Mosty Osobowickie

Structura mostu obejmuje dwuskrzydłowy układ, składający się z jednego przęsła południowego oraz wieloprzęsłowego północnego. Z kolei drewniany poprzednik mostu położony był około 700 metrów na zachód, a trasa, którą prowadził, do wsi Osobowice, Różanka oraz Cmentarza Osobowickiego, uległa całkowitej likwidacji. Na jej miejscu obecnie znajdują się baseny oraz bocznice portu, natomiast aktualna ulica Osobowicka na północnym brzegu Odry, wcześniej nosiła nazwę Oswitzer Chausee.

Most Osobowicki poprzedziła konstrukcja składająca się z dwóch przęseł, zbudowanych w XVIII wieku. Każde z nich miało długość 24,40 m. W przeciwieństwie do nowoczesnej konstrukcji, stary most obsługiwał ruch prywatny, a po 1812 roku stał się publiczny, pobierając jednak opłaty za przejazd. Przy wysokich wodach dostęp do mostu był znacznie utrudniony, co prowadziło do czasowych zatorów komunikacyjnych.

Prace nad nową przeprawą rozpoczęły się w kontekście budowy nowego Kanału Miejskiego oraz Portu Miejskiego. Konstrukcja została zaplanowana z bardzo precyzyjnym uwzględnieniem przyszłych potrzeb transportowych, co obejmowało także wzrost wymagań dotyczących cmentarza komunalnego na Osobowicach. Zastosowano również innowacyjne rozwiązania, takie jak trójszynowe tory, co miało podkreślić znaczenie tego przedsięwzięcia.

Całość budowy charakteryzowała się zarówno elegancją, jak i funkcjonalnością. Most południowy wykonany jako stalowy most belkowy, był nowoczesny i przedsiębiorczy, podczas gdy ośmioprzęsłowy most północny z jazdą górą charakteryzował się estetyczną formą, z wyraźnymi filarami i wieżyczkami. Te ostatnie miały dodatkowe funkcje, jako miejsca przechowywania narzędzi dla robotników.

Budowa rozpoczęła się w listopadzie 1895 roku, a już w następnym roku zakończono fundamenty oraz wykonano filary. Uroczyste otwarcie mostu miało miejsce w grudniu 1897 roku, a jego koszt całkowity wyniósł 1.073.900 marek, z prywatnym wsparciem ze strony Królewskiej Dyrekcji Odry. Po II wojnie światowej most przeszedł szereg przekształceń, w tym likwidację ornamentów.

W 1976 roku most Osobowicki został wpisany do rejestru zabytków, a na przełomie lat 80. i 90. XX wieku poddano go generalnej przebudowie, która objęła zarówno jezdnię, jak i chodniki. Te zmiany stanowią dowód na dynamiczny rozwój Wrocławia i ciągłą troskę o jego dziedzictwo architektoniczne.