Park Stabłowicki

Historia Parku Stabłowickiego sięga lat po roku 1892, kiedy to został on założony jako park prywatny w otoczeniu willi pałacowej. Istotnym elementem parku jest rzeka Bystrzyca, która przepływa w jego wschodniej części. Projekt parku wyróżnia się typową roślinnością związana z rozlewiskami rzeki oraz krajobrazem. Styl krajobrazowy parku jest naturalistyczny, łącząc cechy prywatnego arboretum, którego właścicielem był botanik Karla Lauterbacha. W centrum parku znajdowała się willa z podjazdem oraz gazonem.

Na osi północ–południe utworzono aleję, która prowadziła do części gospodarczej oraz ogrodniczej, co dodawało parku funkcjonalności. W późniejszych latach, park przeszedł w ręce architekta Heinricha Lauterbacha (1893–1973), który kontynuował prace nad jego rozwojem.

Obecnie niestety nie można odnaleźć ani budynku willi, ani ogrodzenia z ozdobną bramą. Po drugiej wojnie światowej Park Stabłowicki, podobnie jak wiele innych parków przypałacowych, został przekształcony w park miejski, dostępny dla wszystkich. W jego terenie można podziwiać różnorodne gatunki drzew, takie jak platan klonolistny (Platanus x acerifolia) oraz wiąz szypułkowy (Ulmus laevis) rosnący wzdłuż rzeki. Na obrzeżach parku z kolei znajduje się dąb szypułkowy (Quercus robur), który uznawany jest za pomnik przyrody.