Grażyna Pstrokońska-Nawratil

Kultura i sztuka

Grażyna Pstrokońska-Nawratil, znakomita osobowość polskiej muzyki, przyszła na świat 16 lipca 1947 roku we Wrocławiu. Kompozytor i pedagog, stanie na czołowej pozycji w dziedzinie edukacji muzycznej w Polsce.

W latach 1966–1971, Grażyna kształciła się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, gdzie zdobywała fundamenty swojego rozwoju artystycznego. Od 1993 roku pełni rolę profesora tej uczelni, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodszymi pokoleniami muzyków.

Jej edukacja miała również miejsce za granicą, z nauką u wybitnych mistrzów, takich jak Olivier Messiaen oraz Pierre Boulez w Paryżu. Grażyna Pstrokońska-Nawratil nie tylko uczy w Wrocławiu, ale także prowadzi zajęcia na Akademii Muzycznej w Poznaniu, kształcąc przyszłe talenty muzyczne.

Już od wielu lat aktywnie uczestniczy w kursach muzyki współczesnej, organizując warsztaty w takich miejscach jak Bystrzyca Kłodzka i Gdańsk. Jej praca dydaktyczna jest niezwykle cenna dla rozwoju polskiej sceny muzycznej.

Ważniejsze utwory

Na podstawie zgromadzonych materiałów źródłowych przedstawiamy szczegóły dotyczące najważniejszych dzieł skomponowanych przez Grażynę Pstrokońską-Nawratil. Poniżej znajduje się zbiór jej utworów, które łączą różnorodne formy muzyczne oraz instrumentalne. W ich skład wchodzą:

  • Trio-sonata na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1967),
  • Concerto grosso na klarnet, róg, fortepian i orkiestrę (1970-71),
  • Fresco I – Reanimacja – na wielką orkiestrę symfoniczną (1972),
  • Po słońce czerwone na głosy i 5 instrumentów (1972),
  • Nokturn na wiolonczelę i fortepian preparowany (1973),
  • Abecadło na chór mieszany i zespół instrumentalny (1973),
  • Trzy pieśni na chór mieszany (1973),
  • Ostinato na zespół perkusyjny (1974),
  • Fresco II – Epitaphios na wielką orkiestrę symfoniczną (1975),
  • Kanon na grupę motoryczną – 4 perkusje i fortepian (1976),
  • Studio per violino e tam-tam (1977),
  • Ymnodia na 3 głosy, taśmę i perkusję (1977),
  • Fresco III – Ikar na wielką orkiestrę symfoniczną (1979) – III lokata na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu w 1987,
  • La vetrata na fortepian (1979),
  • Incrustation na skrzypce i orkiestrę (1979),
  • Papież Słowiański, kantata na sopran, baryton, recytatora, amatorski chór i orkiestrę (1979),
  • Arabeska na kwartet smyczkowy (1980),
  • Eco per 2 flauti (1980),
  • Eco per flauto grande (1980),
  • Studio per una batteria (1981),
  • Sfrunął na Śląsk Orzeł Biały, oratorium-ballada na 3 soprany, chór i orkiestrę (1981),
  • Fresco IV – Concerto alla campana Tadeusz Baird in memoriam na fortepian i orkiestrę symfoniczną (1982),
  • Bis-Joke na perkusję i fortepian (1985),
  • Pieśni niespokojne na baryton i orkiestrę (1985),
  • Pejzaż z pluszczem na sopran i 3 skrzypiec (1986),
  • Fresco V – Éternel na sopran, chór chłopięcy, chór mieszany i wielką orkiestrę symfoniczną * (1987),
  • W królestwie jesiennych liści, balet dla dzieci (1989),
  • Le soleil, koncert na instrumenty perkusyjne i orkiestrę (1991),
  • Triangle! na grupę perkusyjną (1992),
  • Le tambour provençal na 2 wiolonczele i fortepian (1993),
  • Fresco VI – Palindrom I na orkiestrę smyczkową z klawesynem * (1994),
  • Kwartet lidyjski – myśląc o Andrzeju na kwartet smyczkowy (1994),
  • Palindrom II „Terra” na chór męski i fortepian (1995),
  • Bartokiana [wersja I] na 2 wiolonczele i fortepian (1995),
  • El Condor (Wiosna), koncert na 2 marimby i orkiestrę kameralną (1996),
  • La foret (Jesień) na kontrabas i orkiestrę kameralną (1997),
  • … il neige (Zima) na obój i orkiestrę kameralną (1997),
  • … como el sol e la mar … (Lato) na flet i orkiestrę kameralną (1998),
  • Eco Music „Klimop” na orkiestrę (1998),
  • Fresco VII – Uru-Anna na tenor, wielki chór mieszany i wielką orkiestrę symfoniczną (1998-99),
  • Hectoriana (1999),
  • W poszukiwaniu wędrującego echa na dwoje skrzypiec (2000),
  • Bartokiana [wersja II] na marimbę i orkiestrę kameralną (2000),
  • Algorytm snu wielkiego miasta na marimbę solo (2001),
  • Ptaki na horyzoncie zmierzchu na altówkę i kontrabas (2002),
  • Muzyka lidyjska na orkiestrę smyczkową (2003),
  • Magnificat MM na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną (2004),
  • Ptaki na horyzoncie zmierzchu [wersja II] na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (2006),
  • Strumyk i słonko na inkrustowany fortepian (2007),
  • …como el sol e la mar… (lato) na flet i orkiestrę kameralną (2007),
  • Niedziela Palmowa w Nazareth na saksofon, perkusję i organy (2009),
  • ICE-LAND. Tęczowe mosty nad Dettifoss na orkiestrę kameralną (2011),
  • Madrygał na dwa fortepiany (2011),
  • HARMONY na orkiestrę symfoniczną (2011),
  • Wędrówki zielonego skarabeusza na flet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (2012),
  • L’OCEAN na orkiestrę symfoniczną (2012),
  • Lasy deszczowe na flety i orkiestrę symfoniczną (2013),
  • Figury na piasku na kwartet fletowy (2014),
  • Galaktikos na flet i organy (2015),
  • Tryptyk na dwa flety i organy (2017),
  • Assisi na wiolonczelę akustyczną/elektryczną, chór dziecięcy i wielką orkiestrę symfoniczną (2017),
  • Ring of Tara na oktet perkusyjny (2018).

Nagrody

Grażyna Pstrokońska-Nawratil, znana polska kompozytorka, została doceniona w wielu prestiżowych konkursach i nagrodach w swojej karierze artystycznej. Oto niektóre z jej wyróżnień:

  • nagroda Miasta Wrocławia, 1989,
  • nagroda Prezesa Rady Ministrów, 1989,
  • nagroda im. Św. Brata Alberta, 1998,
  • wrocławska nagroda muzyczna, 2002,
  • Doroczna nagroda Związku Kompozytorów Polskich, 2004,
  • Doroczna nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Dziedzinie Muzyki, 2006, 2018,
  • srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, 2013.

Te nagrody odzwierciedlają talent i wkład artystki w polską muzykę, a także jej zasługi dla kultury narodowej.

Oceń: Grażyna Pstrokońska-Nawratil

★★★★★
Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:16