Opera Wrocławska to jeden z kluczowych teatrów usytuowanych w sercu Wrocławia na Dolnym Śląsku. Znajduje się przy ulicy Świdnickiej pod numerem 35, co czyni ją łatwo dostępną dla mieszkańców oraz turystów.
Budynek, w którym mieści się opera, został zaprojektowany z myślą o potrzebach artystycznych, a jego otoczenie sprzyja organizacji szeregu wydarzeń kulturalnych. W szczególności, instytucja ta jest przystosowana do wystawiania nie tylko spektakli operowych, ale także baletowych, co wzbogaca ofertę artystyczną regionu.
Budynek
Gmach Teatru Miejskiego, który powstał w latach 1839–1841, został zrealizowany przy ulicy Świdnickiej na podstawie projektu Carla Ferdinanda Langhansa. Budynek zaskakuje nowoczesną sceną oraz przestronną widownią, która pomieści około 1600 widzów. W wyniku pożarów, które miały miejsce w 1865 i 1871 roku, zdecydowano się na przebudowę obiektu. Wówczas wyższa widownia oraz nadscenium wzbogaciły jego architekturę, a ponadto dobudowano pawilon malarni oraz rozbudowano portyk, którym zdobiono elewacje malowidłami.
Odbudową po pożarze z 1865 roku zarządzał Karl Lüdecke, a pracami po katastrofie w 1871 roku kierował Karl Schmidt. Na dachu budynku usytuowano rzeźby muz, wykonane ze sztucznego piaskowca, które w przeszłości były oryginalnymi dziełami. Obecnie znajdują się tam odlewy ich zaginionych wersji, stworzone na początku XXI wieku. Po zakończeniu II wojny światowej nastąpiły istotne zmiany – usunięto uszkodzone figury muz oraz, w wyniku działań politycznych, zdjęto z fasady nieuszkodzone popiersia znanych niemieckich artystów, w tym Beethovena, Goethego, Mozarta i Schillera, a także skuto freski Schmidta z zewnętrznej części obiektu.
W latach 1954–1956 przeprowadzono rozbudowę południowej części budynku. Gruntowna modernizacja obiektu miała miejsce od 1997 do 2006 roku, w wyniku czego jego architektura oraz funkcjonalność zyskały nowoczesny charakter.
Wnętrze teatru jest niezwykle bogato zdobione, a większość XIX-wiecznych ornamentów przetrwała do dzisiaj. Wewnątrz odnajdujemy m.in. plafon z portretami kompozytorów, główny żyrandol, który został przerobiony z gazowego na elektryczny, oraz lożę cesarską. Całkowita powierzchnia pokryta prawdziwym złotem wynosi 10 tysięcy m², natomiast powierzchnia kryształowych luster to imponujące 200 m².
Działalność sceniczna
Historia opery we Wrocławiu sięga pierwszej połowy XVIII wieku, kiedy to Ballhaus, znany jako Dom Zabaw, przyciągał wędrowne teatry. W tym okresie znaczącą rolę odgrywała włoska trupa operowa, która utrzymywała bliski kontakt z renomowanymi teatrami z Bolonii i Wenecji, a także z Antonio Vivaldim. W 1727 roku ich siedziba uzyskała status teatru miejskiego, a w grudniu 1795 r. została nazwana Teatrem Królewskim we Wrocławiu.
W latach 1804–1806 kierownictwo nad teatrem sprawował Carl Maria von Weber, uznawany za twórcę niemieckiej opery romantycznej. Obecny budynek opery początkowo pełnił rolę teatru miejskiego. Warto zaznaczyć, że przez długi czas był własnością różnych spółek, a miasto stało się jego właścicielem dopiero w 1878 roku. Teatr wystawiał również opery i operetki, a na przełomie XIX i XX wieku przekształcono go w operę, która działała nieprzerwanie aż do 1944 roku, stając się jedną z najbardziej renomowanych scen w Niemczech.
Na jej deskach wystąpiło wielu znakomitych artystów europejskich, takich jak Władysław Mierzwiński, Marcelina Sembrich-Kochańska, Apolinary Kątski, Richard Wagner, Richard Strauss, Wilhelm Furtwängler, Niccolò Paganini, Karol Lipiński, Anton Rubinstein, Ferenc Liszt, czy Henryk Wieniawski.
Reaktywacja działalności Opery miała miejsce 8 września 1945 roku, kiedy to odbyło się przedstawienie Halki Moniuszki w reżyserii Stanisława Drabika, pierwszego powojennego dyrektora opery. Do roku 1950 w repertuarze znajdowały się nie tylko opery, ale także sztuki teatralne oraz teatr lalki i operetki, co było spowodowane brakiem wyznaczonych budynków dla tych instytucji.
W 1997 roku, z inicjatywy dyrektor Ewy Michnik, rozpoczęto generalny remont gmachu, który trwał do 2006 roku. W tym czasie zaczęto realizować monumentalne widowiska operowe, zarówno w Hali Ludowej, jak i w plenerze, co stało się wyróżnikiem Opery Wrocławskiej na tle innych podobnych instytucji w Polsce. W 2014 roku operę we Wrocławiu odwiedziło 105 tys. 451 osób.
Dyrekcja
We Wrocławiu, twórcą polskiej sceny operowej został Stanisław Drabik. Od 1 lipca 2023 roku do października 2024 roku, dyrektorem teatru operowego był Tomasz Janczak.
Dyrektorzy opery
- Ewa Michnik 1995–2016,
- Marcin Nałęcz-Niesiołowski 2016–2019,
- Halina Ołdakowska 2020–2023,
- Tomasz Janczak 2023–2024.
Nazwa
– 1727–1795 – Teatr Miejski we Wrocławiu,
– 1795 – przeł XIX/XX w. – Teatr Królewski we Wrocławiu,
– przeł XIX/XX w. – 1944 – Opera we Wrocławiu (?),
– 1945–1949 – Opera Dolnośląska (w sezonie 1948/1949 Teatry Dolnośląskie – Opera Dolnośląska),
– 1949–2000 – Opera Wrocław,
– 2000–2005 – Opera Dolnośląska,
– od 2005 – Opera Wrocławska.
Przypisy
- Dyrektor Opery Wrocławskiej Tomasz Janczak odwołany ze stanowiska - RMF24.pl [online], www.rmf24.pl, 18.10.2024 r. [dostęp 05.11.2024 r.]
- Opera Wrocławska. www.opera.wroclaw.pl. [dostęp 02.05.2020 r.]
- Teatry Dolnośląskie (Opera Wrocław), [w:] Encyklopedia teatru polskiego (teatry i zespoły teatralne) [dostęp 02.05.2020 r.]
- Opery i filharmonie ciągle popularne. Zobacz ranking frekwencji
Pozostałe obiekty w kategorii "Teatry":
Teatr Polski we Wrocławiu | Wrocławski Teatr Komedia | Budynek Teatru Lalek we Wrocławiu | Teatr Muzyczny „Capitol” | Narodowe Forum Muzyki | Wrocławski Teatr Lalek | Wrocławski Teatr Współczesny | Auditorium Comicum | Ad SpectatoresOceń: Opera Wrocławska