Wieża ciśnień Na Grobli

Budowa wieży rozpoczęła się w 1866 roku i trwała do 1871 roku, a całkowity koszt realizacji tego przedsięwzięcia wyniósł aż 3 mln marek. Wieża została uruchomiona 1 sierpnia 1871 roku, wyposażona w stalowy, nitowany zbiornik, który umiejscowiono w jej wnętrzu, a także w maszynownię. W roku 1902, w ramach rozbudowy, dobudowano drugi zbiornik z żelbetonu, co zwiększyło łączną pojemność do 4150 m³.

W maszynowni, od 1879 roku, funkcjonowały najpierw agregaty pompowo-parowe systemu Woolfa, które zbudowane zostały w wrocławskim Ruffer G. H., Maschinen-Bauanstalt, według projektu inżyniera Thometzka. W 1924 roku rolę tych urządzeń przejęła turbina parowa systemu Zoelly. Do dnia dzisiejszego, w wieży zachowała się najstarsza suwnica, która datowana jest na 1871 rok.

Obiekty te były wykorzystywane aż do ich wyłączenia z eksploatacji w latach 60. XX wieku. Pomimo że nie zostały zdemontowane, wciąż zachowały liczne XIX-wieczne detale architektoniczne, takie jak najwyższe w Polsce, bogato dekorowane, spiralne schody żeliwne, które dokumentują bogatą historię światowej techniki.

W latach 90. XX wieku zrodził się pomysł na utworzenie Otwartego Muzeum Techniki, jednak projekt ten nie doczekał się realizacji. Od kwietnia 2000 do 2005 roku wieża, będąca wciąż w posiadaniu Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji (MPWiK), była wykorzystywana przez Grupę Artystyczną "Ad Spectatores" Pod Wezwaniem Calderóna, która realizowała tam swoje spektakle teatralne.