Otfrid Foerster

---

Życiorys

Otfrid Foerster urodził się jako syn Richarda Foerstera (1843–1922), który był profesorem archeologii w Kilonii, oraz Angeliki Lübbert (1846–1936). Już od najmłodszych lat jego ojciec posługiwał się w domu łaciną, co miało wpływ na jego późniejsze wykształcenie. Uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny we Wrocławiu, a jego studia odbyły się na Uniwersytecie Wrocławskim oraz w Kolonii i Fryburgu Bryzgowijskim. Egzamin lekarski zdał w roku akademickim 1896/97, a w marcu 1897 uzyskał tytuł doktora. Już jako doktor wyruszył do Francji, gdzie miał szansę uczyć się od takich autorytetów, jak Pierre Mari i Józef Babiński. Tam stał się świadkiem najnowszych osiągnięć w dziedzinie neurochirurgii.

W 1899 roku Foerster powrócił do Wrocławia, gdzie rozpoczął pracę jako asystent profesora Carla Wernickego. Po napisaniu rozwiniętej pracy habilitacyjnej w 1903 roku, która nosiła tytuł „Badania porównawcze warunków powstania psychoz i systemu projekcyjnego”, został mianowany docentem.

Wspólnie z wrocławskim chirurgiem Alexandrem Tietzem Foerster stawiał pierwsze kroki w naukach dotyczących neurochirurgii. Umożliwił licznym pacjentom poprawę jakości życia przez przecięcie odpowiednich korzeni nerwowych w rdzeniu kręgowym, co skutkowało przerwaniem dróg prowadzenia bólu. Skuteczność leczenia lekarzy przyciągnęła pacjentów nie tylko z całej Europy, ale i z Rosji. Foerster zyskał renomę światowego specjalisty, co skutkowało zaproszeniami do wykładów w Anglii i USA.

Od 1921 roku, po uzyskaniu tytułu profesora zwyczajnego, Foerster wykładał na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego. Był jednym z pionierów neurochirurgii na świecie, a jego osiągnięcia zostały docenione przez wiele zagranicznych towarzystw neurochirurgicznych, w których był honorowym członkiem. Dodatkowo, był członkiem korespondentem Warszawskiego Towarzystwa Neurochirurgicznego.

Ostatnie miesiące maja 1922 roku Foerster spędził w ZSRR, gdzie został zaproszony do leczenia poważnie chorego Lenina. Mieszkał w Moskwie i w wiejskiej posiadłości wodza rewolucji w Gorkach. Jego honorarium za tę misję wyniosło 30 tysięcy marek w złocie. Po paru dniach, 21 stycznia 1924 roku, stwierdził kolejny poważny krwotok śródmózgowy u Lenina, co prowadziło do jego zgonu o godzinie 19 tego samego dnia. Foerster był jednym z lekarzy, którzy podpisali protokół z sekcji zwłok Lenina oraz świadectwo zgonu.

Po powrocie do Wrocławia, skoncentrował się na padaczce, przeprowadzając szereg nowatorskich operacji oraz eksperymentów nad korą mózgową. Przyciągał do siebie wielu pacjentów, którzy szukali ratunku. Według nieoficjalnych szacunków, w przeciągu dziesięciu lat wykonał ponad tysiąc zabiegów, od operacji epilepsji po coraz bardziej skomplikowane operacje nowotworowe.

Pod koniec swojego życia Foerster zmagał się z chorobą Buergera. Sytuacja polityczna również miała negatywny wpływ na jego życie; jego żona była Żydówką, co wiązało się z konsekwencjami według nacji i narodowosocjalistycznej terminologii. Niestety, ci bliscy mu lekarze i asystenci musieli opuścić jego klinikę. Mimo trudności, Foerster wciąż wypełniał swoje obowiązki, poświęcając czas na opracowanie i spisanie wyników swojego dorobku.

Foerster był także miłośnikiem mocnego wina oraz nałogowym palaczem angielskich cygar, które dotarły do niego po wybuchu II wojny światowej dzięki znajomym. Choć był świadomy, że te nałogi mogą skracać jego życie, czuł, że nie potrafi pracować bez nich. Zmarł 15 czerwca 1941 roku na gruźlicę wieku podeszłego, mając 68 lat, w swojej willi przy ulicy Banacha 11. Tego samego dnia został pochowany na cmentarzu przy ulicy Bujwida, obok swojej żony, która zmarła dwa dni później, również na gruźlicę.

W 2017 roku, z inicjatywy prof. Tadeusza Baci, z własnych oszczędności wyremontowano niszczejący grób Foerstera, co stanowi hołd dla jego niezwykłego życia i osiągnięć w dziedzinie neurochirurgii.

---

Oceń: Otfrid Foerster

---