wcześniej znajdowały się na nim ogrody hrabiów Henckel von Donnersmarck.

Do roku 1848 zbudowano oraz zasiedlono osiem obiektów w tej okolicy, a początki lat pięćdziesiątych przyniosły ostatnią budowlę, która stanęła na rogu ulicy Podwale i Dworcowej. Projekt architektoniczny budynku z 1843 roku zrealizował mistrz murarski Moritz Ullmann.

W latach 1835–1837 dokonano kluczowej wymiany drewnianych schodów na nowoczesne żelbetowe. Postęp technologiczny zaowocował także podłączeniem budynku do kanalizacji wodnej i kanalizacyjnej w roku 1880. Ważnym momentem w historii kamienicy były remonty w latach 1899 i 1905, podczas których przebudowano pomieszczenia znajdujące się w oficynach.

Rok 1929 przyniósł zmiany w aranżacji wnętrz na parterze oraz renowację elewacji frontowej budynku. Z kolei w 1930 roku w tym obiekcie otwarto Dom Młodzieży Żydowskiej, co wprowadziło nową funkcję społeczną do tej ważnej wrocławskiej lokalizacji.

Opis architektoniczny

Budynek kamienicy przy ulicy Podwale 62 został zaprojektowany w unikalny sposób, przyjmując formę podkowy. Jest to obiekt trzykondygnacyjny, który łączy w sobie użytkowe poddasze oraz dwie oficyny, zlokalizowane od strony podwórza.

Fasada frontowa wyróżnia się trzema traktami oraz skupia się na dziewięcioosiowej kompozycji. Tylne skrzydła natomiast charakteryzują się dwoma traktami, których długości są zróżnicowane.

W osi budynku znajdują się gebara przelotowa, która prowadzi do trzybiegowej klatki schodowej na pierwszej kondygnacji, oraz dwubiegowej klatki schodowej na wyższych poziomach. Dodatkowa klatka schodowa umiejscowiona jest w oficynie wschodniej.

Fasada główna budynku jest boniowana na wysokości pierwszej i drugiej kondygnacji. Centralna część, zajmująca pięć osi, jest podniesiona, co pozwoliło na stworzenie użytkowej kondygnacji poddasza. Pozostała część bryły nieco wystaje w formie dwuosiowego ryzalitu.

Wejście oraz okna na pierwszym piętrze są przesklepione łukiem pełnym. W trzech środkowych osiach okna są osłonięte płytowym balkonem, który oparty jest na czterech masywnych wspornikach. Całość dopełnia ażurowa balustrada wykonana ze stali.

Okna usytuowane na wyższej kondygnacji są umieszczone na gzymsie międzykondygnacyjnym. Cała elewacja wieńczy gzyms koronujący, który jest wyraźnie zaakcentowany poprzez rytm wolutowych kroksztynów.

Natomiast elewacja tylna oraz fasady oficyn są pozbawione ozdób, z wyjątkiem gzymsów międzypiętrowych, co nadaje budynkowi prostoty i elegancji.

Po 1945

Podczas konfliktu zbrojnego w 1945 roku strukturze tej kamienicy nie przydarzyły się znaczące uszkodzenia. W tym samym roku zrealizowano prace remontowe, które obejmowały regenerację dachu obiektu.

W 1963 roku budynek przeszedł kompleksowy remont, co znacząco wpłynęło na jego stan techniczny. Od 1959 roku rozpoczęto planową przebudowę wnętrz kamienicy, aby dostosować je do potrzeb wydawnictw prasowych, które zyskały tu swoje siedziby.

W 1979 roku zmodernizowano bramę wjazdową, przekształcając ją w sień oraz przeprowadzając prace na posadzkach i remontując klatkę schodową na pierwszym piętrze.

---

Oceń: Kamienica przy ulicy Podwale 62 we Wrocławiu

---