Ogród Japoński we Wrocławiu to miejsce wyjątkowe, które przyciąga uwagę swoją unikalną kompozycją i spokojną atmosferą. Znajduje się on w Parku Szczytnickim, gdzie z powodzeniem łączy różne typy ogrodów japońskich. W jego przestrzeni można znaleźć ogród publiczny, wodny, a także elementy związane z ceremonią picia herbaty oraz charakterystyczną kamienistą plażę.
Głównym celem tego ogrodu, jak zaznaczono w jego założeniach, jest stworzenie przestrzeni sprzyjającej kontemplacji i relaksacyjnym spacerom. Przemyślana kompozycja prowadzi odwiedzających od bramy głównej, znanej jako Sukiya-mon, przez prosty most nad stawem o nazwie Yumedono Bashi, który rozdziela się na dwie malownicze ścieżki.
Jedna z tych ścieżek prowadzi wzdłuż brzegu stawu, a jej punkty charakterystyczne to łagodna kaskada żeńska (Onna-daki) oraz gwałtowna kaskada męska (Otoko-daki). Dalej znajduje się pawilon poczekalni (Machiai), w którym można odpocząć i podziwiać przyrodę. Druga ścieżka prowadzi przez łukowy most (Taiko Bashi) do pawilonu herbacianego (Azumaya), gdzie można doświadczyć tradycyjnych rytuałów związanych z herbatą.
Ostatnim elementem tej malowniczej trasy spacerowej jest boczna brama (Fuku-mon), która zachęca do dalszych odkryć w otaczającej przyrodzie. W stawie ogrodu Japońskiego można także spotkać kolorowe karpie Koi (Nishiki-goi), które są symbolami długowieczności, szczęścia i odwagi.
Historia
Ogród Japoński we Wrocławiu powstał z inicjatywy hrabiego Fritza von Hochberga z Iłowej, który był dyplomatą oraz orientalistą. Jego projekt został opracowany przez japońskiego ogrodnika Mankichi Arai, a prace wykonawcze nadzorował Joseph Anlauf, wieloletni zarządca ogrodów rodów Hochbergów. Anlauf był także odpowiedzialny za realizację chińskich i japońskich ogrodów w Iłowej oraz w palmiarni w Lubiechowie.
Ogród był tworzony w latach 1909–1913 wokół dawnego stawu Ludwiga Theodora Moritza-Eichborna, w obrębie obecnego Parku Szczytnickiego. To wyjątkowe miejsce stało się jedynym egzotycznym ogrodem prezentowanym podczas Wystawy Ogrodniczej, która była częścią Wystawy Stulecia w 1913 roku. W ogrodzie zgromadzono także kamienne dekoracje, w tym misy do rytualnego obmywania rąk i latarnie, które pochodzą z XVIII i XIX wieku i pochodzą ze zlikwidowanych, dawnych ogrodów japońskich.
Po zakończeniu wystawy ogród został utrzymany w swojej nowej formie, jednak oryginalne elementy kamienne, które miały kluczowe znaczenie dla japońskiego charakteru ogrodu, zostały zabrane. W 1995 roku prof. Ikuya Nishikawa zajął się projektem renowacji ogrodu. W latach 1996–1997, przy współpracy z Ambasadą Japonii oraz ogrodnikami z Wrocławia i Nagoi, przeprowadzono prace mające na celu przywrócenie ogrodowi jego pierwotnego japońskiego charakteru. Pracami kierował Yoshiki Takamura.
Warto zauważyć, że linia brzegowa stawu w ogrodzie została zmieniona na kształt słowa „przyjaźń”, co jest zapisane w języku japońskim. Podczas uroczystości otwarcia w maju 1997 roku, ogród zyskał nazwę „biało-czerwonym” (Haku Koen), co miało być symbolem kolorów polskiej i japońskiej flagi oraz odzwierciedlać współpracę obu państw przy renowacji ogrodu. Niestety, w lipcu 1997 roku, zaledwie dwa miesiące po otwarciu, ogród został dotknięty powodzią stulecia, podczas której przez trzy tygodnie znajdował się pod wodą. Zniszczenia były ekstremalne, ponieważ około 70% nowo nasadzonych roślin przepadło, co wymusiło naznaczenie kolejnej rekonstrukcji ogrodu. Ostateczne ponowne otwarcie miało miejsce w październiku 1999 roku.
Rośliny
W ogrodzie japońskim można podziwiać około 200 gatunków i odmian drzew i krzewów, co czyni go prawdziwą oazą różnorodności. Warto zwrócić uwagę, że niemal 100 z tych roślin pochodzi z Dalekiego Wschodu, w tym 38 z Japonii. Niektóre z drzew mają swoje korzenie w nasadzeniach z lat 1909–1913. Wyróżniają się tutaj 200-letnie dęby szypułkowe (Quercus robur), które są najstarszymi przedstawicielami flory tego miejsca.
W najwyższym piętrze roślinności znajdują się także kasztanowce pospolite (Aesculus hippocastanum) oraz pojedyńcze okazy jesiona wyniosłego (Fraxinus excelsior), platana klonolistnego (Platanus acerifolia), metasekwoi chińskiej (Metasequoia glyptostroboides) i sosny koreańskiej (Pinus koraiensis). Dwa ostatnie gatunki można spotkać w ogrodzie dzięki nasadzeniom przeprowadzonym w latach 60. i 70. XX wieku.
Niższa warstwa roślinności obfituje w liczne cisy pospolite (Taxus baccata), z niektórymi okazami, które mają ponad sto lat. Pośród orientalnych gatunków wyróżniają się: klon grabolistny (Acer carpinifolium), miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba), modrzewnik chiński (Pseudolarix amabilis) oraz perełkowiec japoński (Styphnolobium japonicum).
Warto także zwrócić uwagę na różaneczniki (Rhododendron), które stanowią największą grupę roślin w ogrodzie, z około 40 różnymi gatunkami i odmianami. W czasie ich kwitnienia, które przypada na maj i czerwiec, różaneczniki te odgrywają kluczową rolę w zwiększaniu barwności ogrodu. Spośród nich można wymienić różaneczniki katawbijskie (R. catawbiense) oraz różaneczniki żółte (R. luteum).
W centralnej warstwie roślinności można spotkać także styrak japoński (Styrax japonicus), pieris japoński (Pieris japonica), a także odmiany strzępolistne klonów palmowych (Acer palmatum), takie jak ‘Inaba Shidare’ i ‘Dissectum’. Wśród form Niwaki znalazły się również cyprysik tępołuskowy (Chamaecyparis obtusa), ostrokrzew karbowanolistny (Ilex crenata ‘Convexa’), sosna drobnokwiatowa (Pinus parviflora) oraz sosna czarna (Pinus nigra).
Drzewa i krzewy w ogrodzie są regularnie poddawane różnorodnym zabiegom formującym. W szczególności budują one niskie „falujące żywopłoty” (Karikomi) z takich roślin jak bukszpan (Buxus), berberys (Berberis) oraz tawuła (Spiraea).
Najniższa warstwa roślinności składa się z 46 gatunków bylin, wśród których warto wymienić m.in. długosza królewskiego (Osmunda regalis), funkie białe (Hosta plantaginea), konwalie majowe (Convallaria majalis), kosatki japońskie (Iris ensata var. ensata), pióropuszniki strusie (Matteuccia struthiopteris) oraz tatarak zwyczajny (Acorus calamus). W wodzie stawnej można natomiast spotkać grążel żółty (Nuphar lutea) oraz grzybień biały (Nymphaea alba).
Pozostałe obiekty w kategorii "Parki":
Park Tysiąclecia (Wrocław) | Ogród Roślin Leczniczych Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu | Park Jana Kasprowicza we Wrocławiu | Park Juliusza Słowackiego we Wrocławiu | Park Lesława Węgrzynowskiego | Park Bieńkowicki | Park Skowroni | Park Stanisława Staszica | Park Stanisława Tołpy | Park Strachowicki | Barokowy ogród przy pałacu Królewskim we Wrocławiu | Park Złotnicki | Park Popowicki | Zieleniec przy ulicy Przestrzennej we Wrocławiu | Park Pilczycki | Skwer Zygmunta Krasińskiego we Wrocławiu | Skwer Skaczącej Gwiazdy we Wrocławiu | Skwer Ptasi Zagajnik we Wrocławiu | Skwer Powstańców Warszawskich | Park TarnogajskiOceń: Ogród Japoński we Wrocławiu