Kościół św. Bonifacego we Wrocławiu

---

Historia i architektura

Wrocławska świątynia, zbudowana w latach 1897-1898, prezentuje niepowtarzalny styl neoromański, będący efektem starań biskupa wrocławskiego, kardynała Georga Koppa oraz Stowarzyszenia Św. Bonifacego z Paderborn. Jest to monumentalna bazylika, skonstruowana z czerwonej cegły, która zachwyca swoją architekturą oraz bogatym wnętrzem.

Wnętrze kościoła jest podzielone na osiem przęseł, które obejmują: dwa kruchty oraz pięć przęseł w nawach głównych, a także jedno, które znajduje się w prezbiterium, charakteryzujące się węższym wymiarem i zakończone jest półkolistą apsydą. Z boku południowym ulokowana jest kaplica chrzcielna, z kolei zakrystia znajduje się od strony północnej.

Dominującym elementem bryły świątyni jest masyw wieżowy, który góruje nad prezbiterium. Charakteryzuje się on dwoma wieżami, szczególnie widowiskowymi w górnych kondygnacjach, które formują kształt ośmioboczny i są zakończone stożkowymi dachami hełmowymi.

W kościele można również znaleźć niezwykły instrument muzyczny – organy 32-głosowe, które zostały wykonane w 1885 roku przez firmę Friebe. W XX wieku instrument przeszedł modernizację, która była dziełem Józefa Cynara i Czesława Chrobaka. Organy te dysponują pneumatycznymi trakturami: gry i rejestrów, co wprowadza wyjątkowy dźwięk do liturgii.

Warto również dodać, że w 1991 roku przylegająca plebania została wpisana do wojewódzkiego rejestru zabytków, co świadczy o historycznym znaczeniu całego kompleksu.

---

Oceń: Kościół św. Bonifacego we Wrocławiu

---