Kamienica znajdująca się pod adresem Podwale 66 we Wrocławiu to obiekt o bogatej i fascynującej historii, który przyciąga uwagę swoim wyjątkowym stylem architektonicznym. Jest to zabytkowa narożna kamienica mieszczańska, ulokowana w szczególnym miejscu, w którym spotykają się ulice Podwale 66 i Dworcowa.
Ten niezwykły przykład budownictwa miejskiego odzwierciedla charakter dawnych czasów i stanowi niezwykle ważny element wrocławskiego krajobrazu architektonicznego.
Historia posesji i kamienicy
Na początku lat 40. XIX wieku rozpoczęła się budowa pierwszych zabudowań na terenach pomiędzy dzisiejszą ulicą Dworcową a ulicą Kołłątaja. W owym czasie strefa ta była rozparcelowywana, a właściwie przed rokiem 1843 podzielona na działki. Wcześniej, bowiem znajdowały się tu jedynie ogrody hrabiów Henckel von Donnersmarck. Do roku 1848 ukończono budowy ośmiu domów, a na początku lat 50. XIX wieku, na rogu ul. Podwale oraz Dworcowej, zrealizowano ostatnią kamienicę.
Budynek znajdujący się na działce nr 66 został prawdopodobnie skonstruowany w 1854 roku, co potwierdza zachowany rzeźbiony plafon w jego sieni. Na suficie znajdują się symbole murarskie. Twórcą projektu był prawdopodobnie Wilhelm Hoseus, mistrz murarski oraz radny miejski, który również zrealizował projekty innych kamienic przy ulicy Podwale, m.in. budynków o numerach 61, 64 oraz 67. Hoseus do początku lat 50. XIX wieku mieszkał w kamienicy nr 61, a następnie po jej sprzedaży księciu Louisowi Carolath-Schöneich, przeniósł się do kamienicy nr 66, w której mieszkał aż do swojej śmierci w 1865 roku.
Opis architektoniczny
Narożna budowla, której plan motywowany jest literą „L”, wyróżnia się imponującym projektowaniem. Dwa czterokondygnacyjne skrzydła budynku mają podobne proporcje, co nadaje całości harmonijną bryłę, a ich połączenie możliwe jest dzięki ściętemu narożnikowi. Na każdym z pięter obu skrzydeł przewidziano jedno mieszkanie. W zakątku od strony podwórza zlokalizowano klatkę schodową, a sam budynek charakteryzuje się układem trzynastotraktowym.
Osie elewacji rozpościerają się na 7 osi od strony ulicy Dworcowej oraz 6 osi od ulicy Podwale. Te osie w narożu budowli spięte są ryzalitem, który efektownie łączy balkony usytuowane na trzech kondygnacjach. Na osi obu skrzydeł umieszczono również eleganckie, trzyosiowe balkony, które wyróżniają się ażurowymi, kamiennymi balustradami. Te balustrady, wraz z dekoracyjnymi kratami piwnicznymi, zdobione są charakterystycznymi heksagramami. Symbolizują one alchemiczną pieczęć Salomona, która odnosi się do tematyki destylacji oraz alkoholu, co jest istotną wskazówką dotyczącą profesji właściciela kamienicy, znanego z prowadzenia gorzelni.
W elewacji północnej umieszczono bramę przelotową, która prowadzi do sieni, gdzie znajduje się dwubiegowa klatka schodowa ze spocznikami oraz wejście do piwnicy. Do piwnic możliwe było również dotarcie przez drzwi w mieszkaniach parterowych. Strop bramy charakteryzuje się lejkowatym sklepieniem, ozdobionym stiukowymi rozetami.
Fasada budynku wyróżnia się majestatycznym portalem, który składa się z szerokiej opaski tworzącej dwa pilastry. Te pilastry zdobione są festonami, na których oparty jest łuk archiwolty. Łuk ten jest wykonany z głęboko fazowanych boni, które w połączeniu z rustyką nadają całości elegancki charakter. Elewacja do trzeciego piętra jest boniowana, co podkreśla jej solidną konstrukcję. Czwarta kondygnacja ma natomiast dekoracje w tynku, które przybierają formę ukośnej kraty.
W dolnej części parterowej ukośnika zaprojektowano półkolisty ryzalit, który kończy się balkonem. Ryzałt w górnej części jest zaś zakończony płytkim gzymsem, który wspierany jest przez wsporniki połączone łuczkami, co wprowadza element arkatury w kompozycję całości. Według Agnieszki Tomaszewicz elewacja utrzymana jest w stylistyce nawiązującej do pałaców florenckiego quattrocento, wzbogacona dodatkowymi akcentami architektury gotyckiej.
Po 1945
W trakcie wojny w 1945 roku, kamienica przy ulicy Podwale 66 we Wrocławiu nie doznała uszkodzeń. Już w 1947 roku, budynek przeszedł pierwsze naprawy, które obejmowały poszycie dachowe, co pozwoliło na dalsze użytkowanie obiektu.
W 1954 roku zrealizowano remont, który polegał na podzieleniu przestrzeni na mniejsze mieszkania, co wpisywało się w kierunek zmian demograficznych i urbanistycznych. Po upływie kolejnych sześciu lat, w 1960 roku prowadzono prace mające na celu odnowienie fasady budynku.
W późniejszych latach, w 2011 roku, odbyła się kolejna istotna renowacja. Konsorcjum firm Piko oraz Radbud, działając na zlecenie zarządcy Wro-Dom, przeprowadziło gruntowną modernizację elewacji oraz pomieszczeń piwnicznych, znacząco podnosząc standardy użytkowania obiektu.
Pozostałe obiekty w kategorii "Kamienice i domy":
Kamienica przy ulicy Psie Budy 5-6 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Ruskiej 22 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Rzeźniczej 4 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Szewskiej 5 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy św. Antoniego 16 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 13 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 41 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 43 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Wita Stwosza 56 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Włodkowica 5–9 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Podwale 62 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Podwale 61 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Odrzańskiej 2 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Krupniczej 9 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 7a we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 6 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 28 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 16-19 we Wrocławiu | Kamienica przy ulicy Kazimierza Wielkiego 7 we WrocławiuOceń: Kamienica przy ulicy Podwale 66 we Wrocławiu