Ludwik Stakebrand

---

Szkic biograficzny

Ludwik Stakebrand był postacią wywodzącą się z wrocławskiej rodziny luterańskiej, która od pokoleń była związana z zawodami medycznymi. Jego edukacja rozpoczęła się w wrocławskiej szkole średniej, gdzie zdobył podstawy wiedzy, a następnie zapisał się na studia medyczne w swoim rodzinnym mieście. Jednak w 1810 roku zdecydował się przerwać naukę i przenieść się do Warszawy, gdzie mieszkał jego stryj, Friedrich Wilhelm Stakebrand (zm. 1835), również lekarz oraz członek wolnomularstwa. W Warszawie Ludwik zyskał zatrudnienie jako felczer w artylerii konnej Księstwa Warszawskiego, co pozwoliło mu wziąć udział w kampanii 1812 roku.

Podczas bitwy nad Berezyną odniósł rany, co nie umknęło uwadze dowództwa. Za odwagę oraz poświęcenie został odznaczony złotym krzyżem orderu Virtuti Militari. W kolejnych latach brał udział w bitwie pod Lipskiem, gdzie został wzięty do niewoli przez wojska rosyjskie. Po klęsce Napoleona, Stakebrand powrócił do Warszawy i w 1815 roku objął funkcję lekarza batalionowego w pułku artylerii konnej.

Już w 1816 roku wznowił studia medyczne, które ukończył w 1817 roku, zdobywając dyplom lekarza na Uniwersytecie w Jenie. W latach 1818–1827 pełnił funkcję lekarza sztabowego w drugim pułku ułanów, a w kolejnych latach pracował jako lekarz sztabowy w Sztabie Korpusu Artylerii i Inżynierów. W marcu 1830 roku awansował na lekarza dywizyjnego w drugiej dywizji piechoty, a także otrzymał honorowy znak za 20 lat nieprzerwanej służby wojskowej.

Ludwik Stakebrand z zaangażowaniem uczestniczył w powstaniu listopadowym, pełniąc rolę ordynatora w lazarecie, który został zorganizowany w Koszarach Mirowskich w Warszawie, a następnie w Szpitalu Ujazdowskim. Po upadku powstania pozostał w Warszawie, gdzie w 1832 roku rozpoczął pracę w Warszawskim Szpitalu Wojskowym. Początkowo był tam ordynatorem, by później awansować na pierwszego lekarza (1847) oraz starszego ordynatora (1854–1855).

Równocześnie prowadził prywatną praktykę lekarską w Warszawie, posiadając m.in. dom przy Krakowskim Przedmieściu nr 431, w pobliżu ulicy Bednarskiej. Od 1836 roku był aktywnym członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, a w 1840 roku objął rolę podskarbiego, pełniąc ją aż do swojej śmierci.

17 lutego 1819 roku zawarł związek małżeński z Marią Schöschmann, z którą doczekał się córki – Emilii Aleksandry. Obaj mężczyźni, Ludwik oraz jego stryj Fryderyk Wilhelm, byli również członkami warszawskiej loży masońskiej, znanej jako Świątynia Stałości (niem. Halle der Beständigkeit). Rodzina miała grobowiec na warszawskim cmentarzu ewangelickim, który dziś jest zaginiony i prawdopodobnie uległ zniszczeniu w trakcie powstania warszawskiego.

---

Oceń: Ludwik Stakebrand

---