Wrocławski Tor Wyścigów Konnych – Partynice

Tradycja organizowania gonitw konnych w Wrocławiu ma swoje korzenie w czasach średniowiecza. Jednakże pierwszy wrocławski tor wyścigowy został zbudowany w 1833 roku, obejmując część obecnego Ogrodu Zoologicznego oraz Hali Stulecia wraz z okolicznymi pergolami. Pierwsze gonitwy konne miały miejsce 31 maja 1833 roku na torze w Szczytnikach. Od 1870 roku wyścigi były już prowadzone w połączeniu z totalizatorem konnym. Z powodu wygasającej umowy dzierżawnej dla szczytnickiego toru w 1907 roku, Śląski Związek Hodowców Koni i Wyścigów Konnych postanowił zakupić 70 ha ziemi na Partynicach w celu budowy nowego toru. Powstanie obiektu, zaprojektowanego przez architekta R. Jurgensa z Hamburga, zrealizowane zostało dzięki pożyczce przyznanej przez władze miasta oraz dochodom z organizowanych loterii końskich.

Otwarcie nowego toru w 1907 roku zbiegło się z jubileuszem 75-lecia Śląskiego Związku Hodowców Koni i Wyścigów Konnych. W okresie przed I wojną światową na Partynicach miały miejsce wyścigi o znaczącym prestiżu oraz wysokich nagrodach. Choć popandemik mógłby sugerować spadek aktywności, wyścigi nie straciły popularności, a Ministerstwo Rolnictwa kontynuowało ich dofinansowywanie, uznając ich rolę w hodowli koni. Interesujące jest to, że gonitwy odbywały się tu nawet w czasie II wojny światowej, tylko do 1941 roku.

Po wojnie pierwszą gonitwę wrocławianie mogli oglądać w 1952 roku; był to pokazowy wyścig koni arabskich, który zorganizowano podczas zawodów hippicznych. Z kolei 11 lipca 1953 zainaugurowano pierwszy regularny sezon wyścigowy, który przyniósł wzrost liczby uczestniczących koni. W roku 1955 zupełnie bezprecedensowo zorganizowano aż 28 mityngów i rozegrano 226 gonitw. Partynice przyciągały nie tylko lokalnych pasjonatów, ale także miłośników z innych regionów, zwłaszcza górnośląskich. Niestety, w kolejnych latach nastały trudniejsze czasy, a w 1959, 1961 i 1962 roku wyścigi w ogóle nie miały miejsca w Wrocławiu.

W początkowych latach po wojnie na Partynicach dominowały wyścigi koni arabskich. Ważnym wydarzeniem była gonitwa z 1954 roku, w której swoja karierę zaczynał Mieczysław Mełnicki, jeden z najlepszych polskich dżokejów. Jednocześnie wprowadzono gonitwy koni półkrwi. W 1969 roku Wrocław stał się gospodarzem dorocznego mityngu z udziałem koni pełnej krwi angielskiej, co wpisało go w szerszy kontekst międzynarodowy. Partynice odnotowały znaczące sukcesy, szczególnie biorąc pod uwagę, że polskie konie zajęły drugie miejsce pod względem wygranych nagród, ustępując jedynie rumakom węgierskim.

Po chwili stagnacji, wyścigi na Partynicach zyskują na nowo wartości w połowie lat siedemdziesiątych, chociaż wówczas były to jedynie gonitwy koni półkrwi. Następne dekady przyniosły kolejne kryzysy, a w 1993 roku wyścigi na Partynicach na krótko zniknęły. W 2012 roku odbyły się ostatnie gonitwy koni półkrwi, lecz dzięki inicjatywom Dolnośląskiego Towarzystwa Wyścigów Konnych „Partynice”, rok później rozpoczął się nowy sezon dla koni pełnej krwi angielskiej, co otworzyło kolejny rozdział w historii tego toru. Na Partynicach odbywają się też wyścigi koni arabskich i kłusaków francuskich, obecnych od 2004 roku.

Wśród najważniejszych gonitw rozgrywanych na torze Partynice znajdują się Wielka Wrocławska z pulą nagród 175 tys. zł oraz Wielka Partynicka z pulą 105 tys. zł, a także nagrody dla koni pełnej krwi angielskiej, które mają międzynarodowy charakter. Historia toru po II wojnie światowej obejmuje połączenie z Państwowymi Torami Wyścigów Konnych, w których domeną był tor w Służewcu. W 1994 roku tor został przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa, zaś w 1995 roku gmina Wrocław wzięła go w dzierżawę, stając się jego właścicielem w 1998 roku.

O wyjątkowości Wrocławskiego Toru Wyścigów Konnych świadczy fakt, że 21 czerwca 1983 roku Mszę Świętą odprawił tu papież Jan Paweł II podczas swojej drugiej pielgrzymki do Polski. To wydarzenie miało szczególne znaczenie dla lokalnej społeczności i wpisało się w karty historii nie tylko toru, ale i całego regionu.